Ruth Belville
Elizabeth Ruth Naomi Belville, zwana również Greenwich Time Lady (ur. 5 marca 1854, zm. 7 grudnia 1943) – brytyjska przedsiębiorczyni, sprzedawczyni czasu z Londynu[1].
 Ruth Belville przy bramie Królewskiego Obserwatorium Astronomicznego w Greenwich, 1908 | |
| Data urodzenia |
5 marca 1854 |
|---|---|
| Data śmierci |
7 grudnia 1943 |
Razem z matką Marią i ojcem Johnem, sprzedawała czas. Codziennie rano nastawiała rodzinny zegarek na Greenwich Mean Time, który odczytywała z zegara na szczycie wieży Królewskiego Obserwatorium Astronomicznego w Greenwich, a potem pomagała mieszkańcom Londynu nastawić ich domowe i kieszonkowe zegary za drobną opłatą[1][2].
Historia edytuj
Ojciec Ruth, John Henry Belville, utworzył firmę w 1836 roku, zdobywając ponad 200 klientów na terenie Londynu. Każdego ranka, nastawiał swój kieszonkowy zegarek zgodnie ze wskazaniami zegara na szczycie wieży Królewskiego Obserwatorium Astronomicznego w Greenwich, a potem ruszał w trasę po Londynie swoim powozem[3]. Po jego śmierci w 1856 roku jego żona Maria przejęła rodzinny interes, który kontynuowała do swojej śmierci w 1892 roku[2].
W 1892 roku przedsiębiorstwo przejęła córka Johna i Marii, Ruth. Ruth prowadziła interes do 1940 roku, kiedy w wieku 86 lat przeszła na emeryturę, nie będąc w stanie podróżować codziennie ponad 12 mil[4]. Zmarła w wieku 89 lat[1].
Zegarek edytuj
Używany przez rodzinę zegarek został stworzony przez Johna Arnolda dla księcia Sussexu, Augusta Fryderyka. Zegarek o numerze 485/786 został podarowany przez księcia rodzinie Belville w latach 30. XIX wieku[1]. Zegarek początkowo miał złotą obudowę, ale John Belville zmienił ją na srebrną z obawy o możliwe próby kradzieży. Po śmierci Ruth zegarek został podarowany przez jej rodzinę stowarzyszeniu Worshipful Company of Clockmakers[2].
Konkurencja edytuj
Firma rodziny Belville była konkurencją dla Johna Wynne’ego, dyrektora Standard Time Company, który sprzedawał usługi polegające na codziennym wysyłaniu aktualnej godziny telegrafem do bogatszych londyńskich rodzin. Podczas przemowy w czasie spotkania w United Wards Club, Wynne oskarżył Marię i Ruth Belville o używanie swojej kobiecości w zdobywaniu klientów[3][2].
Przemowa została opublikowana w gazecie „The Times”, ale artykuł nie wspomniał ani o Wynne’ym, ani o Standard Time Company. W wyniku publikacji Ruth Belville zdobyła rozgłos i stała się bohaterką wielu artykułów w londyńskich gazetach. Ruth nazwała oskarżenia Wynne’ego niedorzecznymi i absurdalnymi, wspominając również, że jedyne, co zdołał osiągnąć jej konkurent, to zwiększenie jej rozpoznawalności oraz zwiększenie jej przychodów[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Greenwich Royal Observatory, Ruth Belville. The Greenwich time lady, London: National Maritime Museum, 2008, ISBN 978-0-948065-97-2, OCLC 223911031 [dostęp 2020-01-18].
- ↑ a b c d The Greenwich Time Lady [online], horology-stuff.com, 22 lutego 2010 [dostęp 2020-01-18] [zarchiwizowane z adresu 2010-02-22].
- ↑ a b c No. 2070: Time & Ruth Bellville [online], uh.edu [dostęp 2020-01-18].
- ↑ (ponad 19 km)
Bibliografia edytuj
- Rooney, David (2008). Ruth Belville: The Greenwich Time Lady. National Maritime Museum. ISBN 0-948065-97-4.