Posadzka

wierzch podlogi

Posadzka – zewnętrzna, wierzchnia, ostatnia warstwa podłogi, będąca jej wykończeniem, często o charakterze dekoracyjnym[1].

Rodzaje posadzek edytuj

Posadzka przemysłowa edytuj

 
Mechaniczna zacieraczka do betonu używana podczas wykonywania np. posadzek przemysłowych

Konstrukcyjny element poziomy budynku. Posadzka w halach produkcyjnych, magazynach narażona jest na wiele różnych obciążeń związanych z:

  • składowaniem na niej materiałów, produktów, czyli obciążenia pośrednie i bezpośrednie;
  • pracą ustawionych na posadzce maszyn (niektóre maszyny ze względu na częstotliwość wysyłania drgań posiadają odrębne, zawsze oddzielone dylatacją fundamenty);
  • jazdą wózków widłowych i innych środków transportu poruszających się w obrębie hali, często przewożących materiały, produkty itp.

Posadzka przemysłowa cechuje się dużą odpornością na ścieranie mechaniczne, może być wykonana w wersji gładkiej lub antypoślizgowej. Jest łatwa w utrzymaniu czystości. Posadzka epoksydowo-kwarcowa nie nasiąka wodą. Jest odporna na większość powszechnie stosowanych czynników chemicznych. Posadzka antyelektrostatyczna jest wyposażona w miedziane taśmy odprowadzające ładunki elektryczne.

Na posadzki działają ponadto różne czynniki związane z technologią produkcji: temperatura, kwasy, zasady, oleje itp. powodujące albo dodatkowe naprężenia (np. temperatura) albo stanowiące czynnik przyśpieszający zniszczenie posadzki.

Posadzki przemysłowe najczęściej wykonane są z żelbetu i betonu. Dawniej wykonywane były również z drewnianych kostek, cegły. Jako warstwę ochronną posadzki betonowej lub żelbetowej stosowane są okładziny (czyli posadzki) z płytek ceramicznych, powłoki z żywic chemoodpornych itp. Powłoki i okładziny jednocześnie poprawiają estetykę posadzki.

Przypisy edytuj

  1. Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 122, 123. ISBN 83-85001-89-1.