Schronisko pod Pikujem
Schronisko PTN pod Pikujem – nieistniejące obecnie schronisko turystyczne położone w Bieszczadach Wschodnich na wysokości 1120 m n.p.m.[1]
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1120 m n.p.m. |
| Data otwarcia |
12 stycznia 1935 |
| Właściciel |
Przemyskie Towarzystwo Narciarzy |
Położenie na mapie Bieszczadów Wschodnich  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Beskidów Wschodnich  | |
 48°52′56,9232″N 22°57′30,6444″E/48,882479 22,958512
| |
Pomimo swojej nazwy, schronisko zlokalizowane było dość daleko od szczytu Pikuja (ok. 6,5 km). Znajdowało się pomiędzy Ruskim Putem i Dżurowym Żołobem, ok. 0,5 km od szczytu Ostrego Wierchu[2].
Historia edytuj
Schronisko w 1934 roku wybudowało Przemyskie Towarzystwo Narciarskie przy wsparciu finansowym Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego (PUWFiPW), Polskiego Związku Narciarskiego (PZN) oraz Ministerstwa Komunikacji[2].
Uroczyste otwarcie nastąpiło 12 stycznia 1935 r. w obecności wiceprezesa PZN Aleksandra Bonieckiego, dowódcy 22 Dwyizji Piechoty Górskiej Mieczysława Boruty-Spiechowicza i licznych przedstawicieli władz lokalnych i wojskowych. Funkcję gospodarza obiektu pełnił mjr Marceli Kycia[2].
W chwili otwarcia obiekt dysponował jedynie 30 miejscami noclegowymi położonymi na parterze, jednak w kolejnych latach udostępniano dalsze pomieszczenia. W następnym sezonie w schronisku nocować mogło już 80 osób, a później nawet 100. Obiekt dysponował także 20 miejscami turystycznymi na siennikach. Na parterze zlokalizowano reprezentacyjną jadalnię urządzoną w stylu huculskim, dwie wspólne sale noclegowe i pomieszczenia gospodarcze. Kolejne sypialnie znajdowały się na piętrze. Od 1935 r. w budynku mieściła się także stacja ratunkowa Towarzystwa Krzewienia Narciarstwa[1][2].
Schronisko uległo zniszczeniu w czasie II wojny światowej, według jednej z hipotez zostało rozebrane w 1940 roku przez żołnierzy radzieckich[3]. Do czasów współczesnych przetrwały ruiny przyziemia.
Szlaki turystyczne w 1936 r. edytuj
- z Sianek przez Beskid Wielki (1012 m n.p.m.), Błyśce (1047 m n.p.m.), Kińczyk Hnylski (1115 m n.p.m.), Starostynę (1229 m n.p.m.) i Wielki Wierch (1312 m n.p.m.),
- na Pikuj (1405 m n.p.m.) przez Dżurowy Żołob oraz Zełemeny (1307 m n.p.m.),
- z Libuchory[4][5].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Informacyjny kalendarz narciarski na sezon 1937-38 Kraków, s. 78, dostęp [2013-09-18]
- ↑ a b c d Ryszard Bogdziewicz, Schroniska karpackie od Beskidu Śląskiego do Czarnohory w latach 1874–1945, wyd. I, Lublin: Drukarnia i Wydawnictwo Akademickie WSSP im. Wincentego Pola, 2012, s. 214, ISBN 978-83-60594-24-7, OCLC 956614813 (pol.).
- ↑ Ukraińskie Beskidy Wschodnie, t. 2 – Na beskidzkich szlakach. (Cz 2), Beskidy Pokuckie, Bieszczady Wschodnie, Świdowiec, Połonina Krasna, Borżawa, szlaki wodne, Wydawnictwo Akademickie Dialog, 1998, ISBN 83-86483-71-7, OCLC 749732809 (pol.). za: Bogdziewicz 2012 ↓
- ↑ Regulamin Górskiej Odznaki Turystycznej PTT Kraków 1936, s. 55, dostęp [2013-09-18]
- ↑ Mapa topograficzna 1:100 000, arkusz Pikuj (pas 53, słup 36), Wojskowy Instytut Geograficzny, 1937 (pol.).
