Wikipedia

Samuel Abbe

łódzki przemysłowiec

Samuel Abbe (ur. 1876 w Pabianicach, zm. 9 kwietnia 1937 w Łodzi) – łódzki kupiec i przemysłowiec żydowskiego pochodzenia. Właściciel fabryki włókienniczej na Radogoszczu, w której podczas II wojny światowej funkcjonowało niemieckie więzienie policyjne (Erweitertes Polizeigefängnis – Rozszerzone Więzienie Policyjne), spalone wraz z więźniami przez załogę więzienia w nocy z 17 na 18 stycznia 1945 roku.

Życiorys edytuj

Był synem Lajba, fabrykanta (włókiennictwo) z Pabianic i Estery z d. Jedwab, jednym z trzynaściorga ich dzieci. Wnukiem Dawida Wolfa Abbe (ok. 1832–1889) ze Zduńskiej Woli (pierwszego żydowskiego majstra tkackiego w Łodzi, który uzyskał dyplom cechu oraz który wynalazł nowy sposób wyrobu przędzy)[1]. Jego żoną była Matla (ur. ok. 1883) z d. Szpiro, z którą miał syna Stefana i córkę Helenę (ur. 20 IX 1909; wyszła za mąż za łódzkiego adwokata Stanisława A. Heymana).

W latach 20. XX w. mieszkał przy ul. Cegielnianej (S. Jaracza) 26, później – według książki telefonicznej Łodzi na lata 1932/1933 r. – przy ul. Narutowicza 32.

Pogrzeb Samuela Abbe, na tzw. „nowym” cmentarzu żydowskim przy ul. Brackiej w Łodzi miał miejsce 11 kwietnia 1937[2]. Spoczął w Sekcji D, rząd 2, grób 158 (macewa nie zachowała się).

Najbliższa rodzina Abbego zdołała w pierwszych tygodniach II wojny światowej wyjechać z Łodzi, podobno do Częstochowy[potrzebny przypis] i skąd prawdopodobnie żona Abbego – Matla i jego syn – Stefan zostali wywiezieni do KL Auschwitz-Birkenau w 1942 r. i tam zginęli prawdopodobnie w komorze gazowej[potrzebny przypis].

Abbowie byli spokrewnieni z Goldbergami, o których Centralne Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, w roku 2012, przygotowało fragment ekspozycji stałej (w jednym z tzw. „domków tkaczy”) „W kuchni Pani Goldbergowej”, prezentującej elementy życia codziennego łódzkich Żydów[3].

Działalność zawodowa edytuj

 
Makieta więzienia radogoskiego z okresu 1942-1944 w byłej fabryce S. Abbego, na ekspozycji w mauzoleum radogoskim.

W 1912 r., do spółki ze szwagrem – Henrykiem Szpiro, odkupił od Samuela Krotoszyńskiego tkalnię wyrobów wełnianych przy ul. Pańskiej (ob. S. Żeromskiego 107) 9[a]. Produkowali w niej wełnę czesankową dla potrzeb miejscowych oraz na rynki Cesarstwa Rosyjskiego. Biuro spółki „S. Abbe i S-ka” mieściło się przy ul. Śródmiejskiej (ob. S. Więckowskiego) 7; w 1932 r. – według książki telefonicznej Łodzi na lata 1932/1933 – mieścił się tam „skład”, czyli sklep firmowy. Po I wojnie światowej fabryka utrzymała się na rynku i w 1928 r. zatrudniała 70 osób, ale w miejsce rynków wschodnich część produkcji sprzedawała we Włoszech oraz w Austrii. W 1927 r. otrzymała za swoje wyroby wyróżnienia na wystawach w Rzymie i Paryżu.

W 1920 r. S. Abbe został odnotowany jako właściciel firmy produkcyjno-handlowej garderoby i galanterii odzieżowej mieszczącej się w podwórku posesji przy ul. Piotrkowskiej 32[4]. Był również właścicielem domu przy ul. Placowej (obecnie ks. I. Skorupki) 13, z przeznaczeniem w całości pod wynajem, w którym latach 1919–1932 funkcjonowało Prywatne Gimnazjum Męskie, i którego od 1920 r. patronem został ks. Ignacy Skorupka[5]. W 1932 r. był już samodzielnym właścicielem fabryki przy ul. S. Żeromskiego 107.

W dziejach Łodzi okresu II wojny światowej i jej miejscowym nazewnictwie nazwisko Samuela Abbego nierozerwalnie związało się z jego fabryką, którą zbudował na terenie wsi Radogoszcz w II poł. lat 20. XX wieku na Radogoszczu (więzienie w fabryce Abbego) z przeznaczeniem na produkcję tkanin wełnianych i jedwabnych (przędzalnia i tkalnia) w pobliżu północnej granicy Łodzi, przy ówczesnej szosie z Łodzi do Zgierza (obecnie u zbiegu ulic Zgierskiej i gen. J. Sowińskiego). Powstała w tym miejscu zapewne z przyczyn finansowo-fiskalnych (tańsza ziemia, mniejsze podatki), którą po jego śmierci przejął syn Stefan[b].

