Wikipedia

Romuald Bobrzak

Romuald Bobrzak (ur. 6 lutego 1928 w Warszawie, zm. 27 września 2012) – polski inżynier, działacz polityczny i społeczny.

Romuald Bobrzak
Ilustracja
Fotografia nagrobna Romualda Bobrzaka
Data i miejsce urodzenia

6 lutego 1928
Warszawa

Data śmierci

27 września 2012

Miejsce spoczynku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Narodowość

polska

Pracodawca

Autosan

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Brązowy Krzyż Zasługi
Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”

Życiorys edytuj

Urodził się 6 lutego 1928 w Warszawie na Woli[1][2]. Pochodził z rodziny kolejarskiej, był synem Franciszka i Anny z domu Berne[3].

Podczas II wojny światowej w całym okresie okupacji niemieckiej przebywał w stolicy[4]. Od 1942 do lipca 1944 był kolporterem ulotek, ogłoszeń, afiszy, przenosząc je z punktu kontaktowego do swojego ojca, który rozlepiał je na ulicach miasta sam bądź razem z synem albo też przekazywał dalej innym (w związku z tym był aresztowany i więziony na Pawiaku)[4]. Od dnia wybuchu powstania warszawskiego 1 sierpnia 1944 aż do upadku Woli był członkiem oddziału samoobrony Armii Krajowej, zajmującym się ochroną przeciwpożarową i przeciwlotniczą kamienicy przy ul. Wesołej 12 oraz przebijaniem otworów łącznikowych w piwnicach, kopaniem rowu łącznikowego i odgruzowywaniem ludzi[4][5]. W obliczu zbliżającej się kapitulacji Woli wraz z ojcem, siostrą i bratem uciekł ze stolicy, szczęśliwie unikając przy tym dwukrotnie egzekucji[6]. Następnie z bliskimi ukrywał się w Płochocinie, w Łowiczu i finalnie w Zielkowicach aż do 17 stycznia 1945 tj. nadejścia wojsk i frontu wschodniego[7].

Po nastaniu Polski Ludowej 1 marca 1945 podjął pracę jako ślusarz w warsztatach mechanicznych PKP w Łowiczu[8][5]. Za sprawą ojca od 1 marca 1945 był członkiem PPR, organizował komórki partii w Łowiczu[9]. Był agitatorem i ochraniał lokale wyborcze podczas referendum ludowego w 1946 i przy wyborach do I Sejmu PRL w 1947 (w tym czasie był ostrzelany)[9]. W Łowiczu ukończył wieczorowe Liceum Ogólnokształcące Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego[10]. Od 1948 był czynnym członkiem PZPR[5][11][12]. Od 21 maja 1949 do 1951 służył w Wojskach Ochrony Pogranicza w szeregach batalionów Przemyśl i Baligród oraz Oficerskiej Szkoły WOP[8]. Był sekretarzem Kop. Partyjnego Jednostki Wojskowej[8]. W okresie służby wojskowej ukończył Wojewódzką Szkołę Partyjną w Rzeszowie[10].

Po odejściu z wojska i zawarciu związku małżeńskiego osiadł w Sanoku[10][5]. Tam od 1951 był najpierw zatrudniony w Komitecie Powiatowym PZPR[8][5]. Od 1953 pracował w Kopalnictwie Naftowym w Sanoku i w Krośnie[8][5]. Pełnił m.in. stanowisko kierownika Bazy Sprzętu i Transportu w Zakładzie Budownictwa Kopalń Naftowych[13]. Działał w Związku Zawodowym Górników (potem Związek Zawodowy Metalowców)[13]. W 1960 ukończył studia wyższe na Politechnice Krakowskiej uzyskując dyplom magistra inżyniera mechanika[11][5]. Od 1966 był zatrudniony w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan” w Sanoku kolejno jako kierownik sekcji gospodarki cieplnej w dziale głównego energetyka, kierownik wydziału kotłowni, wydziału remontowego w oddziale fabryki w Zasławiu, kierownik wydziału produkcyjnego, przygotowania inwestycji, samodzielnego oddziału wykonawstwa inwestycji, służby budowlano-instalacyjnej, kierownika wydziału budowlano-instalacyjnego pionu inwestycji[5][11]. W swojej dziedzinie współpracował przy pracach w SZPG „Stomil” Sanok, a także w pracach na obszarze miasta: m.in. był kierownikiem prac remontowych Schodów Franciszkańskich, wykonania alejek w parku miejskim, prac technicznych przy torze łyżwiarskim „Błonie”, koordynatorem robót przy budowie przedszkola w dzielnicy Posada[5][14]. Był cztery razy wybierany przewodniczącym Komitetu Obwodowego nr 8 Samorządu Mieszkańców[8][5]. W niepełnym wymiarze godzin był zatrudniony jako nauczyciel w Zespole Szkół Ekonomicznych w Sanoku[15].

