Rybitwa białoczelna
Rybitwa białoczelna (Sternula albifrons) – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).
| Sternula albifrons[1] | |||
| (Pallas, 1764) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
rybitwa białoczelna | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 w sezonie lęgowym występuje przez cały rok przeloty zimowiska | |||
Systematyka edytuj
Takson ten był łączony przez niektórych autorów w jeden gatunek z rybitwą małą (S. antillarum), a niekiedy także z rybitwą malutką (S. saundersi)[4]. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) wyróżnia trzy podgatunki: S. a. albifrons, S. a. guineae i S. a. sinensis[5]. Opisano także trzy kolejne, nieuznawane obecnie podgatunki: innominata, pusilla i placens[4].
Występowanie edytuj
Gnieździ się w Europie, Azji, Afryce i Australii, choć jej zasięg nie jest ciągły. Zamieszkuje w zależności od podgatunku[5]:
- rybitwa białoczelna[6] (Sternula albifrons albifrons) – Europa (zachodnie, południowe oraz bałtyckie wybrzeża – na północy granicą zasięgu jest południowa Skandynawia i Zatoka Fińska; ponadto Europa Wschodnia) i dalej na wschód aż po Azję Środkową, północna Afryka. Być może również Kenia i wyspy zachodniej części Oceanu Indyjskiego. Zimuje na wybrzeżach Oceanu Indyjskiego od Afryki Wschodniej po zachodnie Indie, również nad Morzem Śródziemnym.
- W Europie Środkowej spotkać ją można głównie na wybrzeżu Morza Północnego i Bałtyku. W Polsce gnieździ się nielicznie, głównie na wybrzeżu i nad dużymi rzekami – Wisłą, Bugiem i Odrą, dawniej także Narwią, Wartą i Pilicą[7]. Przeloty w kwietniu–maju i sierpniu–wrześniu.
- Sternula albifrons guineae – od Ghany do Gabonu, w bardzo małej liczbie również w Mauretanii i Senegalu.
- rybitwa drobna[6] (Sternula albifrons sinensis) – Indie na wschód przez wschodnią i południowo-wschodnią Azję po północne i wschodnie wybrzeża Australii.
Charakterystyka edytuj
Wygląd edytuj
To najmniejsza występująca w Polsce rybitwa, wielkości jerzyka, a mniejsza od rybitwy rzecznej. Ma krępą sylwetkę. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W upierzeniu godowym czoło jest białe (biała plama klinowato ciągnie się do oka), kantarek i wierzch głowy (czapeczka) czarne, grzbiet i skrzydła popielate, II i III lotka dłoniowa długich i wąskich skrzydeł jest czarna. Reszta ciała biała. Dziób smukły, żółty z czarnym końcem, nogi krótkie, żółtopomarańczowe. W upierzeniu spoczynkowym od sierpnia wierzch głowy ciemnobrązowy z białymi plamkami, większa część czoła biała bez czarnego kantarka, a brunatny kark przemieszany z białymi piórkami. Dziób czarny. Wokół oka widać szaroczarną plamę. Osobniki młodociane podobne do dorosłych w szacie spoczynkowej, jednak na grzbiecie i skrzydłach ciemny rysunek, ponadto ciemne przednie krawędzie skrzydeł i ich końcówki.
Wymiary średnie edytuj
długość ciała ok. 21–27 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 45–55 cm
masa ciała ok. 40–60 g
Zachowanie edytuj
Jej lot, choć szybki i zwinny, jest mniej zgrabny niż u innych rybitw – szybko uderza skrzydłami. W powietrzu widać koniec jej ogona z lekkim wcięciem o długości 2–5 cm, bardziej wydłużony u ptaków lęgowych. Potrafi nurkować ze znacznej wysokości do kilkunastu centymetrów głębokości, nawet do 80. Często zdarza jej się zawisać w locie. Dużo czasu spędza latając, rzadko chodzi po ziemi. Jest ptakiem płochliwym, choć nie ukrywa się starając się siadać na odsłoniętych, nieporośniętych miejscach nad wodą.
Głos edytuj
Swoją obecność manifestuje głośnym i powtarzanym „kri-ik”, skrzypiącym, przenikliwym „kirri kirri kirri” lub krótkim „kitt”.
Biotop edytuj
Wybrzeża mórz i brzegi rzek oraz wyspy w ich nurcie. Oprócz tego zalane wyrobiska i żwirownie. Może zalatywać w głąb lądu. Lecąc nad zimowiska trzyma się głównie wybrzeży, unikając raczej lądu. Preferuje pionierskie stanowiska, gdzie roślinność jest w początkowym stadium swojego rozwoju na danym terenie. Takie miejsca w Europie Środkowej zdarzają się coraz rzadziej.
