Senachtenre Ahmose

faraon
(Przekierowano z Senachtenre Tao I)

Senachtenre Ahmose (wcześniej znany jako Senachtenre Tao I[1]) – faraon, władca starożytnego Egiptu z XVII dynastii tebańskiej, z końca Drugiego Okresu Przejściowego. Syn Antefa VII.

Senachtenre Ahmose
władca starożytnego Egiptu
Dane biograficzne
Dynastia

XVII dynastia

Ojciec

Antef VII

Żona

Tetiszeri

Dzieci

Sekenenre Tao

Lata panowania edytuj

Panował prawdopodobnie w latach:

  • 1594-1592 p.n.e. lub
  • 1559-1558 p.n.e. lub
  • 1548-1545 p.n.e.

Jego Wielką Małżonką była Tetiszeri, ze związku z którą urodził się jego syn i następca, Sekenenre Tao. Istnieje niewiele śladów panowania tego władcy. Są to: odcisk pieczęci z jego imieniem tronowym, znaleziony w Dra Abu al-Naga, kartusz z jego imieniem na tablicy ofiarnej z Teb, obecnie znajdującej się w muzeum w Marsylii, oraz jego wizerunek w jednym z grobowców w Deir el-Medina.

Imię władcy edytuj

Na podstawie wzmianki w Papirusie Abbott przez lata uznawano, że imię własne króla (nomen) brzmiało Tao. W roku 2012 egiptolog Sébastien Biston-Moulin opublikował inskrypcje hieroglificzne odkryte na węgarze pochodzącym ze spichlerza świątyni Amona w Karnaku. Napis na nim wymienia tytulaturę władcy i ujawnia jego nomen: Ahmose[2]. To samo imię nosił Ahmose I, wnuk Senachtenre, założyciel XVIII dynastii, który wypędził Hyksosów z Egiptu. Drzwi wykonane prawdopodobnie na zlecenie samego Senachtenre, zostały później wykorzystane ponownie i odkryte w fundamentach budowli przylegającej do świątyni Ptaha w Karnaku[2].

Tytulatura edytuj

Królewski Protokół
prenomen lub imię tronowe:
M23
X1
L2
X1
 
N5O34
N35
M3
Aa1
X1
D36
N35
 
trl.: Se-nacht-en-Re
tłum.: Re-dający-nieśmiertelność
nomen lub imię rodowe:
G39N5
 
N12mss
 
trl.: Ahmose
tłum.: Księżyc-się-narodził

Przypisy edytuj

  1. E.O. Blunsom, The Past And Future Of Law, Xlibris Corporation, kwiecień 2013, s. 58, ISBN 978-1-4628-7514-6 [dostęp 2023-06-29] (ang.).
  2. a b Sébastien Biston-Moulin: Le roi Sénakht-en-Rê Ahmès de la XVIIe dynastie. "Égypte Nilotique et Méditerranéenne" 5, 2012, s. 61-71.