Pola Kinski, właściwie Pola Nakszyński[1] (ur. 23 marca 1952[2][3] w Berlinie[4]) – niemiecka aktorka filmowa, teatralna i telewizyjna[5].

Pola Kinski
Imię i nazwisko

Pola Nakszyński

Data i miejsce urodzenia

23 marca 1952
Berlin

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Wolfgang Hoepner (od 1977)

Lata aktywności

1976–2007

Życiorys edytuj

Wczesne lata edytuj

Urodziła się w Berlinie jako córka niemieckiego aktora polskiego pochodzenia Klausa Kinskiego (1926-1991)[6] i jego pierwszej żony śpiewaczki Gislinde Kühbeck[7]. Jej rodzice rozwiedli się w 1955 roku, gdy Pola miała trzy lata. Później w kolejnych latach spędziła czas z każdym z rodziców. Jej matka wyszła ponownie za mąż za Herberta Kuhlbecka. Jej ojciec ożenił się ponownie dwa razy i miał także młodszą córkę Nastassję (ur. 24 stycznia 1961 w Berlinie)[8] i syna Nanhoïa Nikolaia (ur. 30 lipca 1976 w Paryżu)[9]. Ledwie widywali się w okresie dorastania.

13 stycznia 2013 roku do niemieckich księgarń trafiła jej autobiograficzna książka Kindermund (Dziecięce usta), gdzie oskarża ojca o molestowanie seksualne i tyranizowanie całej rodziny[10]. W wywiadzie dla tygodnika Stern Pola Kinski ujawniła, że jej ojciec molestował ją od piątego roku życia, a po raz pierwszy zgwałcił, gdy miała dziewięć lat[11][12]. Sławny aktor finansował Poli jednocześnie kosztowny styl życia i obsypywał ją prezentami, nakazując jej milczenie[13][14].

Kariera edytuj

Na początku lat 70. Kinski studiowała aktorstwo w Otto-Falckenberg-Schule[15] w Monachium. Oprócz wczesnych ról filmowych, występowała na scenie w Schauspielhaus Bochum i Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu.

Wzięła też udział w filmie dokumentalnym Volkera Schlöndorffa Tylko dla zabawy, tylko dla sztuki – kalejdoskop Valeski Gerta (Nur zum Spaß, nur zum Spiel, 1977).

W latach 70. grała u Petera Zadeka i Ivana Nagela. Od roku 1977 Kinski pracowała jako niezależna aktorka w produkcjach niemieckojęzycznych. Mieszkała w Berlinie i Paryżu.

Pojawiła się także w kilku filmach telewizyjnych, w tym Tatort (2004) jako Erika Schubert.

Życie prywatne edytuj

W 1977 roku poślubiła prawnika Wolfganga Hoepnera i osiedliła się w Ludwigshafen am Rhein. Mają troje dzieci: dwie córki – Janinę (ur. 1978) i Nanouk oraz syna Valentina (ur. 1986).

Wybrana filmografia edytuj

  • 1977: Das Ende der Beherrschung (TV)
  • 1977: Fehlschuß (TV)
  • 1978: Zwischengleis (inny tytuł Yesterday's Tomorrow, film)
  • 1980: Ohne Rückfahrkarte (film)
  • 1980: Sonntagskinder (film)
  • 1981: Don Quichottes Kinder (TV)
  • 1983: Das Dorf (TV)
  • 1985: Ein Fall für zwei: Fluchtgeld (TV)
  • 1986: Wanderungen durch die Mark Brandenburg (TV)
  • 1987: Komplizinnen (TV)
  • 2001: Bella Block: Bitterer Verdacht (TV)
  • 2004: Tatort: Hundeleben (TV)
  • 2007: Wir werden uns wiederseh'n (film)

Przypisy edytuj

  1. Pola Kinski. Listal. [dostęp 2016-12-20]. (ang.).
  2. Pola Kinski. FILMSTARTS.de. [dostęp 2016-12-20]. (niem.).
  3. Pola Kinski. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-12-20]. (ang.).
  4. Pola Kinski. ČSFD.cz. [dostęp 2016-12-20]. (cz.).
  5. Pola Kinski - Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2016-12-20]. (rum.).
  6. Klaus Kinski (1926-1991). Find a Grave. [dostęp 2016-12-19]. (ang.).
  7. Klaus Kinski w bazie Notable Names Database (ang.)
  8. Nastassja Kinski w bazie Notable Names Database (ang.)
  9. Nikolai Kinski. Listal. [dostęp 2016-12-20]. (ang.).
  10. Patrick Jackson (2013-01-10): German actor Klaus Kinski 'abused his daughter Pola'. BBC News. [dostęp 2016-12-20]. (ang.).
  11. Scott Roxborough (2013-09-01): Klaus Kinski's Daughter Claims He Sexually Abused Her. The Hollywood Reporter. [dostęp 2016-12-19]. (ang.).
  12. Stephan Maus (2013-01-09): Klaus Kinski missbrauchte Tochter: Eine Maske fällt. Stern. [dostęp 2016-12-20]. (niem.).
  13. Sebastian Hammelehle, Barbara Hans (2013-01-11): Das Engelchen und sein Teufel. Der Spiegel. [dostęp 2016-12-20]. (niem.).
  14. Peter Mohr, Wiesbadener Kurier (2013-01-12): Kindermund von Pola Kinski - Insel Bücher Buchdetail. Suhrkamp. [dostęp 2016-12-20]. (niem.).
  15. Klaus Kinski soll Tochter Pola sexuell missbraucht haben. Der Spiegel. [dostęp 2016-12-20]. (niem.).

Bibliografia edytuj