Od około października 1939 r. do około końca czerwca 1940 r. mieścił się w niej obóz przesiedleńczy dla ludności polskiej na potrzeby realizowanej w tym okresie przez Niemców dużej akcji wysiedleńczej mieszkańców Łodzi i okolic. Na przełomie lat 1939/1940 do zabudowań fabrycznych zaczęli być przenoszeni więźniowie obozu przejściowego z pobliskiej fabryki Michała Glazera (utworzonego dla realizacji łódzkiej Intelligenzaktion), ostatni 5 stycznia, w ramach likwidacji obozu w tamtej fabryce[6]. Od tego dnia w zabudowaniach fabrycznych, do czasu przekształcenia jej w więzienie, jednocześnie funkcjonowały – obóz przesiedleńczy i przejściowy. Przesiedleńczy w parterowej hali dawnej tkalni, więźniowie w 3-piętorwym budynku obok. Od 1 lipca 1940 r. obóz przejściowy został przekształcony w „Rozszerzone Więzienie Policyjne” a funkcja obozu przesiedleńczego ulega zupełnej likwidacji.

W nocy z 17 na 18 stycznia 1945 więzienie zostało spalone przez jego wachmanów we wraz z około 1500 więźniami. Obecnie znajduje się tam mauzoleum i oddział „Radogoszcz” Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi.

Uwagi edytuj

  1. ↑ Zabudowania fabryczne wyburzone zostały w latach 70. XX w., dziś nowy budynek szpitala WAM).
  2. ↑ W sierpniu 1939 r. rozkwaterował się w niej pododdział łączności WP, obsługujący dowództwo Armii „Łódź”, które zakwaterowało się w pobliskim pałacu J. Heinzla w parku julianowskim.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Akta stanu cywilnego w Arch. Państwowym w Łodzi; Friedman F., Gliksman P.Z., Życiorysy. Biografie osób pochowanych na starym cmentarzu łódzkim, [w:] Stary cmentarz żydowski w Łodzi. dzieje i zabytki. Łódź 1938, s. 396.
  2. ↑ Nekrologi w: „Głos Poranny”, 10 IV 1937, nr 98, s. 8; „Głos Poranny”, 11 IV 1937, nr 99, s. 8; „Głos Poranny”, 13 IV 1937, nr 101, s. 4.
  3. ↑ W kuchni Pani Goldbergowej. muzeumwlokiennictwa.pl. [dostęp 2016-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-03)].
  4. ↑ Informator m. Łodzi z kalendarzem na rok 1920, Łódź 1920, s. 91.
  5. ↑ Budynek dawnego Prywatnego Gimnazjum Męskiego Towarzystwa „Oświata” im. ks. Ignacego Skorupki.
  6. ↑ Stanisław Rapalski, Byłem w piekle. Wspomnienia z Radogoszcza. Wyd. 2 (Łódź 1963) i 3 (Łódź 1969), s. 120–143.

Bibliografia edytuj

  • Marek Szukalak, Słownik biograficzny Żydów łódzkich oraz z Łodzią związanych. Seria II, tom 3. Łódź 2012, Oficyna Bibliofilów, s. 5–7.
  • dokumentacja cmentarza żydowskiego w Łodzi, przy ul. Brackiej
  • Archiwum Państwowe w Łodzi, zespół Łódzkiej Gminy Żydowskiej, sygn. 488 (Spis mieszkańców wyznania mojżeszowego z ok. 1921 r.) oraz sygn. 455 (Urodzenia w 1919 r., poz. 362; córka Helena)
  • Jednodniówka Domu Sierot. Łódź 1925, (reklama spółki „S. Abbe i S-ka”).
  • Krótki zarys historii skarbowości z okazji 10-lecia Stowarzyszenia Urzędników Skarbowych Okręgu Łódzkiego (1918-1928), Łódź 1928 (reklama spółki „S. Abbe i S-ka”)
  • Spis abonentów sieci telefonicznych państwowych i koncesjonowanych w Polsce (z wyjątkiem m.st. Warszawy), 1932/1933. Warszawa 1932, s. 339.
  • Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu [na r.] 1932. Oprac. T. Szober. Warszawa 1932, poz. 3063.
  • Maria Nowacka, Radogoszcz. Łódź 1948 (Dot. więzienia radogoskiego na podstawie akt z procesu jego komendanta – Waltera Pelzhausena)..
  • Wojciech Źródlak, Obóz przejściowy na Radogoszczu; [w:] Obozy hitlerowskie w Łodzi. Pod red. A. Głowackiego i S. Abramowica. Łódź 1998, s. 59–100.
  • Witold Kowalski, Leksykon łódzkich fabryk. Łódź 1999.
  • Głos Polski”, 1928, nr 121.
  • „Ilustrowana Republika”, 1928, nr 247.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Samuel_Abbe&oldid=73036390”