Robert Chambeiron
Robert Chambeiron (ur. 22 maja 1915 w Paryżu, zm. 30 grudnia 2014 w Boulogne-Billancourt[1]) – francuski polityk, działacz ruchu oporu podczas II wojny światowej i środowisk kombatanckich, deputowany krajowy, poseł do Parlamentu Europejskiego I i II kadencji.
 Robert Chambeiron (2011) | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 maja 1915 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 grudnia 2014 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, działacz kombatancki |
| Stanowisko |
deputowany do Zgromadzenia Narodowego (1946–1951, 1956–1958), poseł do Parlamentu Europejskiego I i II kadencji (1979–1989) |
| Partia |
Partia Republikańska, Radykalna i Radykalno-Socjalistyczna, Unia Progresywna, Francuska Partia Komunistyczna |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny o tradycjach republikańskich. Po ukończeniu szkoły średniej pracował jako urzędnik, został bliskim współpracownikiem ministra lotnictwa Pierre Cota, uczestniczył m.in. w tajnym przekazaniu samolotów na rzecz walczącej z frankistami Drugiej Republiki Hiszpańskiej. W 1939 zmobilizowany, uczestniczył jako pilot w obronie Francji przed Niemcami. Po demobilizacji zaangażowany w ruch oporu. Związał się politycznie z Jeanem Moulinem, był kilkukrotnie jego delegatem, a w 1943 został zastępcą sekretarza generalnego kierowanej przez Moulina Krajowej Rady Ruchu Oporu (CNR), organu koordynacyjnego opozycję antyhitlerowską. Po wojnie przez wiele lat zaangażowany w ruch kombatancki, zmarł jako ostatni żyjący członek CNR. Od 1992 do 2010 był wiceprzewodniczącym stowarzyszenia kombatantów ANACR, po konflikcie wewnątrz niego założył konkurencyjne zrzeszenie ADVR. Opublikował także dwie książki[2].
Od listopada 1944 do sierpnia 1945 posłował w Tymczasowym Zgromadzeniu Konsultacyjnym z ramienia CNR, następnie od października 1945 do czerwca 1946 należał do Zgromadzenia Konstytucyjnego. W 1945 był delegatem związków zawodowych na zgromadzenie powołujące Organizację Narodów Zjednoczonych. W latach 1946–1951 i 1956–1958 zasiadał w Zgromadzeniu Narodowym początkowo z ramienia Partii Republikańskiej, Radykalnej i Radykalno-Socjalistycznej i następnie Unii Progresywnych Republikanów[3]. Był sekretarzem generalnym federacyjnej Unii Progresywnej, jednak w praktyce blisko współpracował z Francuską Partią Komunistyczną[2]. Pozostał następnie w bliskim sojuszu z komunistami, z ich listy (z rekomendacji Unii Progresywnej) w 1979 i 1984 uzyskiwał mandat posła do Parlamentu Europejskiego. Przystąpił do Grupy Sojuszu Komunistycznego[4].
Odznaczenia edytuj
Odznaczony Legią Honorową I klasy (2001) i II klasy (1997), Krzyżem Wojennym (za lata 1939–1945) oraz Medalem Ruchu Oporu z rozetką[2].
Przypisy edytuj
- ↑ Le résistant Robert Chambeiron est mort. liberation.fr, 1 stycznia 2015. [dostęp 2022-12-08]. (fr.).
- ↑ a b c Chambeiron Robert. maitron.fr. [dostęp 2022-12-08]. (fr.).
- ↑ Robert Chambeiron. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2022-12-08]. (fr.).
- ↑ Robert Chambeiron. europarl.europa.eu. [dostęp 2022-12-08].