Sergio Markarián

urugwajski trener piłkarski

Sergio Apraham Markarián Abrahamian (ur. 1 listopada 1944 w Montevideo) – urugwajski trener piłkarski.

Sergio Markarián
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Sergio Apraham Markarián Abrahamian

Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1944
Montevideo

Wzrost

180 cm

Kariera juniorska
Lata Klub
1954–1961 Lanús
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1976–1979 Bella Vista
1980 Danubio
1981 River Plate Montevideo
1982 Danubio
1983–1984 Olimpia
1984 Libertad
1985–1986 Olimpia
1987 Nacional
1987–1989 Sol de América
1990–1991 Cerro Porteño
1992 Paragwaj (olimp.)
1993 River Plate Montevideo
1993–1995 Universitario de Deportes
1996–1997 Sporting Cristal
1998–1999 Ionikos
1999–2002 Paragwaj
2002–2003 Panathinaikos AO
2004–2005 Iraklis
2005–2007 Libertad
2007–2008 Cruz Azul
2009 Universidad de Chile
2010 Danubio
2010–2013 Peru
2015 Grecja

Markarián urodził się w stołecznym mieście Montevideo, w rodzinie o ormiańskich korzeniach. W 1951 roku wyemigrował do Argentyny, gdzie trzy lata później rozpoczął treningi w drużynach juniorskich zespołu Club Atlético Lanús. Występował na pozycji prawego obrońcy lub pomocnika, jednak w wieku siedemnastu lat porzucił grę w piłkę na rzecz nauki. Studiował ekonomię na uniwersytecie w Buenos Aires, po czym powrócił do ojczyzny, rozpoczynając pracę w przedsiębiorstwie zajmującym się dystrybucją paliw i niebawem awansował nawet stanowisko dyrektora generalnego. Pod wpływem występów reprezentacji Urugwaju na Mistrzostwach Świata 1974 postanowił jednak odejść z dotychczasowej pracy i w 1975 roku ukończył kurs trenerski na uniwersytecie Instituto Superior de Educación Física de Uruguay w Montevideo.

Pierwszą pracę w roli szkoleniowca Markarián podjął w ekipie Bella Vista, zostając trenerem juniorów. Z młodzieżową drużyną dwukrotnie wywalczył mistrzostwo Urugwaju, co zaowocowało przejęciem pierwszego zespołu Bella Vista. W sezonie 1976 awansował z nim do urugwajskiej Primera División i tam triumfował w towarzyskim turnieju Torneo de Receso Año Internacional Del Niño. W 1980 odszedł do Danubio, natomiast rok później został opiekunem River Plate Montevideo. Z tą ekipą zakwalifikował się do Copa Libertadores, pokonując w turnieju eliminacyjnym Peñarol i Nacional. Dał także zadebiutować w najwyższej klasie rozgrywkowej przyszłemu reprezentantowi kraju, Carlosowi Aguilerze. Kilka miesięcy później, podczas drugiego pobytu w Danubio, odkrył natomiast talent Rubéna Sosy i dostał się do Liguilli Pre-Libertadores, przez którą jednak nie zdołał awansować do Pucharu Wyzwolicieli.

W 1983 roku Markarián podpisał umowę z paragwajskim Club Olimpia z siedzibą w stołecznym Asunción. Już w swoich premierowych rozgrywkach wywalczył z Olimpią mistrzostwo Paragwaju. W tym kraju pracował przez kolejne dziesięć lat, nie licząc krótkiego epizodu w ojczyźnie, gdzie trenował Nacional w 1987 roku. Po jednym sezonie został szkoleniowcem Club Libertad, z którym doszedł do ćwierćfinału Copa Libertadores (sukces ten powtórzył także później, jako trener Sol de América i Cerro Porteño). W późniejszym czasie powrócił do Olimpii, z którą osiągnął kolejny tytuł mistrzowski w rozgrywkach 1985, natomiast rok później wicemistrzostwo. Dotarł również do półfinału Copa Libertadores. W 1988 roku, trenując Sol de América, zdobył tytuł wicemistrza Paragwaju, a w 1989 triumfował w turnieju Torneo República, w którym brały udział wyłącznie zespoły z miasta Asunción. Zarówno rozgrywki República, jak i towarzyski Torneo de Honor wygrał w roli szkoleniowca Cerro Porteño w 1991.

W 1992 roku Markarián przyjął propozycję paragwajskiej federacji, obejmując reprezentację olimpijską tego kraju, złożoną z piłkarzy do lat 23. Zajął z nią pierwsze miejsce na południowoamerykańskim turnieju eliminacyjnym i zakwalifikował się na Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie. Tam z kolei Paragwajczycy doszli do ćwierćfinału, zajmując piąte miejsce na olimpiadzie. W 1993 roku został trenerem peruwiańskiego Universitario de Deportes, z którym już w premierowym sezonie wywalczył mistrzostwo, a w rozgrywkach 1995 osiągnął tytuł wicemistrzowski. Sukcesy te zaowocowały przejściem do najmocniejszego wówczas zespołu w kraju – Club Sporting Cristal, z którym zdobył kolejne mistrzostwo Peru i w 1997 roku doszedł aż do finału Copa Libertadores. Tam Sporting Cristal okazał się jednak gorszy w dwumeczu od brazylijskiego Cruzeiro EC.

