Port gwiaździsty w Zatoce Puckiej

Port gwiaździsty w Zatoce Puckiej – niezrealizowany polski projekt portu morskiego z lat 70. XX wieku, który planowano zbudować na wodach Zatoki Puckiej. Miał być największym na Bałtyku głębokowodnym portem morskim.

Port powstać miał na przedłużeniu Rewy Mew

Projekt

Port powstać miał na linii Rewy Mew, około 2,5 mili morskiej od brzegu Zatoki Puckiej. Planowano usypanie tam sztucznej wyspy o kształcie sześcioramiennej gwiazdy połączonej z lądem groblą lub estakadą. Każde z sześciu ramion wyspy miałoby około 450 metrów długości – 225 metrów szerokości u podstawy i 25 metrów szerokości u szczytu. Umieszczono by na nich dwanaście samodzielnych nabrzeży, o wyspecjalizowanych funkcjach (np. rozładunek węgla, rud, paliw płynnych, zbóż i innych). 20-hektarowa powierzchnia w centrum wyspy przeznaczona byłaby na cele składowe i magazynowe. Mieściłaby też urządzenia przeładunkowe. Grobla łącząca wyspę z lądem miałaby około 4,5 km długości, mieszcząc linię kolejową, autostradę i rurociągi. Przedłużeniem autostrady byłaby autostradowa obwodnica Trójmiasta w kierunku południowym.

Przewidywano, że roczne obroty portu gwiaździstego mogłyby osiągnąć 100 milionów ton towarów. Koszty obliczano na poziomie budowy Portu Północnego, a naturalnym falochronem byłby Półwysep Helski. Rewę Mew planowano wykorzystać jako naturalną tamę, a po jej podwyższeniu osuszyć tereny Zatoki Puckiej zlokalizowane na północny zachód od niej, uzyskując żyzny polder i zwiększając obszar Polski (około 100 km²). Na polderze planowano również wydobycie soli potasowych.

Zobacz też

• grobla przez Zalew Wiślany