Ryś iberyjski

Ryś iberyjski
	Lynx pardinus
	(Temminck, 1827)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	kotokształtne
Rodzina	kotowate
Podrodzina	koty
Rodzaj	ryś
Gatunek	ryś iberyjski
Synonimy
	Felis pardina Temminck, 1827; Lynx pardella G.S. Miller, 1907; Felis (Lynx) pardina spelaea Boule, 1919;
	Felis pardina Temminck, 1827; Lynx pardella G.S. Miller, 1907; Felis (Lynx) pardina spelaea Boule, 1919;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; zagrożony
	Zasięg występowania
	; Zasięg w 2003 r.
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku

Ryś iberyjski^[6], ryś cętkowany, ryś hiszpański^[7], ryś lamparci, pardel^[7] (Lynx pardinus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych, niekiedy jest traktowany jako podgatunek rysia (Felis lynx pardina). Pierwotnie zamieszkiwał cały Półwysep Iberyjski, w 1996 występowało na nim zaledwie 9 izolowanych od siebie populacji, liczących łącznie około 250 osobników^[8], a w raporcie IUCN z 2005 liczbę dorosłych osobników żyjących na wolności oszacowano pomiędzy 100 a 120.

Taksonomia edytuj

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1827 roku holenderski zoolog Coenraad Jacob Temminck nadając mu nazwę Felis pardina^[2]. Holotyp pochodził z Portugalii^[9].

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten gatunek za monotypowy^[10].

Etymologia edytuj

Lynx: gr. λυγξ lunx, λυγκος lunkos „ryś”^[11].
pardinus: mowołac. pardinus „jak lampart”, od łac. pardus, pardi „lampart”, od gr. παρδος pardos „lampart”^[12].

Zasięg występowania edytuj

Ryś iberyjski występuje w południowo-zachodniej Hiszpanii i Portugalii^[10].

Charakterystyka ogólna edytuj

O połowę mniejszy od rysia euroazjatyckiego. Długość ciała 68,2–82 cm, długość ogona 12,5–16 cm; masa ciała 7–14 kg (samce są o 25% większe od samic)^[13]. Futro szarożółte lub brązowawe, cętki ciemnobrązowe lub czarne, wyraźniejsze niż u rysia euroazjatyckiego, biegnące po bokach ciała równoległymi rzędami. Uszy zakończone charakterystycznym pędzelkiem, ogon ciemniejszy na czubku.

Ekologia edytuj

Pokarm edytuj

Stanowią go przede wszystkim króliki; zimą mogą też polować na daniele i młode osobniki jelenia lub muflona. Wiosną polują na dzikie kaczki.

Rozród edytuj

Ciąża trwa około 60 dni, w miocie jest od 2 do 4 kociąt (szczyt porodów przypada na marzec i kwiecień); samice dojrzewają płciowo przed 12 miesiącem życia, samce później, ale w rozrodzie biorą udział najprawdopodobniej dopiero po osiągnięciu 4 roku życia; samice po raz pierwszy rodzą wtedy, gdy ustanowią własne stałe terytorium.

Tryb życia edytuj

Prowadzą samotniczy, nocny tryb życia; niekiedy obserwuje się usamodzielnione młode osobniki ucztujące razem z matką. Rewiry samic i samców mają powierzchnię około 20 km². Rysie iberyjskie często aktywnie strzegą swych rewirów, czasem nawet ze skutkiem śmiertelnym. Takie zachowanie tłumaczy się chwilowym przegęszczeniem całkowicie odizolowanych populacji. Na wolności dożywają 14 lat.

Siedlisko edytuj

Rysie iberyjskie zamieszkują krzaczaste zarośla śródziemnomorskiej makii. Największa ich populacja zamieszkuje góry Sierra Morena

Status edytuj

Ryś iberyjski należy do kotów najbardziej zagrożonych wyginięciem. Status z punktu widzenia ochrony przyrody: zagrożony. W ciągu ostatnich 200 lat gatunek ten uległ zredukowaniu do 9 populacji, izolowanych terenami rolniczymi, które są dla tych zwierząt nie do przebycia. Najliczniejsza populacja rysia iberyjskiego znajduje się w górach Sierra Morena^[13].

Przypisy edytuj

↑ Lynx pardinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b C.J. Temminck: Monographies de Mammalogie, ou description de quelques genres de mammifères, dont les espèces ont été observées dans lens différens musées de l’Europe. Cz. 1. Amsterdam: Chez G. Dufour, 1827, s. 116. (fr.).
↑ G.S. Miller. Some new European Insectivora and Carnivora. „The Annals and Magazine of Natural History”. Seventh series. 20, s. 398, 1907. (ang.).
↑ M. Boule: Étude géologique et paléontologique des grottes de Grimaldi. W: L. de Villeneuve,: Les grottes de Grimaldi (Baoussé-Roussé). (Monaco): Imprimerie de Monaco, 1919, s. 271. (fr.).
↑ A. Rodríguez & J.A.R.& J. Calzada A. Rodríguez & J.A.R.& J., Lynx pardinus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2018-1 [dostęp 2018-07-07] (ang.).
↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 137. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ ^a ^b Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 156. ISBN 83-01-14344-4.
↑ K. Newell, P. Jackson: Wild Cats. Status Survey and Conservation Action Plan. Gland, Szwajcaria: IUCN/SSC Cat Specialist Group, 1996. ISBN 2-8317-0045-0. (ang.).
↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Lynx pardinus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-04-06].
↑ ^a ^b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 402. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 390, 1904. (ang.).
↑ pardinus, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-04-06] (ang.).
↑ ^a ^b M.E. & F.C. Sunquist: Family Felidae (Cats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 151. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Narodziny najrzadszych kotów świata [online], Dziennik.pl, 23 marca 2009 [zarchiwizowane z adresu 2009-03-25] .

[itis-1] Lynx pardinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[Temminck-2] C.J. Temminck: Monographies de Mammalogie, ou description de quelques genres de mammifères, dont les espèces ont été observées dans lens différens musées de l’Europe. Cz. 1. Amsterdam: Chez G. Dufour, 1827, s. 116. (fr.).

[Miller-3] G.S. Miller. Some new European Insectivora and Carnivora. „The Annals and Magazine of Natural History”. Seventh series. 20, s. 398, 1907. (ang.).

[Boule-4] M. Boule: Étude géologique et paléontologique des grottes de Grimaldi. W: L. de Villeneuve,: Les grottes de Grimaldi (Baoussé-Roussé). (Monaco): Imprimerie de Monaco, 1919, s. 271. (fr.).

[iucn-5] A. Rodríguez & J.A.R.& J. Calzada A. Rodríguez & J.A.R.& J., Lynx pardinus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2018-1 [dostęp 2018-07-07] (ang.).

[Cichocki&inni-6] W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 137. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[pwn-7] Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 156. ISBN 83-01-14344-4.

[8] K. Newell, P. Jackson: Wild Cats. Status Survey and Conservation Action Plan. Gland, Szwajcaria: IUCN/SSC Cat Specialist Group, 1996. ISBN 2-8317-0045-0. (ang.).

[Wilson&Reeder-9] D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Lynx pardinus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-04-06].

[Burgin&inni-10] C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 402. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).

[Palmer-11] T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 390, 1904. (ang.).

[12] pardinus, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-04-06] (ang.).

[hmw1-13] M.E. & F.C. Sunquist: Family Felidae (Cats). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 151. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).

[6]

[7]

[8]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]