Dzięki osiągnięciom odnoszonym w Ameryce Południowej Markarián podpisał umowę z grecką drużyną Ionikos FC, którą trenował w sezonie 1998/1999. Zajął wówczas z Ionikosem wysokie, piąte miejsce w lidze, awansując do rozgrywek Pucharu UEFA, jednak niedługo potem przyjął ofertę pracy na stanowisku selekcjonera reprezentacji Paragwaju. W 2001 roku wziął z nią udział na turnieju Copa América, gdzie po dwóch remisach i porażce jego piłkarze zajęli ostatnie miejsce w grupie. Z paragwajską kadrą narodową zdołał zakwalifikować się na Mistrzostwa Świata 2002 w Korei i Japonii, lecz zaraz po tym sukcesie został zwolniony z powodu słabej postawy reprezentacji w dwóch ostatnich meczach eliminacyjnych (porażki 1:3 z Wenezuelą i 0:4 z Kolumbią). Zastąpił go Włoch Cesare Maldini, który poprowadził Paragwaj na światowym czempionacie, dochodząc do 1/8 finału. Za kadencji Markariána paragwajska kadra znajdowała się regularnie w pierwszej dziesiątce rankingu FIFA.

Na początku 2002 roku Markarián powrócił do Grecji, w połowie sezonu 2001/2002 zostając szkoleniowcem jednego z najbardziej utytułowanych klubów w kraju – Panathinaikos AO. W swoich pierwszych rozgrywkach doszedł z Panathinaikosem do ćwierćfinału Ligi Mistrzów, gdzie odpadł po przegranym dwumeczu z FC Barcelona; zdołał również zająć trzecie miejsce w lidze, premiowane awansem do Pucharu UEFA. W maju 2002 mimo dobrych wyników zrezygnował ze stanowiska trenera, tłumacząc swoją decyzję chęcią odpoczynku od futbolu, jednak już po pięciu miesiącach ponownie został zatrudniony przez Panathinaikos. W sezonie 2002/2003 dotarł z ekipą z Aten do ćwierćfinału Pucharu UEFA – tam, mimo zwycięstwa w wyjazdowym spotkaniu po bramce Emmanuela Olisadebe, odpadł po dogrywce w meczu rewanżowym z prowadzonym przez José Mourinho zespołem FC Porto, który okazał się później triumfatorem rozgrywek. Wywalczył także wicemistrzostwo Grecji – jego piłkarze uzbierali tyle samo punktów co Olympiakos SFP, lecz z powodu gorszego bilansu bramkowego zajęli dopiero drugie miejsce w ligowej tabeli. Jego podopiecznymi w Panathinakosie było pięciu zawodników, którzy w 2004 roku wraz z reprezentacją Grecji zwyciężyli w Mistrzostwach Europy w PortugaliiJurkas Seitaridis, Angelos Basinas, Konstandinos Chalkias, Janis Gumas oraz Dimitris Papadopulos.

W rozgrywkach 2004/2005 Markarián trenował trzeci już w karierze grecki klub – Iraklis FC, z którym zdołał utrzymać się w Superleague Ellada. W 2005 roku podpisał umowę z paragwajskim Club Libertad, którego szkoleniowcem był także 22 lata wcześniej. Podczas drugiego już pobytu w Libertadzie dwa razy z rzędu zdobywał mistrzostwo kraju – w sezonach 2006 i 2007. W późniejszym czasie odszedł do meksykańskiego stołecznego zespołu Cruz Azul, gdzie podczas fazy Apertura 2007 osiągnął tytuł wicemistrzowski, przegrywając z dwumeczu finałowym z Santos Laguną. W tym samym roku triumfował również w towarzyskim turnieju Copa Panamericana, wygrywając w finale z Boca Juniors. Po roku pracy w Meksyku otrzymał propozycję nowego kontraktu z Cruz Azul, jednak zdecydował się odejść ze stanowiska po różnicy zdań z zarządem odnośnie do polityki transferowej. Mimo oferty z reprezentacji Kostaryki objął ekipę Universidadu de Chile, z którym w wiosennych rozgrywkach Apertura 2008 wywalczył mistrzostwo kraju. Zaraz po tym sukcesie rozwiązał umowę z Universidadem, podobnie jak w Cruz Azul z powodu konfliktu z włodarzami klubu. W 2010 roku powrócił do ojczyzny, po raz trzeci w karierze zostając trenerem Danubio, gdzie pracował bez sukcesów przez dwa miesiące.

W lipcu 2010 Markarián objął stanowisko selekcjonera reprezentacji Peru, która za kadencji jego poprzednika José del Solara zajęła dopiero ostatnie miejsce w eliminacjach do Mistrzostw Świata 2010, nie kwalifikując się na światowy czempionat. W 2011 poprowadził ją do zwycięstwa w towarzyskich rozgrywkach Kirin Cup, kiedy to Peruwiańczycy podobnie jak ich rywale zanotowali dwa bezbramkowe remisy. Kilka tygodni później wziął udział w turnieju Copa América – tam prowadzona przez niego kadra wyszła z grupy i odpadła dopiero w półfinale, po raz pierwszy od 28 lat zajmując trzecie miejsce, natomiast napastnik Peru José Paolo Guerrero został królem strzelców tej edycji południowoamerykańskiej imprezy. Ze stanowiska selekcjonera zrezygnował wraz z końcem eliminacji do Mistrzostw Świata 2014, podczas których prowadzona przez niego kadra zajęła siódmą lokatę, nie kwalifikując się na mundial. Ogółem poprowadził peruwiańską reprezentację w 45 spotkaniach, notując 17 zwycięstw, 14 remisów i 14 porażek.

W lutym 2015 Markarián po dziesięciu latach powrócił do Europy, zostając następcą Claudio Ranieriego w roli selekcjonera reprezentacji Grecji, która fatalnie spisywała się w trwających eliminacjach do Mistrzostw Europy 2016.

Linki zewnętrzne edytuj