Puszka Faradaya

Puszka Faradaya – metalowa komora otwarta z jednej strony, rodzaj klatki Faradaya, przeznaczona do doświadczeń i prac nad ładunkami elektrycznymi. Ciało naelektryzowane, przewodzące prąd elektryczny wprowadzone do wnętrza puszki po dotknięciu ścianki puszki oddaje całkowicie swój ładunek elektryczny puszce (przestaje być naelektryzowane).

Puszka Faradaya z detektora jonów

Nazwa przyrządu pochodzi od nazwiska odkrywcy Michaela Faradaya, który w roku 1830 zademonstrował własności ekranujące elektryczność klatki wykonanej z siatki metalowej.

Obecnie na zasadzie puszki Faradaya są konstruowane detektory jonów. Jon (lub inna naelektryzowana cząstka) wpadając przez niewielki otwór do puszki jest przyciągana przez ścianki puszki w wyniku indukowania w puszce w pobliżu jonu ładunku o przeciwnym znaku, jon dotykając puszki oddaje jej swój ładunek. Mierzony jest powstający w ten sposób prąd. Detektory te charakteryzują się małą czułością spowodowaną małą czułością aparatury rejestrującej powstający prąd. Przez to nadają się do mierzenia dużych strumieni jonów np. wiatru słonecznego.