Reforma kluniacka

Reforma kluniacka – reformy na przełomie X i XI wieku za pontyfikatu papieża Sylwestra II, które wprowadzono najpierw w klasztorze w Cluny. Dotyczyły powrócenia do reguły św. Benedykta, czyli przestrzeganie ubóstwa, zachowanie celibatu, wypełnianie czasu modlitwą, nauką i pracą. Głoszono także hasło łac. Pax et Treuga Dei, czyli Pokój i Rozejm Boży, który wzywał do zaprzestania wojen w czasie wielkiego postu, adwentu oraz od środy wieczorem do poniedziałku rano.

Kongregacja kluniacka zrzeszała wszystkie klasztory benedyktyńskie pod przewodnictwem Cluny, również te w Polsce.

Tło historyczne

Chrześcijaństwo na zachodzie w X i XI wieku miało bardzo wiele problemów. Duchowieństwo było zależne od osób świeckich, gdyż te finansowały chrześcijaństwo, rozwój kościołów i zakonów itp. Bardzo powszechną praktyką była symonia (świętokupstwo), czyli kupowanie godności kościelnych. Ówcześni duchowni żyli podobnie jak stan rycerski. Wielu księży posiadało rodziny, co umożliwiało zatrzymanie zgromadzonego majątku i godności kościelnych jako dziedzicznych, oraz zajmowało się polityką lub udziałem w wojnach aniżeli sprawami Kościoła. Sylwester II nie akceptował symonii i dążył do naprawy Kościoła. Poparli go bracia z klasztoru w Cluny, którzy byli mu bezpośrednio podporządkowani. Tak narodził się ruch kluniacki.

Zobacz też

• Benedykt z Anianu
• Benedykt z Nursji
• Piotr z Cava dei Tirreni

Bibliografia

• Reforma kluniacka na dziedzictwo.ekai.pl
• Średniowieczna epoka kościelna (2. Ruch kluniacki i walka o symonię i inwestyturę) na luteranie.pl

Linki zewnętrzne

• Papież o ruchu monastycznym - katecheza Benedykta XVI podczas audiencji ogólnej 11 listopada 2009 na wiara.pl