Polski Bank Rozwoju
Polski Bank Rozwoju S.A. (PBR) – bank inwestycyjny z siedzibą w Warszawie, działający od 1990 roku do 1998, kiedy połączył się z Bankiem Rozwoju Eksportu. Był pierwszym bankiem rozwoju w Polsce powstałym po 1989.
| Data założenia |
1990 |
|---|---|
| Data likwidacji |
1998 przejęcie przez BRE Bank |
| Państwo | |
| Województwo | |
| Siedziba | |
| Giełda | |
| Symbol akcji |
PBR |
Historia edytuj
Bank otrzymał od Narodowego Banku Polskiego decyzję o wyrażeniu zgody na utworzenie banku w 1990, a działalność operacyjną rozpoczął rok później[1]. Bank pełnił role banku rozwoju i banku inwestycyjnego. W związku z tym oferował kredyty długoterminowe ze środków własnych oraz źródeł zewnętrznych (głównie zagranicznych, np. w przypadku finansowania z Europejskiego Banku Inwestycyjnego i Banku Światowego jako pierwsza polska instytucja finansowa) w celu wspierania rozwoju polskiej gospodarki, w tym procesów prywatyzacji i modernizacji technicznej. Bank udzielał kredytów bezpośrednio oraz, przede wszystkim, poprzez inne banki komercyjne działające w Polsce, dzięki czemu pełnił rolę stymulującą na międzybankowym rynku pieniężnym[2][3][4]. Brał udział m.in. w udanej restrukturyzacji Stoczni Szczecińskiej. Jako pierwszy bank w Polsce zaoferował opcje na WIBOR[4].
Pierwszym prezesem zarządu banku został Wojciech Kostrzewa, który funkcję pełnił do 1995, kiedy zastąpił go Mieczysław Groszek[5][6].
W 1994, wspólnie z Westdeutsche Landesbank, włączył się do procesu restrukturyzacji Banku Morskiego z uwagi na jego złe wyniki finansowe i groźbę bankructwa. Restrukturyzacja zakończyła się sukcesem i bank został przygotowany do przejęcia przez Powszechny Bank Kredytowy[7][8][9].
W 1995 zadebiutował na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie[4].
W 1998 bank został przejęty przez Bank Rozwoju Eksportu[7]. Drugim bankiem zainteresowanym zakupem PBR był Skandinaviska Enskilda Banken[4].
W trakcie istnienia banku współpracowały z nim osoby pełniące później wysokie funkcje w sektorze finansowym i publicznym w Polsce, m.in. Stefan Cieśla (bankowiec, współpracownik NBP), Tadeusz Kościński (w latach 2019–2020 oraz 2021–2022 minister finansów, w latach 2020–2021 minister finansów, funduszy i polityki regionalnej w rządzie Mateusza Morawieckiego, od 2022 sekretarz stanu w KPRM), Janusz Szlanta (przedsiębiorca) czy Paweł Wojciechowski (w 2006 minister finansów)[10][11].
Przypisy edytuj
- ↑ Internetowa baza tekstów prawnych OpenLEX [online], OPENLEX [dostęp 2023-02-08] (pol.).
- ↑ Paweł Wyczański, Marta Gołajewska, Polski system bankowy 1990-1994, Warszawa: Fundacja Friedricha Eberta, 1995, s. 81-82.
- ↑ Wiesława Włodarczyk-Guzek, Wsparcie Banku Światowego dla Polski, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Oeconomica” (146), 1998, s. 100.
- ↑ a b c d Agnieszka Herdan, Joanna Czubała, Ocena połączenia Banku Rozwoju Eksportu S.A. i Polskiego Banku Rozwoju S.A. na podstawie Globalnego i Dziedzinowego Efektu Synergii, „Zeszyty Teoretyczne Rachunkowości”, 11 (67), Warszawa: Stowarzyszenie Księgowych w Polsce. Rada Naukowa, 2002, s. 27-30.
- ↑ b, Dr Mieczysław Groszek [online], XI Cashless Congress [dostęp 2023-02-08] (pol.).
- ↑ Powołanie Wojciecha Kostrzewy do Zarządu Regionalnego Commerzbanku AG [online], pl.media.mbank.pl [dostęp 2023-02-08] (pol.).
- ↑ a b Nadzór bankowy 1989-2006 [online], s. 27, 33, 36, 50, 60.
- ↑ Fuzje i przejęcia to dla rynku bankowego chleb powszedni (wersja do druku) [online], zw.com.pl [dostęp 2023-02-07].
- ↑ Redakcja PRNews.pl, Fuzje i przejęcia to dla rynku bankowego chleb powszedni [online], PRNews.pl, 11 czerwca 2005 [dostęp 2023-02-07] (pol.).
- ↑ Ministerstwo Finansów, Curriculum Vitae – Tadeusz Kościński, 30 października 2020.
- ↑ Prof. Paweł Wojciechowski [online], CSM [dostęp 2023-02-08] (pol.).