Semafory w Norwegii

Semafory w Norwegii – system znaków i sygnałów używanych przez kolej w Norwegii jest regulowany przez regulamin wydany 4 grudnia 2001.

Pierwszy norweski system semaforów powstał w Drammen w 1893. System ten wykorzystywał wyłącznie semafory kształtowe (mechaniczne). Pierwsze semafory świetlne zostały zbudowane w 1924 roku przez AEG. Obecnie w Norwegii stosuje się wyłącznie semafory świetlne.

Metody podawania znaków i sygnałów

Znaki i sygnały są podawane następującymi metodami:

• Flagi sygnałowe
• Lampy ręczne
• Gwizdki sygnałowe
• Ruchy ramion sygnalistów
• Ustalone sygnały świetlne
• Ustalone sygnały dźwiękowe
• Sygnały dźwiękowe i akustyczne lokomotyw

Podstawowe znaczenie kolorów w sygnałach

• Czerwony – stop
• Fiolet – zatrzymanie, a później jazda z minimalną prędkością
• Żółty – uwaga
• Zielony – zezwolenie na jazdę
• Biały – droga wolna

Semafory świetlne

W normalnych warunkach na semaforze pali się jedna lampa:

Znaki podstawowe

Sygnał		Znaczenie	Przeznaczenie
	Sygnał 20A – Stop – migający	Nakaz zatrzymania się przed semaforem	Blokada liniowa
	Sygnał 20B – Stop	Nakaz zatrzymania się przed semaforem	pozostałe
	Sygnał 21 – Droga wolna	Droga wolna zmiana kierunku na zwrotnicy
	Sygnał 22 – Droga wolna	Droga wolna

Sygnał następnego semafora

Semafory pokazujące sygnał następnego semafora są dwukomorowe i pokazują światła migające.

Sygnał	Nazwa	Znaczenie
	Sygnał 23 – Spodziewany stop	Na następnym semaforze podstawowym wyświetlany jest sygnał 20A lub 20B.
	Sygnał 24 – Spodziewana droga wolna	Na następnym semaforze podstawowym wyświetlany jest sygnał 21.
	Sygnał 25 – Spodziewana droga wolna	Na następnym semaforze podstawowym wyświetlany jest sygnał 22.

System ostrzegawczy

Norwegia używa systemu ostrzegawczego Ericsson ATP, używanego również przez kolej podmiejską w Perth w Australii.

Bibliografia

• Regulamin znaków i sygnałów kolejowych w Norwegii. sjt.no. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-28)].