Powstanie Miao (1735–1736)
Powstanie Miao 1735–1736 – największa z cyklu rebelii autochtonicznych ludów południowo-zachodnich Chin, zwanych zbiorczo Miao, ciągnących się od lat 20. XVIII wieku, spowodowanych naporem chińskim na ich ziemie.
| Czas |
1735–1736 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
niezadowolenie z panowania chińskiego | ||
| Wynik |
stłumione | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Południowo-zachodnie Chiny znalazły się w obrębie cesarstwa za czasów dynastii Ming, jednak kontrola państwa na tych terenach pozostawała słaba. Cesarz Yongzheng postanowił wzmocnić chińską obecność w Guizhou i Yunnanie, zastępując rządy autonomicznych władców lokalnych zwanych tusi administracją chińską. W tym celu mandżurski książę Oertai poprowadził kilka wypraw wojennych na te tereny, pacyfikując je w latach 1726–1732[1]. Militarna kontrola nie zapobiegała jednak nadużyciom administracji, a jedynie tłumiła sprzeciw.
W roku 1735 wyzysk i prześladowania okazały się ponad wytrzymałość lokalnych ludów i chwyciły one za broń. Wielu ze zdesperowanych powstańców, by nie mieć nic do stracenia, przed przyłączeniem się do rewolty, zabiło swe dzieci i żony. Rebelia rozpoczęła się w Taigong, rozszerzając się następnie na Liping i Duyun. Chińska administracja, nie mogąc sobie poradzić z powstańcami sugerowała zawarcie z nimi jakiegoś układu. Jednak nowy cesarz, Qianlong, odwołał dotychczasowych dowódców i wyznaczył Zhang Guangsiego, generała, który odznaczył się pod Oertaiem, do stłumienia powstania. Powstanie zostało krwawo stłumione, ostatni rebelianci bronili się zaciekle w Niupidajing. Łącznie armie chińskie zniszczyły ok. 1200 fortów wzniesionych przez Miao i zabiły 18 tysięcy wojowników[2]. Kampania trwała od lutego do listopada 1736. Zhang, w międzyczasie mianowany gubernatorem generalnym Guizhou, rozpoczął budowę dróg, zwiększanie garnizonów i budowę kopalni, by wzmocnić kontrolę i gospodarkę regionu[3].
Brutalne stłumienie powstania zapewniło pół wieku spokoju, ale wyzysk i napór chińskich osadników pchnęły Miao ponownie do rewolty w 1795.
Przypisy edytuj
- ↑ Jonathan Spence: Search for Modern China. New York: Norton, 1990, s. 82. ISBN 0-393-02708-2.
- ↑ Herold J. Wiens: China's March toward the Tropics: A Discussion of the Southward Penetration of China's Culture, Peoples, and Political Control in Relation to the Non-Han- Chinese Peoples of South China and in the Perspective of Historical and Cultural Geography. Hamden, CT: Shoe String Press, 1954, s. 190.
- ↑ Alfred Kuhn: Chang Kuang-ssu. W: Arthur W. Hummel: Eminent Chinese of the Ch`Ing Period (1644-1912). T. 1. Washington, DC: U.S. Government Printing Office, s. 44.