Rejon krasnoziorski
Rejon krasnoziorski (ros Краснозёрский район) – rejon będący jednostką podziału administracyjnego rosyjskiego obwodu nowosybirskiego.
| Rejon | |||||
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Siedziba | |||||
| Powierzchnia |
5 330 km² | ||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| • gęstość |
7,11 os./km² | ||||
Położenie na mapie obwodu nowosybirskiego
| |||||
| Strona internetowa | |||||
.png)
.png)
Historia edytuj
Rosyjska obecność na terenach dzisiejszego rejonu krasnoziorskiego rozpoczyna się na przełomie XVII i XVIII wieku, gdy zaczynają napływać tu pierwsi osadnicy[2]. Kolejną falę nowych osiedleńców stanowili zesłańcy po nieudanym Powstaniu Pugaczowa[3]. W 1823 roku zostaje utworzona tutaj wołost karasucka, ale sam region jest słabo zamieszkany, w roku tym żyło tu 2157 mężczyzn[2]. W 1834 roku liczba mieszkańców wynosi 2859 mężczyzn i 3068 kobiet[3]. W 1834 roku wołost składała się z około pięćdziesięciu różnych wiosek[2]. Masowa akcja osiedleńcza zaczyna się dopiero w 1888 roku, gdy na ten teren przybywają osadnicy z centralnych i południowych guberni Imperium Rosyjskiego, duże skupiska wokół w zasadzie własnych "narodowych" wiosek tworzą Ukraińcy, a sama populacja regionu wzrasta parokrotnie w ciągu zaledwie kilkunastu lat[2]. W 1916 roku obszar ten zostaje wyłączony z guberni tomskiej, a następnie włączony do ałtajskiej guberni[2]. Działała tu wówczas dwie szkoły publiczne i dwie szkoły parafialne[3]. Placówki te obsługiwało 6 nauczycieli, a naukę pobierało w nich 196 dzieci[3]. W rejonie pracowało 2 lekarzy, jeden policjant, a także żyło 14 osób duchownych[3].
W czasie rosyjskiej wojny domowej ziemie te podlegały pod rząd, na którego czele stał admirał Aleksandr Kołczak, a następnie zostały zajęte przez bolszewików. W 1925 roku tworzą oni tutaj rejon, który 7 czerwca 1933 roku zostaje nazwany rejonem krasnoziorskim[2]. Na 28 wiosek regionu tylko 3 były zamieszkiwane głównie przez Rosjan, 1 przez Kazachów, a cała reszta przez Ukraińców[3]. Od 1937 roku rejon znajdował się w granicach Kraju Ałtajskiego, a w 1944 roku został przeniesiony do obwodu nowosybirskiego[2]. W czasach stalinowskich przechodzi on przez proces forsownej kolektywizacji[3]. Kołchozom i sowchozom nadawano imiona związane z komunistyczną rzeczywistością, a także bohaterami Rewolucji, istniały kołchozy imienia m.in. Włodzimierza Lenina i Siemiona Budionnego[3]. Władza sowiecka inwestowała w rozwój średniego przemysłu, budowano drogi, tworzono placówki kulturalne, szkoły oraz szpitale[3]. Po wojnie dynamika inwestycyjna spadła, z uwagi na braki w ludziach oraz w sprzęcie[3]. Ogółem 6 mieszkańców rejonu zostało odznaczonym tytułem Bohatera Związku Radzieckiego, a 7 tytułem Bohatera Pracy Socjalistycznej[2].
Charakterystyka edytuj
Rejon krasnoziorski położony jest w południowo-zachodniej części obwodu nowosybirskiego i jest to największy rolniczy rejon obwodu[4]. Położony jest w odległości 300 kilometrów od Nowosybirska, z północy na południe liczy 81 kilometrów, a z zachodu na wschód 91 kilometrów[4]. W jego skład wchodzi 1 osiedle typu miejskiego i 18 osiedli typu wiejskiego. Jego terytorium leży na terenie stepu kułundyjskiego[5]. Bogactwa naturalne to głównie glina, ale sam region słynie jako miejsce kąpieli błotnych, a jego główne uzdrowisko jako jedyne w regionie posiada odpowiedni certyfikat federalny na wykonywanie tego typu zabiegów[6]. Ziemie uprawne zajmują obzar 475 000 hektarów z 533 000 hektarów całego obwodu[4]. W 2011 pod względem produkcji zbóż rejon zajął pierwsze miejsce w obwodzie[7]. Wyprodukowano łącznie 375 000 ton różnych zbóż, 38 000 ton mleka i 7000 ton mięs[7]. Według statystyk z 2012 roku hoduje się tu łącznie 22 200 sztuk bydła, a wartość produkcji rolnej w 2011 roku oszacowano na kwotę 2,71 miliardów rubli[7]. Przemysł skupia się głównie na przetwórstwie produktów żywnościowych[8]. Znajduje się tu także fabryka cegieł[5].
