Reflektor Leigha
 |
Ten artykuł od 2013-10 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Reflektor Leigha (ang. Leigh light) – środek do walki z okrętami podwodnymi skonstruowany w czasie II wojny światowej. Był to potężny (22 mln kandeli) reflektor montowany na samolotach, służący do oświetlania wynurzonego okrętu podwodnego i ułatwiający przeprowadzenie skutecznego ataku bombami głębinowymi w czasie ataków nocnych.
Opracowanie edytuj
Wczesne radary lotnicze do wykrywania celów na powierzchni morza miały ograniczony minimalny zasięg. Skutkowało to tym, że w trakcie zbliżania się do celu, cel znikał z pola widzenia radaru, nim mógł być zauważony gołym okiem. Ponadto w nocy mała sylwetka wynurzonego okrętu podwodnego na tle ciemnego morza była trudna do zaobserwowania przez załogę samolotu, przez co przeprowadzenie celnego bombardowania było mocno utrudnione.
Z tego powodu pojawiło się zapotrzebowanie na silny reflektor o odpowiednim zasięgu, dzięki któremu można było odszukać i oświetlić cel, póki ten był wciąż widoczny przez operatora radaru. Taki reflektor został skonstruowany przez oficera RAF H. Leigha. Pierwsze testy zostały przeprowadzone w marcu 1941 roku na pokładzie bombowca Vickers Wellington, który był wcześniej używany do rozminowywania magnetycznych min morskich, dzięki czemu miał zamontowany odpowiednio mocny generator prądu.
Użycie bojowe edytuj
Od czerwca 1942 roku samoloty patrolujące Zatokę Biskajską zaczęły być wyposażane w reflektor Leigha, który w połączeniu z radarem ASV stanowił bardzo skuteczną broń. Od jego wprowadzenia znacznie zwiększyły się straty niemieckich U-Bootów wyruszających i wracających z patroli na Atlantyku, do tego stopnia, że zaczęto się decydować na pokonywanie zagrożonego obszaru za dnia, kiedy to załoga U-Boota miała większe szanse na zobaczenie atakującego samolotu. U-Booty zaczęły być też uzbrajane w silniejszą broń przeciwlotniczą, co jednak okazało się nieskuteczne.
