Roman Kaleta

Roman Kaleta (ur. 9 lutego 1924 w Bieczu, zm. 16 lipca 1989 we Wrocławiu) – historyk literatury polskiej.

Pochodził z rodziny mieszczańskiej, był synem Franciszka oraz Anny z Różów. Młodość spędził w rodzinnym mieście, gdzie podczas okupacji niemieckiej uczył się i pracował jako robotnik. Po zakończeniu wojny zdał egzamin dojrzałości. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Bieczu.

Studia

Studiował na Uniwersytecie Wrocławskim. W czasie studiów działał społecznie i naukowo jako:

• członek w zarządzie Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu i Politechniki
• członek koła naukowego polonistów
• członek zarządu Federacji Polskich Organizacji Studenckich
• kierownik wydziału kulturalno-oświatowego Federacji Polskich Organizacji Studenckich.

Twórczość czasu studenckiego

Od początku studiów na wydziale filologii polskiej brał czynny udział w rozwoju piśmiennictwa narodowego. Pierwszym opublikowanym tekstem Kalety był artykuł dotyczący gazety studenckiej, jednak rozgłos przyniosła mu recenzja powieści A. Chojeckiego pod tytułem Alkhadar. Studiując pod okiem J. Kotta i T. Mikulskiego tworzył artykuły, recenzje oraz edycje utworów literackich. Jego teksty drukowane były na łamach „Pamiętnika Literackiego” oraz „Zeszytów Wrocławskich”. W tym czasie pełnił funkcję młodszego asystenta w Katedrze Historii Literatury Polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim.

Praca

Po skończeniu studiów magisterskich oraz uzyskaniu habilitacji został kierownikiem Pracowni Historii Literatury i Edytorstwa Wieku Oświecenia IBL PAN we Wrocławiu (lata 1975-1989). Ogłaszał swoje prace w czasopismach naukowych. Otrzymał nagrodę wrocławskiej prasy. Był członkiem Rzeszowskiego Towarzystwa Naukowego, Rady Naukowej IBL, Rady Naukowej Zakładu Narodowego imienia Ossolińskich. Badał poezję stanisławowską, która stanowiła główny temat jego dzieł.

Osiągnięcia

• Debiut autorski w czasopiśmie „Odra” w 1948 roku.
• Magisterium w 1951 roku.
• Habilitacja w 1964 roku.
• Objęcie kierownictwa nad Pracownią Historii Literatury i Edytorstwa Wieku Oświecenia w 1975 roku.
• Nagroda wrocławskiej prasy w 1975 roku.
• Tytuł profesora nadzwyczajnego w 1979 roku.
• Złoty Krzyż Zasługi w 1983 roku.

Najważniejsze prace

• Sensacje z dawnych lat, Wrocław 1974; Wydawnictwo Iskry Warszawa 2009.
• Oświeceni i sentymentalni. Studia nad literaturą i życiem w Polsce w okresie trzech rozbiorów, Wrocław 1971.
• Biecz Studia Historyczne, redaktor wydania; Wydawnictwo Ossolineum, Wrocław 1962
• Nie masz zgody. Trzy satyry z wieku oświecenia, Wrocław, 1957.
• Anegdoty i sensacje obyczajowe wieku oświecenia w Polsce, Warszawa 1958.

Bibliografia

• Encyklopedia Wrocławia, Wyd. Dolnośląskie, Wrocław 2001.
• Wielka Encyklopedia PWN, Warszawa 2003.