Rudolf Kämpfe
Rudolf Kämpfe (ur. 29 marca?/10 kwietnia 1883 w Moskwie, zm. 23 grudnia 1962 w Stuttgarcie) – niemiecki generał artylerii[1], uczestnik I i II wojny światowej, w tym agresji na Polskę i Francję oraz ataku na Związek Radziecki.
 generał artylerii
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1902–1942 |
| Siły zbrojne | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.svg){kind=small}
Początki kariery edytuj
Do armii wstąpił 26 lutego 1902 roku jako Fahnenjunker. Jego patent oficerski jest datowany na 19 sierpnia tego samego roku. 18 sierpnia 1903 roku otrzymał stopień podporucznika (Leutnant) i dołączył do 1 Brandenburskiego Pułku Artylerii Polowej „General-Feldzeugmeister” (1. Brandenburgisches Feldartillerie-Regiment „General-Feldzeugmeister” Nr. 3.) gdzie został oficerem baterii. Od 1908 roku był adiutanem swego pułku. 18 sierpnia 1911 został awansowany na porucznika (Oberleutnant)[1].
I wojna światowa edytuj
Na początku I wojny światowej wyruszył razem z pułkiem na front, gdzie 8 listopada 1914 został awansowany na kapitana (Hauptmann). W 1916 został ranny, po czym przeniesiono go do niemieckiego sztabu generalnego, następnie do końca działań wojennych pozostawał w różnych sztabach. W czasie wojny otrzymał liczne odznaczenia, w tym Order Hohenzollernów i dwa Żelazne Krzyże[1].
XX lecie międzywojenne edytuj
Po zakończeniu wojny przez pewien czas służył w straży granicznej po czym wstąpił do Reichsheer. Po utworzeniu 100 tysięcznej armii trafił do 3 pułku artylerii gdzie został dowódcą baterii. Od 1924 roku w sztabie. W 1925 przeniesiony do Berlina, do Ministerstwa Obrony gdzie 1 maja tego roku został awansowany na majora (Major), zaś latem przeniesiono go do Sztabu Generalnego do Gruppenkommando 2 w Kassel, by z początkiem 1927 wrócić do Ministerstwa Obrony do Berlina. Latem 1929 został dowódcą III Dywizjonu 2 Pułku Artylerii w Itzehoe. 1 lutego 1930 został awansowany na podpułkownika (Oberstleutnant). Dwa lata później, 1 kwietnia 1932 zrezygnował z dowodzenia po czym został mianowany dowódcą Twierdzy Kłodzko. W tym czasie (1 lutego 1933) otrzymał stopień pułkownika (Oberst). 1 kwietnia 1935 roku został dowódcą Artillerie – Kommandeur 8, pełniąc tę funkcję został 1 listopada 1935 awansowany na generała brygady (Generalmajor). W kwietniu 1937 zrezygnował ze swojego obecnego stanowiska po czym, 1 października, otrzymał dowództwo 31 Dywizji Piechoty zastępując na tym stanowisku gen. Herberta Fischera. 1 stycznia 1938 otrzymał stopień generała dywizji (Generalleutnant)[1].
II wojna światowa edytuj
Jako dowódca 31 DP w 1939 roku brał udział w agresji na Polskę. Po jej zakończeniu, pod koniec 1939 roku, przeniosła się ona na zachód by wziąć udział w 1940 roku w agresji na Francję. Pod koniec lata 1940 dywizja przeniosła się do okupowanej Polski. W maju 1941 roku zrezygnował z dowodzenia 31 dywizją by zostać dowódcą Höheres Kommando z.b.V. XXXV (przemianowanym w połowie stycznia 1942 na XXXV Korpus Armijny). Dowodząc tym związkiem wziął udział w w ataku na ZSRR w składzie Grupy Armii „Środek”. W tym czasie został, 1 lipca 1941, awansowany na stopień General der Artillerie, zaś 19 grudnia odznaczono go Złotym Krzyżem Niemieckim. Jesienią 1942 zrezygnował z dowodzenia o został przeniesiony do rezerwy. Aresztowany przez Gestapo 21 lipca 1944 w związku z zamachem na Hitlera. Po wyzwoleniu, na początku maja 1945 został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną i deportowany do ZSRR. Zwolniono go jesienią 1949 r.[1].