Słownik starożytności słowiańskich
Słownik starożytności słowiańskich: encyklopedyczny zarys kultury Słowian od czasów najdawniejszych – kilkutomowy słownik encyklopedyczny, dotyczący dziejów szeroko pojętej Słowiańszczyzny do końca XII wieku.
Historia edytuj
Projekt powstania słownika zrodził się w gronie polskich slawistów już przed II wojną światową, doszło jednak wówczas do wydania tylko zeszytu próbnego (1934). Po wojnie inicjatywę podjęła na nowo Komisja Słowianoznawstwa Polskiej Akademii Umiejętności, a po rozwiązaniu PAU w 1952 roku przejął ją Instytut Zachodni[1].
Pierwszy tom słownika ukazał się w 1961 roku, ostatni wydano w 1996 roku. Redaktorami Słownika byli m.in. Władysław Kowalenko, Gerard Labuda i Tadeusz Lehr-Spławiński[2].
Poszczególne tomy edytuj
- T. 1 : A-E.
- [Cz. 1]: A-B. – 1961.
- [Cz. 2]: C-E. – 1962.
- T. 2 : F-K[2].
- [Cz. 1]: F-H. – 1964.
- [Cz. 2]: I-K. – 1965.
- T. 3 : L-O.
- [Cz. 1]: L-M. – 1967.
- [Cz. 2]: N-O. – 1968.
- T. 4 : P-R / oprac. pod red. Gerarda Labudy i Zdzisława Stiebera.
- [Cz. 1]: P. – 1970.
- [Cz. 2]: Q-R. – 1972.
- T. 5 : S-Ś. – 1975.
- T. 6 : T-W.
- [Cz. 1]: T-U. – 1977.
- [Cz. 2]: V-W. – 1980.
- T. 7 : Y-Ż i suplementy
- [Cz. 1]: Y-Ż. – 1982.
- [Cz. 2]: Suplement A-C. – 1986.
- T. 8 : Suplementy [A-Ż] i indeksy / oprac. pod red. Antoniego Gąsiorowskiego, Gerarda Labudy i Andrzeja Wędzkiego.
- [Cz. 1]: D-J. – 1991.
- [Cz. 2]: Suplement A-Ż oraz indeksy nomina i loca. – 1996.
Przypisy edytuj
- ↑ Stanisław Urbańczyk. Wyjątki ze wspomnień. „Język polski. Organ Towarzystwa Miłośników Języka Polskiego”. LXXIX, s. 162, styczeń-kwiecień 1999.
- ↑ a b Praca zbiorowa 1964 ↓.
Bibliografia edytuj
- Praca zbiorowa: Słownik starożytności słowiańskich, tom II. Wrocław, Warszawa, Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Ossolineum, 1964.