Santos Abril y Castelló

hiszpański duchowny katolicki, kardynał

Santos Abril y Castelló (ur. 21 września 1935 w Alfambrze) – hiszpański duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, dyplomata watykański, arcybiskup, nuncjusz apostolski w Boliwii w latach 1985–1989, pronuncjusz apostolski w Kamerunie w latach 1989–1996, nuncjusz apostolski w Jugosławii w latach 1996–2000, nuncjusz apostolski w Argentynie w latach 2000–2003, nuncjusz apostolski w Słowenii – jednocześnie nuncjusz apostolski w Bośni i Hercegowinie w latach 2003–2011; akredytowany również w Macedonii w latach 2004–2011, wicekamerling Świętego Kościoła Rzymskiego w latach 2011–2012, archiprezbiter bazyliki Matki Bożej Większej w latach 2011–2016, kardynał od 2012 (najpierw w stopniu diakona, w 2022 promowany do stopnia prezbitera).

Santos Abril y Castelló
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Santos Abril y Castelló (2013)
Herb duchownego Pro Eccelsia cum Petro
Dla Kościoła wraz z Piotrem
Kraj działania

Boliwia, Kamerun, Jugosławia, Argentyna, Słowenia, Macedonia Północna, Włochy

Data i miejsce urodzenia

21 września 1935
Alfambra

Archiprezbiter Bazyliki Matki Bożej Większej
Okres sprawowania

2011–2016

Wicekamerling Świętego Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania

2011–2012

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

19 maja 1960

Nominacja biskupia

29 kwietnia 1985

Sakra biskupia

16 czerwca 1985

Kreacja kardynalska

18 lutego 2012
Benedykt XVI

Kościół tytularny

S. Ponziano

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Zasługi RFN
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

16 czerwca 1985

Miejscowość

Watykan

Miejsce

bazylika św. Piotra

Konsekrator

Agostino Casaroli

Współkonsekratorzy

Gabino Díaz Merchán
Ramón Búa Otero

Życiorys edytuj

19 maja 1960 otrzymał święcenia kapłańskie i został inkardynowany do diecezji Teruel i Albarracín. W 1963 rozpoczął przygotowanie do służby dyplomatycznej na Papieskiej Akademii Kościelnej.

29 kwietnia 1985 został mianowany przez Jana Pawła II nuncjuszem apostolskim w Boliwii oraz biskupem tytularnym Tamada. Sakry biskupiej 16 czerwca 1985 udzielił mu kardynał Agostino Casaroli. Następnie był przedstawicielem Watykanu w kolejnych krajach: w Kamerunie (1989–1996), Jugosławii (1996–2000), Argentynie (2000–2003) oraz w Słowenii i Macedonii (2003–2011).

22 stycznia 2011 został wicekamerlingiem Świętego Kościoła Rzymskiego w Kamerze Apostolskiej – urzędzie zajmującym się administracją dobrami i prawami doczesnymi Stolicy Apostolskiej zwłaszcza w okresie sede vacante. 21 listopada 2011 został mianowany archiprezbiterem Bazyliki Matki Bożej Większej, zastępując Bernarda Law. Funkcję tę sprawował do 28 grudnia 2016[1].

6 stycznia 2012 ogłoszona została jego kreacja kardynalska, której papież Benedykt XVI dokonał oficjalnie na konsystorzu w dniu 18 lutego 2012.

Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka. 21 września 2015 skończył 80 lat i utracił prawo do udziału w następnych konklawe.

4 marca 2022 papież Franciszek promował go do rangi kardynała prezbitera z zachowaniem dotychczasowej diakonii na zasadzie pro hac vice[2][3].

Przypisy edytuj

Linki zewnętrzne edytuj