Rocar 112 UDM

Rocar-DAC 112 UDM – rumuński 11-metrowy wysokopodłogowy autobus klasy MAXI produkowany w latach 1982–2000 przez Autobuzul (później Rocar).

Rocar-DAC 112 UDM

Autobus Rocar-DAC 112 UDM w Bukareszcie, 2005 rok.
Dane ogólne
Inne nazwy	DAC 112 UDM, Rocar 112 UDM
Producent	Rocar
Premiera	1979
Lata produkcji	1982–2000
Miejsce produkcji	Rumunia, Bukareszt
Dane techniczne
Typy nadwozia	Wysokopodłogowy autobus miejski klasy maxi
Układ drzwi	2-2-2, 2-0-2
Liczba drzwi	2, 3
Wysokość podłogi	940 mm
Silniki	RABA-MAN D2156HM6U, Autocamioane Brașov D2156 HM81U
Moc silników	192 KM
Skrzynia biegów	ZF S5-42
Liczba przełożeń	5
Długość	11210 mm
Szerokość	2500 mm
Wysokość	3035 mm
Masa własna	9200 kg
Masa całkowita	16000 kg
Rozstaw osi	5650 mm
Prędkość maksymalna	71 km/h
Wnętrze
Liczba miejsc ogółem	106
Liczba miejsc siedzących	24
Informacje dodatkowe
ABS	Nie
ASR	Nie
EBS	Nie
ESP	Nie
Klimatyzacja	Nie

Geneza

Pod koniec lat siedemdziesiątych komunikacja autobusowa w Rumunii przeżywała ogromny niedobór. Rumuński Autobuzul wówczas produkował autobusy Roman 112 UD na licencji niemieckiego autobusu MAN 890 UO z początku lat sześćdziesiątych, oraz 9-metrowe autobusy TV 20 napędzane silnikami benzynowymi pochodzącymi z ciężarówek SR-131 Bucegi, które okazały się mało ekonomiczne i za małe jak na tutejsze warunki. Ponadto w latach 1973–1981 importowano z Jugosławii autobusy Ikarus-Zemun IK4, oraz węgierskie Ikarusy 260/280. Import zakończono z powodu ograniczeń dewizowych, które wprowadzono pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku przez rząd Socjalistycznej Republiki Rumunii. Pod koniec lat siedemdziesiątych podjęto decyzję o utworzeniu ekonomicznego, o jednolitym wyglądzie, odpornego na trudy eksploatacji autobusu miejskiego. W 1979 roku w fabryce Autobuzul rozpoczęto produkcję autobusu przegubowego Rocar-DAC 117 UD oraz trolejbusu Rocar-DAC 117 E.

Produkcja

Nowy autobus oparto o podzespoły firmy Roman na licencji węgierskiej firmy RÁBA (mosty napędowe, silniki), przejęte z poprzedniego modelu Roman 112UD. Latem 1979 roku powstały pierwsze cztery prototypy 11-metrowych autobusów Rocar-DAC 111 UD. W 1982 roku rozpoczęto produkcję 12-metrowego autobusu Rocar-DAC 112 UDM. W 1990 roku jakość tych autobusów stanowczo poprawiła się. Wówczas zastosowano podzespoły węgierskiej firmy RABA, nowe światła i siedzenia z plastiku. Pojawiła się również wersja lokalna, wyposażona w miękkie winylowe siedzenia, oraz zastosowanie układu drzwi 2-0-2. Produkcja autobusu Rocar-DAC 112 UD została zakończona w 2000 roku. W 1994 roku zaprezentowano następcę modelu 112 UDM – dwunastometrowe autobusy Rocar 312 U, oraz dwunastometrowe autobusy Rocar De Simon UL70, które powstały przy współpracy z włoską firmą De Simon.

Eksploatacja

Autobusy były skierowane do wszystkich ośrodków miejskich w Rumunii. W latach osiemdziesiątych XX wieku część tych autobusów przerobiono z diesla na napęd metanowy, z powodu kryzysu energetycznego w Rumunii.

Modernizacje

W 2002 roku zaprezentowano prototyp głębokiej modernizacji autobusu Rocar-DAC UDAN-2002. Jego modernizacja polegała na: przeniesieniu silnika z pod podłogi pomiędzy osiami na zwis tylny, zastosowaniu silnika spełniającego normę Euro 2, wydłużeniu nadwozia o 79 cm, zastosowaniu nowych drzwi wraz z oknami wklejanymi. Ze względu na wysokie koszty modernizacji i trudności finansowe producenta zrezygnowano z modernizacji tego typu autobusów, zaś prototyp trafił do RATB w Bukareszcie, gdzie został zezłomowany w 2010 roku.

Konstrukcja

Podwozie

Autobusy Rocar-DAC 112 UDM napędzał silnik wysokoprężny RABA-MAN D2156HM6U o mocy 192 KM (opcjonalnie rumuńskie silniki firmy Roman). Napęd był przenoszony przez manualną czterobiegową skrzynię biegów ZF S4-95, bądź manualną pięciobiegową skrzynię biegów ZF S5-42. Zastosowano osie węgierskiej firmy RABA, oraz osie rumuńskiej firmy IABV Brașov. W autobusach Rocar-DAC 112 UD zastosowano prosty układ kierowniczy bez wspomagania kierownicy.

Nadwozie

Autobusy Rocar-DAC 112 UDM wyposażono w dwie pary drzwi o układzie 2-0-2, lub trzy pary drzwi o układzie 2-2-2. Przestrzeń pasażerska była wykonana w oszczędnym stylu. Zrezygnowano z montażu głośników. Wewnątrz zastosowano 24-28 siedzeń wykonanych ze sklejki, a w późniejszych egzemplarzach z plastiku. Wersja lokalna wyróżniała się podwójnymi siedzeniami z gąbki winylowej. Instalacja elektryczna tego typu autobusów działała pod napięciem 12 V. Wnętrze było oświetlane za pomocą 6-8 małych żarówek oświetleniowych o napięciu 12 V, co dawało niewystarczające oświetlenie.