Filipińczyki

(Przekierowano z Rhabdornis)

Filipińczyki[2] (Rhabdornithinae) – monotypowa podrodzina ptaków z rodziny szpakowatych (Sturnidae).

Filipińczyki
Rhabdornithinae
Rabor, 1986
Ilustracja
Przedstawiciel podrodziny – filipińczyk wąsaty (R. mystacalis)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

szpakowate

Podrodzina

filipińczyki

Typ nomenklatoryczny

Meliphaga mysticalis Temminck, 1825

Rodzaje

Występowanie edytuj

Podrodzina obejmuje gatunki występujące endemicznie na Filipinach[3].

Charakterystyka edytuj

Długość ciała 15,1–18,8 cm, masa ciała 22,4–46 g[4]. Wyglądem przypominają pełzacze, są podobnej wielkości, mają zakrzywione do dołu dzioby, którymi wydobywają owady z zagłębień w korze. W odróżnieniu od pełzaczy mają język przystosowany również do pobierania nektaru z kwiatów. Są ptakami osiadłymi, nie podejmują dalekich wędrówek.

Systematyka edytuj

Etymologia edytuj

Rhabdornis: gr. ῥαβδος rhabdos – pasek (por. ῥαβδος rhabdos – gałązka); ορνις ornis, ορνιθος ornithos – ptak[5].

Podział systematyczny edytuj

Pokrewieństwo filipińczyków z innymi ptakami nie jest jasno ustalone. Podczas gdy niektórzy autorzy wyróżniają je w samodzielną rodzinę Rhabdornithidae, inni umieszczają je wewnątrz pełzaczy, tymaliowatych oraz szpakowatych[6]. Lovette i Rubenstein wykazali, że filipińczyki tworzą odrębną linię rozwojową, siostrzaną dla szpakowatych[7] i dlatego obecnie wiele ujęć systematycznych umieszcza ten takson w Sturnidae[2][3][8]. Do podrodziny należy jeden rodzaj z następującymi gatunkami[2]::

Przypisy edytuj

  1. H.G.L. Reichenbach: Handbuch der speciellen Ornithologie. Dresden: 1853, s. 276. (niem.).
  2. a b c Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Rhabdornithinae Rabor, 1986 - filipińczyki (wersja: 2020-11-17). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-02-21].
  3. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Nuthatches, Wallcreeper, treecreepers, mockingbirds, starlings, oxpeckers. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-02-21]. (ang.).
  4. R. Kennedy, H. Miranda: Family Rhabdornithidae (Rhabdornis). W: J. del Hoyo, A. Elliott, D.A. Christie: Handbook of the Birds of the World. Cz. 13: Penduline-tits to Shrikes. Barcelona: Lynx Edicions, 2008, s. 194–195. ISBN 84-96553-45-0. (ang.).
  5. rhabdornis, [w:] The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2021-12-27] (ang.).
  6. D. Zuccon, A. Cibois, E. Pasquet, P.G.P. Ericson. Nuclear and mitochondrial sequence data reveal the major lineages of starlings, mynas and related taxa. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 41 (12), s. 333–344, 2006. DOI: 10.1016/j.ympev.2006.05.007. (ang.). 
  7. I. J. Lovette, D.R. Rubenstein. A comprehensive molecular phylogeny of the starlings (Aves: Sturnidae) and mockingbirds (Aves: Mimidae): Congruent mtDNA and nuclear trees for a cosmopolitan avian radiation. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 44, s. 1031–1056, 2007. (ang.). 
  8. J.H. Boyd III: Sturnidae: Starlings, Mynas. [w:] Aves—A Taxonomy in Flux 3.05 Introduction [on-line]. John Boyd's Home Page. [dostęp 2016-04-10]. (ang.).