Pu-abi

Pu-abi (ok. 2500 p.n.e.) – sumeryjska królowa, której imię pojawia się na pieczęci cylindrycznej odkrytej w jednym z grobów królewskich w Ur, datowanych na okres wczesnodynastyczny III (połowa III tys. p.n.e.)^[1]. Jej akadyjskie imię Pû-abi (w transliteracji z pisma klinowego zapisywane Pù-abi), znaczące „Usta ojca”, odczytywane było wcześniej przez uczonych po sumeryjsku jako Szubad (sum. ŠÙB.AD). Noszony przez nią sumeryjski tytuł NIN tłumaczony jest zazwyczaj jako „królowa” lub „pani”^[2].

Jej nietknięty grób z bogatym wyposażeniem (ozdoby, instrumenty muzyczne, rydwan) odkrył w mieście Ur w latach dwudziestych XX wieku Leonard Woolley. Wraz z Pu-abi do grobu złożonych zostało kilkanaście osób: damy dworu, żołnierze i harfiarz, który w chwili śmierci trzymał instrument. Do dzisiaj badaczom dziejów starożytnej Mezopotamii nie udało się do końca wyjaśnić sensu całej tej ceremonii, specyficznej jak na tamte warunki, w sumie bowiem takich grobów w Ur odkryto 16 i kilka w Kisz. Badania archeologiczne wykazały, że ceremonia pogrzebowa zastosowana u Pu-abi wcześniej ani później nie była praktykowana, co może świadczyć o okresowym i lokalnym jej charakterze.

Przypisy edytuj

↑ hasło Pu-abi, [w:] Leick G., Who's Who in the Ancient Near East, London and New York 2002, s. 132.
↑ Halloran, J.A., Sumerian Lexikon: A Dictionary Guide to the Ancient Sumerian Language, Logogram Publishing, Los Angeles 2006, s. 205.

Bibliografia edytuj

Bielicki M., Zapomniany świat Sumerów, Warszawa 1969.

[1] sło Pu-abi, [w:] Leick G., Who's Who in the Ancient Near East, London and New York 2002, s. 132.

[2] Halloran, J.A., Sumerian Lexikon: A Dictionary Guide to the Ancient Sumerian Language, Logogram Publishing, Los Angeles 2006, s. 205.

[1]

[2]