Pełnił funkcje sekretarza POP PZPR w PGPN, w PTPN[13]. Był aktywistą Komitetu Powiatowego, Komitetu Miejskiego i Komitetu Zakładowego PZPR[13]. Przez wiele lat był wykładowcą szkolenia partyjnego[13]. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku; wybrany w 1954 (w 1956 wsparł zarzuty, po których ze stanowiska odszedł przewodniczący prezydium MRN Kazimierz Surman), dwukrotnie nie przyjmował zaproponowanego stanowiska sekretarza prezydium MRN, w tym w 1957[16]. Zasiadał w Konferencji Samorządu Robotniczego w Sanoku[17]. W okresie PRL otrzymał stopień porucznika nadany przez MON[18].

Przed 1985 odszedł na emeryturę[19]. Po raz pierwszy był żonaty z Eleonorą z domu Mikoś (1930-1975)[20][21][10]. Ze związku z nią miał dwie córki[10][5]. Jako wdowiec ożenił się po raz drugi[10]. Zmarł 27 września 2012[22][23][2]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku[2].

 
Grobowiec Romualda Bobrzaka

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Deklaracje ↓, s. 125.
  2. ↑ a b c Romuald Bobrzak. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-24].
  3. ↑ Deklaracje ↓, s. 123, 125.
  4. ↑ a b c Deklaracje ↓, s. 124, 125.
  5. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Błażewicz 1980 ↓, s. 5.
  6. ↑ Deklaracje ↓, s. 126.
  7. ↑ Deklaracje ↓, s. 124, 126.
  8. ↑ a b c d e f Deklaracje ↓, s. 127, 128.
  9. ↑ a b Deklaracje ↓, s. 124, 127, 128.
  10. ↑ a b c d e f Deklaracje ↓, s. 127.
  11. ↑ a b c d e f g h Deklaracje ↓, s. 123, 127.
  12. ↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 150.
  13. ↑ a b c d e Deklaracje ↓, s. 128.
  14. ↑ Bogumiła Koszela. Czekamy na przedszkole. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 24 (224), s. 5, 1–10 września 1981. 
  15. ↑ Grono pedagogiczne. W: Księga pamiątkowa szkół ekonomicznych w Sanoku 1925-1995. Sanok: 1995, s. 313. ISBN 83-903469-0-7.
  16. ↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 146, 150, 162.
  17. ↑ Obradowała VIII KSR. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 22 (115), s. 1, 2, 3, 1–10 sierpnia 1978. 
  18. ↑ Deklaracje ↓, s. 123.
  19. ↑ Wiesław Koszela. W przedwyborczym klimacie. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 29 (356), s. 2, 10–20 października 1985. 
  20. ↑ Księga Zmarłych 1975–1995 Sanok. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 2 (poz. 101).
  21. ↑ Eleonora Bobrzak. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2021-11-24].
  22. ↑ Jezus zaprasza nas do życia. Zmarli 2012. „Góra Przemienienia”. Nr 45 (484), s. 4, 4 listopada 2012. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. 
  23. ↑ Podsumowanie roku 2012. Zmarli 2012. „Góra Przemienienia”. Nr 54 (493), s. 12, 6 stycznia 2013. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. 
  24. ↑ W 150-lecie Sanockiej Fabryki Autobusów „Autosan”. „Nowiny”. Nr 106, s. 5, 31 maja 1982. 
  25. ↑ Odznaczenia państwowe i regionalne dla pracowników SFA. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 3 (237), s. 1, 10–20 czerwca 1982. 
  26. ↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 218.
  27. ↑ Stachowicz 2008 ↓, s. 288.

Bibliografia edytuj

  • Ryszard Błażewicz. Zasłużony dla Sanoka. Romuald Bobrzak. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 12, s. 5, 20–30 kwietnia 1980. 
  • Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych B Bilanów-Bogdanowicz 1963-1986, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 51). s. 1-204.
  • Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 131-320, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Romuald_Bobrzak&oldid=71781415”