Renata Janik

polski polityk

Renata Urszula Janik z domu Jończyk (ur. 18 września 1965 w Zagnańsku[1]) – polska polityk, urzędniczka samorządowa i działaczka społeczna, samorządowiec, wiceprzewodnicząca rady powiatu kieleckiego w latach 2010–2013, posłanka na Sejm VII kadencji, od 2018 wicemarszałek województwa świętokrzyskiego.

Renata Janik
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

18 września 1965
Zagnańsk

Zawód, zajęcie

polityk, urzędniczka samorządowa

Alma Mater

Akademia Ekonomiczna w Krakowie

Stanowisko

posłanka na Sejm VII kadencji (2013–2015)

Partia

PO (2007–2016)
Polska Razem (2017)
Porozumienie (2017–2022)

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi
Wojciech Lubawski, Andrzej Bętkowski i Renata Janik (2019)

Życiorys edytuj

Jest absolwentką Akademii Ekonomicznej w Krakowie (ukończyła studia z zakresu zarządzania i marketingu w 1999) oraz podyplomowych studiów z zakresu administrowania funduszami unijnymi w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie (2010). Od maja 2004 do czerwca 2007 kierowała Referatem Organizacyjnym i Spraw Obywatelskich urzędu gminy w Zagnańsku. Od lipca 2007 do stycznia 2009 pracowała w świętokrzyskim Biurze Rozwoju Regionalnego.

Jest współzałożycielką i działaczką stowarzyszeń: „Razem dla Wszystkich” (zajmującego się propagowaniem wiedzy o regionie świętokrzyskim, kultury oraz tradycji wiejskiej), „W krainie Tetrapoda” (wspomagającego rozwój wsi Zachełmie) oraz „Braterskie Serca” (organizacji tworzącej warsztaty terapii zajęciowej)[2].

W lutym 2007 wstąpiła do Platformy Obywatelskiej[3]. W styczniu 2009 została dyrektorem Departamentu Organizacyjno-Administracyjnego Urzędu Marszałkowskiego Województwa Świętokrzyskiego. W wyborach samorządowych w 2010 uzyskała mandat radnej powiatu kieleckiego i objęła stanowisko wiceprzewodniczącej rady. Startując w wyborach parlamentarnych w 2011, zdobyła 3621 głosów, nie uzyskując mandatu[4]. Po śmierci posła Konstantego Miodowicza objęła mandat po nim, ślubowanie złożyła 11 września 2013. W wyborach w 2015 nie została wybrana na kolejną kadencję. W kwietniu 2016 wystąpiła z PO[5]. W lipcu 2017 zrezygnowała z funkcji dyrektora departamentu UM i przystąpiła do Polski Razem. Wraz z początkiem kolejnego miesiąca została doradcą prezesa tej partii, wicepremiera oraz ministra nauki i szkolnictwa wyższego Jarosława Gowina[3]. W listopadzie tego samego roku ugrupowanie przekształciło się w partię Porozumienie, a Renata Janik zasiadła w jej zarządzie krajowym[6]. Od 2021 kierowała świętokrzyskimi strukturami partii, z której jednak wystąpiła w 2022[7]. W tym samym roku zaangażowała się w działalność stowarzyszenia OdNowa RP.

W 2018 z listy Prawa i Sprawiedliwości uzyskała mandat radnej sejmiku świętokrzyskiego[8]. W listopadzie tegoż roku wybrana na wicemarszałka w nowym zarządzie województwa[9]. W 2024 została wybrana do sejmiku na kolejną kadencję[10].

Odznaczenia edytuj

W 2020 odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi[11].

Życie prywatne edytuj

Córka Stanisława i Henryki[1]. Mężatka, ma córkę Karolinę.

Przypisy edytuj

  1. a b Dane osoby pełniącej funkcje publiczne. ipn.gov.pl. [dostęp 2023-02-13].
  2. Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2013-11-19].
  3. a b Dariusz Skrzyniarz: Była posłanka idzie do ministerstwa. em.kielce.pl, 2017-07-31. [dostęp 2017-08-08].
  4. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2013-09-11].
  5. Była posłanka PO zrezygnowała po konferencji Schetyny. rp.pl, 2016-04-08. [dostęp 2016-04-09].
  6. Janusz Kędracki: Nowa partia Porozumienie. Cieślak i Janik w zarządzie krajowym. Lubawski w zespole doradców. wyborcza.pl, 2017-11-06. [dostęp 2017-11-06].
  7. Angelika Kosiek: Wicemarszałkini Renata Janik opuściła Porozumienie Gowina. Jest p.o. szefa partii w Świętokrzyskiem. wyborcza.pl, 2022-07-08. [dostęp 2022-07-12].
  8. Paweł Więcek: Wybory samorządowe 2018. Ostateczne wyniki wyborów do Sejmiku. echodnia.eu, 2018-10-23. [dostęp 2018-10-23].
  9. Paweł Więcek: Bój o Sejmik. PiS czy wielka koalicja? Co dały nocne rozmowy? Władzę przejmuje Prawo i Sprawiedliwość!. echodnia.eu, 2018-11-22. [dostęp 2018-11-22].
  10. Serwis PKW – Wybory 2024. [dostęp 2024-04-10].
  11. M.P. z 2020 r. poz. 821.

Bibliografia edytuj