Łączna długość dróg w rejonie wynosi 604 kilometry, z czego długość dróg o utwardzonej nawierzchni to 370 kilometrów[9]. Mieszkańcy regionu mają do dyspozycji komunikację autobusową, która oferuje połączenia na 18 regularnych liniach przewozowych[9]. W ciągu 2010 roku przewieziono ogółem 287 000 pasażerów[9]. Rejon nie jest podłączony do żadnego z rurociągów gazowych, co oznacza brak gazyfikacji[9]. Na terenie rejonu krasnoziorskiego funkcjonują 33 szkoły publiczne różnego szczebla, a także 27 punktów i oddziałów przedszkolnych[10]. Działa tu 8 rejonowych szpitali, kilkanaście przychodni oraz wspomniane już sanatorium oferujące kąpiele błotne[5]. W 2010 roku swe siedziby miało tu 109 placówek kulturalnych różnego typu[10], a także 34 biblioteki, muzeum rejonowe i galeria sztuki[5].
Demografia edytuj
Wiadomości ogólne edytuj
Dane federalne wskazują, że w 2010 roku rejon krasnoziorski zamieszkiwany był przez 37 777 ludzi[1]. W ostatnich latach zauważalny jest spadek mieszkańców, w 1998 roku żyło tutaj 40 700 ludzi[5], podczas gdy dane ze stycznia 2012 roku wskazują, że obecnie populacja rejonu wynosi 37 065 dusz[11]. Z liczby tej dzieci stanowiły 6716 osób, a emeryci i renciści 10 715 osób[11]. W 2009 roku średnia długość życia mężczyzn wynosiła 58,4 lat[12]. Średnia długość życia kobiet w analogicznym okresie była dużo wyższa, bo wynosiła 72,4 lata[12]. Władze rejonu mają nadzieję na powstrzymanie niekorzystnych trendów w spadku populacji i przy zastosowaniu polityki prorodzinnej oraz tworzenia takich warunków ekonomicznych by ograniczyć emigrację, liczą na to że w 2020 roku liczba mieszkańców rejonu nie zmniejszy się dramatycznie i będzie wynosić 37 492 ludzi[12]. W 2011 roku średnia miesięczna pensja stanowiła wysokość 11 140 rubli[11]. 87% ludności stanowią Rosjanie, pozostali to m.in. Ukraińcy, Niemcy oraz Kazachowie[5].
Liczba ludności w ostatnich latach edytuj
| Rok | Liczba ludności |
|---|---|
| 1998 | 40 700 |
| 2006 | 38 030 |
| 2007 | 38 252 |
| 2008 | 37 826 |
| 2009 | 37 877 |
| 2010 | 37 777 |
| 2011 | 37 065 |
| 2012 | 37 065 |
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Gks.ru: Численность населения Российской Федерации по городам, поселкам городского типа и районам на 1 января 2010 года. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g h Krasnozerskoe.nsknet.ru: Историческая справка. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g h i j Krasnozerskoje.ru: К 75 - летию переименования с.Краснозерское. [dostęp 2012-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-10)]. (ros.).
- ↑ a b c Region.newsib.ru: Краснозёрский район. [dostęp 2012-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-21)]. (ros.).
- ↑ a b c d e f Loi.sscc.ru: Краснозёрский район. [dostęp 2012-08-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ros.).
- ↑ Region.newsib.ru: Краснозёрский район: Ресурсы. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c Region.newsib.ru: Краснозёрский район: Сельское хозяйство. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ Region.newsib.ru: Краснозёрский район: Промышленность. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c d Region.newsib.ru: Краснозёрский район: Инфраструктура. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b Region.newsib.ru: Краснозёрский район: Социальная сфера. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c Region.newsib.ru: Краснозёрский район: Население и занятость. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).
- ↑ a b c Region.newsib.ru: Краснозёрский район: Перспективные показатели развития. [dostęp 2012-08-08]. (ros.).