Pył (akwarystyka)
Pył – zwyczajowa nazwa używana w akwarystyce, określająca najdrobniejszy pokarm dla narybku.
Pył to drobniutki plankton łowiony ze zbiorników wodnych w takich, w których nie ma ryb (aby ustrzec się przed zawleczeniem do akwarium chorób, które są przenoszone przez ryby)[1]. Składa się przede wszystkim z pierwotniaków, wrotków, larw widłonogów. Jest on niezbędny do wykarmienia bardzo dużej ilości narybku i takiego[2], którego wylęg jest najdrobniejszy jak np. w przypadku prętnika karłowatego[3]. Jako pierwszy pokarm dla narybku podobnej wielkości jak prętnik konieczne jest podawanie: orzęsków z rodzaju Paramecium najlepiej pochodzących z hodowli, następnie wrotków i najmniejszych larw widłonogów. Dopiero po około 10 dniach można przystąpić do karmienia solowcem, który wcześniej jest za duży dla tak drobniutkiego narybku[3].
„Pył” łowi się specjalną siatką w dość głębokim miejscu stawu, tak aby nie nabrać mułu z dna. Tak pozyskany pokarm przekładany jest do wypełnionego wodą zamykanego naczynia szklanego lub plastikowego i w nim przewożony do domu. Do wykonania siatki stosuje się na ogół takie materiały jak: gęsty batyst, stylon lub nylon. Siatka powinna być umieszczona na metalowym pierścieniu o średnicy około 20–30 cm i zamocowana na długim kiju.
W celu rozpoznawania składników „pyłu” najlepiej użyć mikroskopu, powiększającego od 100 do 150 razy. W przypadku jego braku można posłużyć się silnie powiększającą lupą. Ewentualnie bez przyrządów optycznych można rozpoznać plankton i w tym celu trzeba go umieścić w słoiku z czystą wodą i obserwować jego sposób poruszania się.
Jednym z najdrobniejszych składników planktonu wodnego potrzebnych do wykarmienia narybku jest pantofelek, jednak jest tak mały (długość od 50 μm do 350 μm), że przelatuje przez oczka siatki i jest trudny do wyłowienia, a w okresie zimowym nieosiągalny. Dlatego akwaryści zakładają specjalne hodowle domowe. Pozyskując czystą kulturę pantofelka ze stawów umieszczają ją w szklanych 2–3 litrowych słojach lub innych szklanych pojemnikach. Naczynia ustawiane są w miejscu oświetlonym, ale nie nasłonecznionym, w temperaturze pokojowej. Żeby przyspieszyć ich rozmnażanie do pojemników, co 2–3 dni dodaje się 1–2 kropli mleka[4]. Pantofelki utrzymują się pod powierzchnią wody, i w celu nakarmienia narybku ściąga się je delikatnie pipetą lub wężykiem.
Przypisy edytuj
- ↑ Andrzej Sieniawski i Ryszard Ratuszyński: SPOSOBY ŻYWIENIA NARYBKU ORAZ MŁODYCH DYSKOWCÓW. "DYSKOWCE" - Wydawnictwo: OWH "HOŻA", 2004. [dostęp 2009-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 sierpnia 2010)]. (pol.).
- ↑ Stefan Kornobis: Słodkowodne ryby akwariowe. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1990, s. 50. ISBN 83-210-0818-6.
- ↑ a b Ivan Petrovicky: Ryby akwariowe. Warszawa: Delta W-Z, s. 176. ISBN 83-7175-468-X.
- ↑ Z. Lorec: Hodowla pantofelka - Paramecium caudatum. Akwarium. [dostęp 2009-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 stycznia 2011)]. (pol.).
Bibliografia edytuj
- Stefan Kornobis: Słodkowodne ryby akwariowe. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 1990.
- Aleksy Moj: Pokarmy ryb (1). [dostęp 2009-07-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 listopada 2015)]. (pol.).