Sarnik
Sarnik (niem. Rehfeld) – osada sołecka w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie choszczeńskim, w gminie Pełczyce. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego. W roku 2007 osada liczyła 366 mieszkańców.
| osada | |
.jpg) Ruina pałacu w Sarniku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
90 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2007) |
366 |
| Strefa numeracyjna |
95 |
| Kod pocztowy |
73-260[2] |
| Tablice rejestracyjne |
ZCH |
| SIMC |
0185732 |
Położenie na mapie gminy Pełczyce  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu choszczeńskiego  | |
 53°00′00″N 15°18′29″E/53,000000 15,308056[1]
| |
Geografia edytuj
Historia edytuj
Sarnik jest wsią o metryce średniowiecznej, założoną na karczunku puszczy, wzmiankowaną w źródłach już w 1337 r., była wówczas własnością rodu von Wedel a później von Flemming. Od poł. XV wieku do poł. XVIII wieku Sarnik należał do rodziny von Flatow. W 1796 r. wieś podzielono między von Billerbecków i von Knobelsdorfów. Miejscowość była wówczas niewielką wsią z jednym folwarkiem, młynem i 20 zagrodami. Ok. 1830 r. wieś przeszła na własność mieszczanina Augusta F. Menza, w 1870 r. folwark wraca ponownie do Wedlów, którzy to prawdopodobnie w 1898 r. wznieśli okazały pałac, przypuszczalnie z tego okresu pochodzi także założenie parkowe. Po II wojnie światowej folwark wraz z pałacem został włączony do Państwowego Gospodarstwa Rolnego. Pałac użytkowany do lat 50. XX wieku, opuszczony i zdewastowany popadł w ruinę. Obecnie wraz z parkiem w prywatnych rękach[3].
Zabytki edytuj
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[4][5]:
- kościół ewangelicki, obecnie pw. Niepokalanego Poczęcia NMP z pierwszej połowy XVII wieku, przebudowany w XIX wieku; kościół filialny, rzymskokatolicki należący do parafii pw. Matki Boskiej Królowej Polski w Pełczycach, dekanatu Barlinek, archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, metropolii szczecińsko-kamieńskiej, posiada charakterystyczną sygnaturkę na wschodnim szczycie.
- zespół pałacowy:
- ruina pałacu, z 1898 roku z bocznymi pawlonami
- brama wjazdowa z fragmentem ogrodzenia, z drugiej połowy XIX wieku, za nią czterorzędowa aleja starych lip[6];
- park pałacowy, z XVIII wieku, zmieniony w drugiej połowie XIX wieku, z pozostałościami fontanny.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 120900
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1149 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Historia. „UMiG”. Pełczyce.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. zachodniopomorskiego - stan na 31.12.2012 r.. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 9-10. [dostęp 2013-04-25].
- ↑ „Zachodniopomorski Wojewódzki Konserwator Zabytków”. Szczecin.
- ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 105, ISBN 978-83-7495-133-3.