Ségolène Royal

francuska polityk

Ségolène Royal, właśc. Marie-Ségolène Royal (wym. [segolɛn ʁwajal] (ur. 22 września 1953 w Dakarze) – francuska polityk, kandydatka Partii Socjalistycznej w wyborach prezydenckich w 2007, od kwietnia 2014 do maja 2017 minister środowiska i energii.

Ségolène Royal
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 września 1953
Dakar

Prezydent Poitou-Charentes
Okres

od 2 kwietnia 2004
do 21 kwietnia 2014

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Poprzednik

Élisabeth Morin-Chartier

Następca

Jean-François Macaire

Minister środowiska i energii Francji
Okres

od kwietnia 2014
do maja 2017

Przynależność polityczna

Partia Socjalistyczna

Poprzednik

Philippe Martin

podpis

Życiorys edytuj

Wykształcenie edytuj

Studiowała nauki ekonomiczne na Université Nancy-II, została następnie absolwentką Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu oraz École nationale d’administration. Pracowała jako sędzia sądu administracyjnego, a następnie w ekipie Jacques’a Attaliego, specjalnego doradcy prezydenta François Mitterranda.

Działalność polityczna edytuj

W 1988 została po raz pierwszy wybrana do francuskiego Zgromadzenia Narodowego jako przedstawicielka departamentu Deux-Sèvres. W niższej izbie parlamentu, z przerwami na czas pełnienia funkcji rządowych, zasiadała do 2007 (uzyskiwała reelekcję w 1993, 1997 i 2002). Od 1992 do 1993 sprawowała urząd ministra środowiska w rządzie Pierre’a Bérégovoy. W 1997 została ponownie członkiem rządu, najpierw jako minister delegowany ds. szkolnictwa (1997–2000), a później ds. pracy, solidarności społecznej, rodziny, dzieci i osób niepełnosprawnych (2000–2002).

Pełniła też szereg funkcji w samorządzie lokalnym jako radna Melle (1989–1995), radna Niort (1995–2001), członek rady generalnej departamentu Deux-Sèvres (1992–1998) i członek rady regionalnej Poitou-Charentes (1992). W 2004 wygrała wybory na prezydenta regionu Poitou-Charentes, pokonując ówczesnego premiera Jean-Pierre’a Raffarina.

Wybory prezydenckie 2007 edytuj

 
Ségolène Royal i Paul Vergès (2006)

Pod koniec 2005 ogłosiła, że będzie prawdopodobnie kandydować w wyborach prezydenckich w 2007. Sondaże z sierpnia 2006 i lutego 2007 wskazywały na równowagę z lekką przewagą kandydata UMP, Nicolasa Sarkozy’ego.

16 listopada 2006 została wyznaczona przez działaczy Partii Socjalistycznej na oficjalną kandydatkę tego ugrupowania na urząd prezydenta. Zdobyła ponad 60% głosów, dystansując tym samym Dominique’a Strauss-Kahna (ok. 21%) i Laurenta Fabiusa (ok. 18%). 11 lutego 2007 ogłosiła oficjalny program wyborczy („pakt honorowy, kontrakt prezydencki”), zawierający sto propozycji[1].

22 kwietnia 2007 w I turze wyborów prezydenckich otrzymała 25,87% głosów. 6 maja 2007 w II turze głosowania przegrała z kandydatem centroprawicy, Nicolasem Sarkozym, uzyskując poparcie na poziomie 46,94%[2].

Działalność po wyborach w 2007 edytuj

Ségolène Royal nie ubiegała się o reelekcję w wyborach parlamentarnych w 2007. Pozostała prezydentem regionu Poitou-Charentes (do 2014). W 2008 ubiegała się o stanowisko pierwszego sekretarza Partii Socjalistycznej, przegrała jednak z Martine Aubry[3]. W 2010 ponownie wygrała wybory na prezydenta regionu. W 2011 ubiegała się o ponowną nominację na prezydenta w prawyborach u socjalistów, które przegrała, zajmując czwarte miejsce z poparciem wśród głosujących na poziomie 7%[4].

Ségolène Royal została natomiast oficjalną kandydatką Partii Socjalistycznej w wyborach do Zgromadzenia Narodowego w 2012 w jednym z okręgów departamentu Charente-Maritime. W pierwszej turze głosowania z 10 czerwca uzyskała najwięcej głosów, przechodząc do drugiej tury, w której jej kontrkandydatem został Olivier Falorni[5] (wykluczony z PS za wystartowanie w wyborach przeciwko oficjalnemu kandydatowi partii). Przed drugą turą Oliviera Falorniego w jednym z wpisów na Twitterze nieformalnie wsparła Valérie Trierweiler, partnerka życiowa nowego prezydenta François Hollande’a, z którym Ségolène Royal rozstała się pięć lat wcześniej[6]. Ostatecznie w głosowaniu z 17 czerwca 2012 kandydatka PS przegrała ze swoim konkurentem, uzyskując znacznie niższe poparcie (37% głosów)[5]. 21 lutego 2013 została mianowana przez prezydenta François Hollande'a na funkcję wiceprezesa publicznego banku inwestycyjnego BPI[7].

2 kwietnia 2014 została mianowana na urząd ministra ekologii, zrównoważonego rozwoju i energii w rządzie Manuela Vallsa[8]. Pozostała na nim również w utworzonym w sierpniu 2014 drugim rządzie tegoż premiera. 11 lutego 2016 dokonano modyfikacji nazwy zajmowanego przez nią urzędu[9]. Utrzymała tę funkcję również w utworzonym w grudniu 2016 rządzie Bernarda Cazeneuve’a[10]. Zakończyła urzędowanie wraz z całym gabinetem w maju 2017.

Życie prywatne edytuj

Jej partnerem życiowym był przez wiele lat przywódca socjalistów, François Hollande, z którym ma czwórkę dzieci. Rozstanie polityków ogłoszone zostało oficjalnie 17 czerwca 2007, tuż po zakończeniu drugiej tury wyborów parlamentarnych.

Przypisy edytuj

  1. Les cent propositions de Ségolène Royal. liberation.fr, 11 lutego 2007. [dostęp 2012-06-20]. (fr.).
  2. Résultats des élections présidentielle 2007. interieur.gouv.fr. [dostęp 2012-06-20]. (fr.).
  3. Charles Bremner: Martine Aubry wins France's Socialist opposition party battle. thetimes.co.uk, 26 listopada 2008. [dostęp 2018-11-19]. (ang.).
  4. Angela Diffley: Hollande or Aubry will take on Sarkozy in presidentials. rfi.fr, 10 października 2011. [dostęp 2012-06-20]. (ang.).
  5. a b Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-06-20]. (fr.).
  6. Steven Erlanger: An Endorsement From France's First Lady Causes a Stir. 12 czerwca 2012. [dostęp 2012-06-20]. (fr.).
  7. Camelia Bougharbel: Nommée à la BPI, Ségolène Royal cherchait sa place. lemonde.fr, 20 lutego 2013. [dostęp 2020-03-06]. (fr.).
  8. Hollande announces new French government. aljazeera.com, 2 kwietnia 2014. [dostęp 2014-04-02]. (ang.).
  9. Décrets du 11 février 2016 relatifs à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 12 lutego 2016. [dostęp 2017-03-26]. (fr.).
  10. Décret du 6 décembre 2016 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 7 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (fr.).

Bibliografia edytuj