Rezystor warstwowy
Rezystor warstwowy (cienkowarstwowy) – rodzaj rezystora. Otrzymuje się przez naparowanie w próżni cienkiej warstwy ((0,1÷100) μm) rezystywnej na rurkę, wałek lub płytkę ceramiczną. Warstwę rezystywną wykonuje się z: metali, stopów metali i metali z niemetalami. Najbardziej rozpowszechnione są warstwy z węgla i stopu metali z krzemem (MŁT). Na końcach walca przymocowuje się wyprowadzenia, a całość pokrywa się lakierem ochronnym. W niektórych technologiach rezystory po wykonaniu poddaje się obróbce termicznej, podgrzewając je na kilka minut do temperatury około 360 °C[1].
Dla uzyskania pożądanej rezystancji, w niektórych technologiach, warstwę rezystywną nacina się śrubowo, laserem (jeśli naniesiona jest na wałek ceramiczny) lub koryguje się wymiary rezystora.
Właściwości edytuj
Własności rezystorów cienkowarstwowych zależą od stosowanego materiału oporowego oraz technologii ich uzyskiwania. W porównaniu do innych typów oporników charakteryzuje je[1]:
- niski koszt produkcji,
- możliwość wyprodukowania oporników o rezystancji z dużego zakresu 1 Ω - 1 MΩ,
- mała moc znamionowa, zazwyczaj od 0,125 W do 5 W,
- małe gabaryty, duże częstotliwości pracy (do 1Ghz),
- duży poziom szumów własnych.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Precyzyjne rezystory warstwowe. [dostęp 2018-06-21].