Rozlany skurcz przełyku
Rozlany skurcz przełyku – występowanie silnych skurczów mięśni przełyku. Występują one równocześnie na różnych poziomach, dając na zdjęciach rtg z kontrastem obraz przełyku korkociągowatego.
| oesophagospasmus diffusus | |
| |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Epidemiologia edytuj
Drugie co do częstości (po achalazji przełyku) schorzenie dotyczące zaburzenia motoryki przełyku. Częściej dotyczy kobiet. Pierwsze objawy mogą wystąpić w każdym wieku, najczęściej dotyczą jednak ludzi po 40. roku życia.
Etiopatogeneza edytuj
Nie do końca poznana. Bierze się pod uwagę:
- pierwotne zaburzenia nerwowo-mięśniowe
- zaburzenia mikrokrążenia w rdzeniu przedłużonym – niedokrwienie jąder nerwu błędnego
- refluks żołądkowo-przełykowy
- czynniki genetyczne
- nadreaktywność przełyku spowodowana niedoborem tlenku azotu
Nadmierne, nieskoordynowane skurcze błony mięśniowej przełyku są najprawdopodobniej spowodowane nadmiernym wydzielaniem acetylocholiny.
Objawy edytuj
- ból w klatce piersiowej – najczęściej o lokalizacji zamostkowej
- dysfagia – mogąca prowadzić do niedożywienia
Rozpoznanie edytuj
Na podstawie:
- Typowego obrazu radiologicznego – rtg przełyku po podaniu środka kontrastowego wykazuje upośledzony pasaż; wielopoziomowe skurcze mięśniówki przełyku dają obraz przełyku korkociągowatego. Silne skurcze mogą przypominać uchyłki.
- Manometrii – badanie o największej czułości i swoistości. Wykazuje obecność długich (>6 s) skurczów nieperystaltycznych o dużej amplitudzie (>180 mm Hg). U niektórych chorych dodatkowo współistnieje zwiększone ciśnienie spoczynkowe dolnego zwieracza przełyku i jego niepełna relaksacja.
Ponadto, u każdego chorego należy wykonać badanie endoskopowe w celu wykluczenia organicznych przyczyn dysfagii, oraz badania w kierunku wykluczenia choroby niedokrwiennej serca.
Leczenie edytuj
Leczenie farmakologiczne edytuj
- blokery kanału wapniowego – nifedypina
- azotany – nitrogliceryna, diazotan izosorbidu
- inhibitory pompy protonowej
Leczenie chirurgiczne edytuj
Na przykład:
- kardiomiotomia sposobem Hellera
- podłużne nacięcie warstwy mięśniowej przełyku na odcinku od poziomu łuku aorty do poziomu tuż powyżej dolnego zwieracza przełyku
- jeżeli współistnieje zarzucanie żołądkowo-przełykowe, wykonuje się zabieg antyrefluksowy
Rokowanie edytuj
Dobre, aczkolwiek objawy mają charakter postępujący. W 3-5% przypadków mogą pojawić się zmiany charakterystyczne dla achalazji.
Bibliografia edytuj
- "Choroby wewnętrzne" pod red. prof. dr hab. Andrzeja Szczeklika, tom 1, str. 756-757 ISBN 83-7430-031-0
- "Interna" pod red. prof. dr hab. Franciszka Kokota, tom 1, str. 443 ISBN 83-200-2871-X
- "Chirurgia" Bruce E. Jarrel, R. Anthony Carabasi, III, str. 209-210 ISBN 83-85842-56-X
