Potyczka pod Skrobaczowem

Potyczka pod Skrobaczowem – bratobójcza bitwa partyzancka stoczona 17 lipca 1944 pod Skrobaczowem między oddziałami Narodowych Sił Zbrojnych a oddziałami Batalionów Chłopskich i Armii Ludowej.

Potyczka pod Skrobaczowem
II wojna światowa
Czas

17 lipca 1944

Miejsce

Skrobaczów

Terytorium

Polska pod okupacją III Rzeszy (Generalne Gubernatorstwo)

Wynik

zwycięstwo oddziałów NSZ

Strony konfliktu
Bataliony Chłopskie
Armia Ludowa
Narodowe Siły Zbrojne
Dowódcy
Kazimierz Orczykowski i kpt. Zygmunt Bieszczanin ppłk Stanisław Nakoniecznikoff-Klukowski
Siły
oddział Batalionów Chłopskich i oddział Armii Ludowej, około 100 ludzi oddziały 204 pułku Narodowych Sił Zbrojnych, około 500 ludzi.
Straty
4 zabitych, 8 rannych, 33 wziętych do niewoli 1 zabity, 2 rannych
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia50°27′39″N 20°54′21″E/50,460833 20,905833

Przebieg starcia edytuj

Kwaterujące w lesie pod Skrobaczowem oddziały Batalionów Chłopskich i Armii Ludowej 17 lipca 1944 zostały zaatakowane przez 204 pułk NSZ (miesiąc później wchodzący w skład Brygady Świętokrzyskiej). Pomimo dużej przewagi będącej po stronie NSZ oddział AL dowodzony przez Zygmunta Bieszczanina wydostał się z okrążenia, natomiast oddział BCh dowodzony przez zastępcę dowódcy Kazimierza Orczykowskiego, wraz z taborem wpadł w ręce NSZ. Oddziałem BCh dowodził Orczykowski ponieważ w tym dniu dowódca oddziału Józef Maślanka był nieobecny[1]. Bechowcy po chłoście zostali zwolnieni, natomiast dowódca oddziału został zwolniony dopiero w dniu następnym. Po przesłuchaniu, zwrócono mu nawet zabraną broń i konia[2].

W walce zginęło 5 partyzantów. W oddziale AL było 4 zabitych i 8 rannych[1], natomiast w oddziale NSZ był 1 zabity i 2 rannych. Dowódca oddziału BCh i 33 jego ludzi dostało się do niewoli NSZ[3]. Według uczestnika potyczki, Władysława Kołacińskiego z NSZ do niewoli zostało wziętych 28 partyzantów (z BCh), pozostali (z AL) wydostali się z okrążenia[4].

Przypisy edytuj

  1. a b Chodakiewicz, Mysiakowska-Muszyńska i Muszyński 2015 ↓, s. 261.
  2. Hillebrandt 1967 ↓, s. 370.
  3. Wojciech Muszyński: Najbardziej wyklęci z wyklętych. rp.pl, 2012-09-20. s. 1. [dostęp 2014-08-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-30)].
  4. Kołaciński 1991 ↓, s. 175.

Bibliografia edytuj