Sławomir Cytrycki
Sławomir Cytrycki (ur. 17 grudnia 1951 w Łodzi[1]) – polski urzędnik państwowy. W latach 2001–2002 wiceminister i w 2003 minister skarbu państwa w rządzie Leszka Millera, w latach 2004–2005 minister-członek Rady Ministrów w rządach Marka Belki, w latach 2010–2016 szef Gabinetu Prezesa NBP.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 grudnia 1951 |
|---|---|
| Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów | |
| Okres |
od 2 maja 2004 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister-członek Rady Ministrów | |
| Okres |
od 2 maja 2004 |
| Minister skarbu państwa | |
| Okres |
od 7 stycznia 2003 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Po pierwszym roku studiów na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym Uniwersytetu Łódzkiego wyjechał do ZSRR. W 1974 został magistrem ekonomii w Leningradzkim Instytucie Finansowo-Ekonomicznym. W latach 1973–1989 należał do PZPR.
Od 1974 do 1977 był pracownikiem etatowym władz Socjalistycznego Związku Studentów Polskich, doszedł do stanowiska kierownika Wydziału Zagranicznego Zarządu Głównego. Od 1977 zatrudniony w administracji państwowej na kierowniczych stanowiskach w Ministerstwie Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Urzędzie Rady Ministrów oraz Kancelarii Prezydenta RP. Był także asystentem Eugeniusza Wyznera, zastępcy sekretarza generalnego ONZ w Nowym Jorku.
W latach 1991–2000 pracował w Banku Handlowym w Warszawie[2]. Pełnił funkcje dyrektora gabinetu prezesa Cezarego Stypułkowskiego, sekretarza rady banku i członka jego zarządu[3]. W latach 90. członkiem różnych rad nadzorczych, m.in. Rolimpeksu, Polskich Sieci Elektroenergetycznych, Wólczanki czy Vistuli[3].
Od października 2001 do lipca 2002 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W swoim złożonym w związku z objęciem urzędu oświadczeniu lustracyjnym podał, że w okresie PRL był tajnym i świadomym współpracownikiem organów bezpieczeństwa państwa[1]. 7 stycznia 2003 został powołany na urząd ministra skarbu państwa w rządzie Leszka Millera, 2 kwietnia tego samego roku zastąpił go Piotr Czyżewski.
W latach 2003–2004 pełnił funkcję szefa Specjalnej Misji Dyplomatycznej w Waszyngtonie w randze ambasadora pełnomocnego. 2 maja 2004 został powołany na stanowiska ministra-członka Rady Ministrów w gabinecie Marka Belki. Został też szefem KPRM. Pełnił obie funkcje do 31 października 2005. W sierpniu 2010 objął stanowisko dyrektora Gabinetu Prezesa NBP[4]. Zajmował je funkcję do czerwca 2016, kiedy to przeszedł na emeryturę[2].
Członek Stowarzyszenia Ordynacka. Był członkiem SLD.
Odznaczenia edytuj
W 1999 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[5], a w 2016 odznakę honorową "Za zasługi dla bankowości Rzeczypospolitej Polskiej"[6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b M.P. z 2001 r. nr 45, poz. 740
- ↑ a b Piotr Woyciechowski, Kariera cichego esbeka, czyli szara eminencja NBP [online], i.pl, 6 września 2022 [dostęp 2023-01-24].
- ↑ a b Maciej Basiewicz, Fachowiec z drugiego szeregu [online], tygodnikprzeglad.pl, 19 stycznia 2003 [dostęp 2023-01-24].
- ↑ Struktura organizacyjna. Gabinet Prezesa, nbp.gov.pl [zarchiwizowane 2012-08-05].
- ↑ M.P. z 1999 r. nr 15, poz. 205
- ↑ Lista odznaczonych (2003–2018) [online], nbp.pl [dostęp 2022-09-14].
Bibliografia edytuj
- Rząd premiera Marka Belki, „Przegląd Rządowy”, Nr 5 (155), maj 2004 [zarchiwizowane 2009-07-31].