RIM-66 Standard MR

RIM-66 SM-2 MR Block IIIB
	<img alt="ilustracja" src="//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/88/Standard_Missile_-_ID_060730-N-8977L-012.jpg/240px-Standard_Missile_-_ID_060730-N-8977L-012.jpg" decoding="async" width="240" height="171" class="mw-file-element" data-file-width="1050" data-file-height="750">
Przeznaczenie	pocisk przeciwlotniczy/ przeciwrakietowy
Operacyjność	od 1981
Długość	4,41 m
Średnica	34,3 cm
Rozpiętość	1,08 m
Masa	621 kg
Napęd	paliwo stałe; I stopień - United Techologies MK 72; II stopień - Atlantic Research Corp. MK 104 dual-thrust
Zasięg	167 km (90 Mm)
Naprowadzanie	radarowe (RF) + na podczerwień INS (IR)
	Użytkownicy
	USA, Japonia

RIM-66 Standard MR
	Informacje podstawowe
Inne nazwy	SM-1MR / SM-2MR
Rodzaj systemu	przeciwlotniczy morski
Zwalczane cele	statki powietrzne
Warstwa obrony	średniego / dalekiego zasięgu
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Raytheon
Wejście do służby	1968
	Pociski
Rodzaje głowic	odłamkowa
Zasięg	RIM-66A: 46,25 km ; RIM-66B: 67 km ; RIM-66C: 74 km
Pułap plot.	RIM-66A: 45 – 15 240 m; RIM-66B: 19 050 m ; RIM-66C: 24 385 m
	System
Liczba pocisków	2, 1 lub wyrzutnie pionowe
	Multimedia w Wikimedia Commons

RIM-66 Standard MR – seria amerykańskich morskich rakietowych pocisków przeciwlotniczych średniego zasięgu należących do rodziny pocisków Standard, produkowanych obecnie przez Raytheon. Obejmuje pociski SM-1MR i SM-2MR.

Historia i odmiany edytuj

Prace nad rodziną pokrewnych konstrukcyjnie standardowych pocisków rakietowych podjęto w USA na początku lat 60. Pociski te początkowo powstały w dwóch odmianach: jednostopniowej średniego zasięgu RIM-66 Standard SM-1MR (medium range – średni zasięg), dla zastąpienia pocisków RIM-24 Tartar, oraz dwustopniowej dalekiego zasięgu RIM-67 Standard SM-1ER (extended range – wydłużony zasięg), dla zastąpienia pocisków RIM-2 Terrier^[1].

SM-1MR edytuj

Pierwsza wersja RIM-66A Standard SM-1MR miała zasięg 46,25 km i pułap zwalczanych celów od 45 do 15 240 metrów (150 – 50 000 stóp)^[1]. Weszła do służby w 1968 roku, zarówno na nowych okrętach, jak i dostosowanych starszych^[1].

Ulepszoną wersją była RIM-66B Standard SM-1MR, w której zastosowanie nowego silnika rakietowego o zmiennym ciągu (ang. dual thrust) zwiększyło zasięg o 45% i pułap o 25%^[1]. Mogła ona zwalczać cele w odległości 67 km i na wysokości 19 050 m (62 500 stóp)^[1].

SM-2MR edytuj

Drugą zasadniczą wersją pocisku średniego zasięgu była RIM-66C Standard SM-2MR, opracowana pod kątem nowych okrętów wykorzystujących zintegrowany system kierowania obroną powietrzną Aegis. Dzięki optymalizacji trajektorii lotu, zasięg pocisku jeszcze wzrósł i odpowiadał pierwszej wersji pocisku o wydłużonym zasięgu (SM-1ER)^[2]. Wersja ta może zwalczać cele w odległości 74 km i na wysokości 24 385 m (80 000 stóp)^[1].

Pocisk ten podlegał dalszym ulepszeniom w ramach poszczególnych serii produkcyjnych (ang. block). Pierwsza wersja Block I (RIM-66C) została wprowadzona w 1979 roku, Block II (RIM-66G/H) w 1984, a Block III (RIM-66L/M) w 1990 roku^[3].

SM-2 MR Block 3 edytuj

Pocisk przeciwlotniczy i przeciw pociskom samosterującym.

Wersje pocisków SM-2 Medium Range Block III:

Block III - posiada procesor sygnału bardziej odporny na zagłuszanie elektromagnetyczne, nowy system napędowy i ulepszoną głowicę zbliżeniową-wybuchową mogącą niszczyć małe twarde cele.
Block IIIA - jest wyposażona w nową głowicę prętową i może niszczyć cele lecące na najniższym pułapie, posiada półaktywne naprowadzanie radarowe (RF).
Block IIIB - została opracowana w ramach programu Missile Homing Improvement Program (MHIP), i posiada dodatkowo poza naprowadzaniem RF, naprowadzanie na podczerwień IR. Dzięki zastosowaniu dwóch rodzajów naprowadzania pocisk ten jest bardziej odporny na zakłócanie^[3].

Zastosowanie edytuj

Japonia zakupiła od USA 24 pocisków SM-2 Block IIIB Tactical STANDARD z odpowiednim oprzyrządowaniem i częściami zamiennymi za łącznie 40 milionów dolarów US. W pociski te są wyposażone niszczyciele rakietowe typu Kongō.

Opis edytuj

Jednostopniowy pocisk na paliwo stałe. Długość wynosi 4470 mm (RIM-66A) lub 4724 mm (B, C). Średnica kadłuba wynosi 343 mm, a rozpiętość brzechw 914 mm^[1]. Masa pocisku wynosi 578,8 kg (RIM-66A) lub 608,7 kg (B, C)^[1].

Pocisk rozwija prędkość ponad Ma 2^[1].

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), s. 1275, 1278, 1984. (ang.).
↑ A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), s. 1275-1276, 1984. (ang.).
↑ ^a ^b Maksymilian Dura. AEGIS - Najlepszy okrętowy system walki na świecie. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 3/2000, s. 56, marzec 2000. Magnum X.

Bibliografia edytuj

A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.).

[warm1275-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), s. 1275, 1278, 1984. (ang.).

[2] A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), s. 1275-1276, 1984. (ang.).

[dura-3] Maksymilian Dura. AEGIS - Najlepszy okrętowy system walki na świecie. „Nowa Technika Wojskowa”. Nr 3/2000, s. 56, marzec 2000. Magnum X.

[1]

[2]

[3]