Okres lęgowy edytuj
Toki edytuj
Na lęgowiska rybitwy wracają w kwietniu i maju. Toki zaczynają się od stadnych lotów, podczas których jedne ptaki trzymają w dziobach małe ryby w dziobach, a inne w tym czasie starają się im je odebrać. Następnie parę ptaków nagle wznosi się w górę bardzo wysoko, by zaraz potem rozpocząć pikowanie w dół, jeden obok drugiego. Po tym rytuale nadchodzi czas na podarowanie rybki swojej partnerce. Są to swego rodzaju „zaręczyny”, które kończą się na ziemi wieloma charakterystycznymi ruchami. Po zawarciu „małżeństwa” samica bierze się za budowę gniazda. Pary są monogamiczne.
Gniazdo edytuj
Znajduje się na piaszczystym lub żwirowatym brzegu, wyspach, aluwiach rzek i nad jeziorami, rzadziej na platformach z pływających roślin. Samica ugniata piersią płytką jamkę w ziemi, żwirze lub wyschniętym mule, otaczając ją potem małymi muszlami i kamieniami. Rybitwy białoczelne zakładają małe kolonie oddalone w pewnym stopniu od gniazd mew i innych rybitw, a czasem w towarzystwie lęgów rybitwy rzecznej.
Jaja edytuj
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w kwietniu–czerwcu (na półkuli północnej) 2–3 kremowe jaja w gęste ciemne plamki.
Wysiadywanie i dorastanie edytuj
Jaja wysiadywane są przez okres 20–24 dni najpierw tylko przez samicę, potem zastępuje ją samiec. Przez pierwszy okres po wykluciu jeden z partnerów zostaje i ogrzewa młode, podczas gdy drugi wyrusza szukać dla nich pokarmu. Co jakiś czas ptaki zamieniają się rolami. Puch młodych jest szarożółty z plamami na grzbiecie. Pisklęta osiągają zdolność do lotu w wieku 3 tygodni. Rybitwy opuszczają lęgowiska w lipcu i sierpniu.
Pożywienie edytuj
Ryby do 6 cm długości oraz lądowe i wodne bezkręgowce m.in. skorupiaki, mięczaki i owady.
Żeruje latając parę metrów nad powierzchnią wody. Ryby łowi poprzez rzucanie się na nie z 2–3 metrów do wody z lotu ślizgowego. Owady może wyłapywać w locie lub zbierać z roślin.
Status i ochrona edytuj
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje rybitwę białoczelną za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji światowej w 2015 roku szacowano na 190–410 tysięcy osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[3].
W Polsce gatunek jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie[8]. W latach 2013–2018 liczebność populacji lęgowej na terenie kraju szacowano na 700–1100 par[9]. Na Czerwonej liście ptaków Polski rybitwa białoczelna sklasyfikowana została jako gatunek narażony (VU)[7]. Do zagrożeń dla gatunku należy utrata siedlisk lęgowych przez zagospodarowywanie plaż oraz regulację rzek. Ptak ten zakłada gniazda blisko lustra wody, dlatego jest silnie narażony na zmiany poziomu wód w rzekach[7].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Sternula albifrons, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ E. S Bridge, A. W. Jones, A. J. Baker. A phylogenetic framework for the terns (Sternini) inferred from mtDNA sequences: implications for taxonomy and plumage evolution. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 35, s. 459–469, 2005. DOI: 10.1016/j.ympev.2004.12.010.
- ↑ a b Sternula albifrons, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Little Tern (Sterna albifrons). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-13)]. (ang.).
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, skimmers, skuas, auks. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-05-03]. (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Sterninae Vigors, 1825 - rybitwy (Wersja: 2020-07-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-05-03].
- ↑ a b c Wilk T., Chodkiewicz T., Sikora A., Chylarecki P., Kuczyński L.: Czerwona lista ptaków Polski. OTOP, Marki, 2020.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183)
- ↑ Chodkiewicz T., Chylarecki P., Sikora A., Wardecki Ł., Bobrek R., Neubauer G., Marchowski D., Dmoch A., Kuczyński L.. Raport z wdrażania art. 12 Dyrektywy Ptasiej w Polsce w latach 2013–2018: stan, zmiany, zagrożenia. „Biuletyn Monitoringu Przyrody”. 20, s. 1–80, 2019.
Bibliografia edytuj
- Karel Stastny: Ptaki wodne. Warszawa: Delta, 1993. ISBN 83-85817-10-7.
- Klaus Richarz: Ptaki - Przewodnik. Warszawa: Muza, 2009. ISBN 978-83-7495-018-3.
Linki zewnętrzne edytuj
- Zdjęcia i materiały multimedialne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
- Sterna albifrons (Rybitwa białoczelna). W: M. Gromadzki (red.): Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. T. 8: Ptaki (część II). Warszawa: Ministerstwo Środowiska, 2004, s. 195–198. ISBN 83-86564-43-1.