Ryszard Jaworowski
Ryszard Jaworowski (ur. 22 marca?/3 kwietnia 1896 w Sierdobsku, zm. 1968[1]) – podpułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 podpułkownik saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 kwietnia 1896 |
|---|---|
| Data śmierci |
1968 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
7 Pułk Saperów Wielkopolskich |
| Stanowiska |
II oficer sztabu brygady |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Syn Michała. W młodości ukończył realna szkołę budowlaną. Od 1 maja 1915 służył w armii rosyjskiej[1]. Ukończył kurs dowódczy w Oficerskiej Szkole Piechoty w Kazaniu, po którym został mianowany chorążym. Jako młodszy oficer został przydzielony do 14 pułku piechoty, z którym poszedł na front. W 1916 awansował na podporucznika i został wyznaczony na dowódcę kompanii w 398 pułku piechoty. Za swoje zasługi w 1917 otrzymał awans do stopnia porucznika i stanowisko dowódcy batalionu. Od września 1917 przez rok przebywał w szpitalach wojskowych po ciężkiej kontuzji.
W 1918 powrócił do kraju i zamieszkał w Lidzie na Wileńszczyźnie[1]. W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został skierowany na kurs oficerski w Dęblinie.
W lipcu 1920 został przeniesiony do XVII batalionu saperów. W jego szeregach wziął udział w walkach przeciwko bolszewikom. 26 lipca 1920 pod Dzierniakowem został po raz drugi ranny[2]. Po przebytym leczeniu wrócił do służby w XVII baonie saperów na stanowisko dowódcy kompanii saperów.
W latach 1921–1922 był słuchaczem kursu doskonalącego dla oficerów sztabowych saperów, po jego ukończeniu został awansowany do stopnia kapitana. W 1922 został przeniesiony z 7 pułku saperów do 8 pułku saperów na pełniącego obowiązki dowódcy IV batalionu saperów[3]. Pełnił również funkcję komendanta pułkowej szkoły podoficerskiej[4]. 31 października 1927 roku został przesunięty ze stanowiska dowódcy IV batalionu saperów na stanowisko kwatermistrza 8 pułku saperów[5]. W grudniu 1929 został przeniesiony z 3 Brygady Saperów do dowództwa 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach na stanowisko szefa saperów[6]. W styczniu 1931 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko szefa saperów[7]. W 1934 został przeniesiony do 5 batalionu saperów w Krakowie na stanowisko dowódcy batalionu[8]. W 1938 został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych i przydzielony do składu osobowego generała do prac przy GISZ, gen. bryg. Antoniego Szyllinga.
W marcu 1939 został dowódcą saperów Armii „Kraków” i na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej[1]. Po zakończeniu walk został internowany w Rumunii. W latach 1941–1945 przebywał w niewoli niemieckiej w Oflagu VI B Dössel[9]. Po wojnie powrócił do kraju.
Awanse edytuj
- chorąży – 1915
- podporucznik – 1916
- porucznik – 1917
- kapitan – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[10]
- major – 18 lutego 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 28. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[11]
- podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937[12]
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 8175[13]
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Walecznych (1921)[14]
- Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)[15]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Zdzisław Barszczewski: Sylwetki saperów. s. 78.
- ↑ Mańkowski 1934 ↓, s. 29–30.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 26 sierpnia 1922 r., nr 29.
- ↑ Jednodniówka 8 Pułku Saperów z 17 sierpnia 1926 r., Nr 2 s. 47.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 327.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 23 grudnia 1929 r., Nr 20, s. 389.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 28 stycznia 1931 r., Nr 1, s. 30.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 22 grudnia 1934 r., Nr 14, s. 266.
- ↑ „Łambinowicki Rocznik Muzealny” z 2009, s. 17.
- ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 908, 152.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 21 lutego 1928 r., nr 5, s. 48.
- ↑ Rocznik oficerski 1939, s. 5, 243.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 27 października 1922 r. nr 41.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 84).
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
Bibliografia edytuj
- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
- Zdzisław Józef Cutter: Saperzy II Rzeczypospolitej. Warszawa [etc.]: Pat, 2005. ISBN 83-921881-3-6.
- Witold Mańkowski: Zarys historii wojennej 7-go Pułku Saperów Wielkopolskich. Warszawa: Główna Drukarnia Wojskowa, 1934, seria: Zarys historii wojennej formacji polskich 1918–1920.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939; stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.
- Jednodniówka 8 Pułku Saperów z 17 sierpnia 1926 r., Nr 2.
- Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.