RMS Campaniabrytyjski liniowiec i parowiec należący do towarzystwa Cunard Line, zbudowany przez stocznię Fairfield Shipbuilding and Engineering Company w Szkocji. Do ruchu włączony 8 września 1892 roku. Posiadał takie same wymiary i specyfikacje, jak jego siostrzany statek – RMS "Lucania". W 1893 "Campania" była największym i najszybszym liniowcem pasażerskim. W tym samym roku zdobyła Błękitną Wstęgę Atlantyku, za przebycie Oceanu Spokojnego w ciągu 6 dni. Odebrała tym samym tytuł SS "City of Paris" (siostrzany statek SS "City of New York"). W następnym roku (1894) tytuł ten otrzymała "Lucania" (siostrzany parowiec Campanii) i posiadała go do 1898 roku.

RMS Campania
Ilustracja
Następne nazwy

HMS Campania

Bandera

 Wielka Brytania

Armator

Cunard Line/Brytyjska Admiracja

Dane podstawowe
Typ

statek pasażerski

Historia
Stocznia

Fairfield Shipbuilding and Engineering Company

Data wodowania

22 września 1891

Data oddania do eksploatacji

8 września 1892

Data zatonięcia

5 listopada 1918

Dane techniczne
Liczebność załogi

424

Liczba pasażerów

2000

Długość całkowita (L)

204 m

Szerokość (B)

21,05 m

Zanurzenie (D)

13,07 m

Pojemność brutto

12 950 GT

Pojemność netto

4973 NT

Napęd mechaniczny
Liczba śrub napędowych

2

Prędkość maks.

22 w.

HMS Campania

Historia edytuj

RMS "Campania" i "Lucania" były częściowo finansowane przez brytyjską Admirację, jedynym warunkiem, aby otrzymać dotację było oddanie "Campanii" i "Lucanii" podczas wojny do dyspozycji Admiracji. Budowa rozpoczęła się w stoczni Fairfield Shipbuilding and Engineering Company w 1941 roku, zaledwie 43 dni po zamówieniu statku. Oba liniowce służyły 14 lat dla Cunarda. Później "Lucania" została pocięta na złom, a "Campania" służyła do 26 września 1914 roku u armatora Anchor Line i przemierzała trasę Glasgow-Nowy Jork. Oczekującą na zezłomowanie "Campanię" kupiła Admiralicja i przemianowała na HMS "Campania". Po przebudowie pełniła ona rolę okrętu lotniczego. HMS "Campania" służyła krótko – 5 listopada 1918 roku uderzyła dziobem o pancernik "Royal Oak". Uszkodzona Campania osiadła na dnie, częściowo wystając nad powierzchnię wody. Stanowiło to niebezpieczeństwo dla żeglugi i wrak został zniszczony za pomocą materiałów wybuchowych w 1923 roku. Następczyniami RMS "Campania" i RMS "Lucania" są RMS "Mauretania" i RMS "Lusitania".

Wnętrze edytuj

Wnętrza pierwszej klasy były utrzymane w stylu wiktoriańskim. Każdy pasażer z tej klasy posiadał własną kajutę wyłożona panelami wykonanymi z mahoniu lub dębu i łazienkę. Publiczna palarnia wykonana została w stylu elżbietańskim. Sufit jadalni był w kolorze biało-złotym, a na nim wisiały żyrandole przypominające kształtem świetliki.