Ratusz w Opatowie

zabytkowy dom pełniący funkcję ratusza w Opatowie, Polska

Ratusz w Opatowie – obecna siedziba władz miasta i gminy Opatów.

Ratusz w Opatowie (dom)
Symbol zabytku nr rej. A.537 z 14.10.1949 i z 28.10.1971[1]
Ilustracja
widok ogólny
Państwo

 Polska

Miejscowość

Opatów

Adres

Plac Obrońców Pokoju 34

Typ budynku

ratusz

Kondygnacje

2

Ukończenie budowy

połowa XVI lub początek XVII wieku

Pierwszy właściciel

Krzysztof Szydłowiecki

Kolejni właściciele

wojsko, parafia prawosławna

Obecny właściciel

Urząd Miasta w Opatowie

Położenie na mapie Opatowa
Mapa konturowa Opatowa, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Ratusz w Opatowie (dom)”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Ratusz w Opatowie (dom)”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Ratusz w Opatowie (dom)”
Położenie na mapie powiatu opatowskiego
Mapa konturowa powiatu opatowskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Ratusz w Opatowie (dom)”
Położenie na mapie gminy Opatów
Mapa konturowa gminy Opatów, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ratusz w Opatowie (dom)”
Ziemia50°48′02″N 21°25′32″E/50,800556 21,425556

Powstał w drugiej połowie XVI lub na początku XVII wieku. Budynek najprawdopodobniej wybudowano z funduszy kanclerza Krzysztofa Szydłowieckiego jako budowlę, w której zatrzymywał się, przebywając ze swoimi towarzyszami w Opatowie. W XIX wieku budynek zamieniono na koszary i cerkiew parafialną pod wezwaniem Opieki Matki Bożej. W dwudziestoleciu międzywojennym gmach był siedzibą starostwa i sejmiku powiatowego.

Jest to budowla murowana, zbudowana na planie prostokąta, dwukondygnacjowa, podpiwniczona i posiada oszkarpowane naroża, kryta gontem. W przyziemiu od strony rynku charakterystyczne są czteroprzęsłowe podcienia arkadowo-filarowe, o sklepieniu kolebkowo-krzyżowym.

Przypisy edytuj

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 38 [dostęp 2015-12-03].

Bibliografia edytuj