Sexting
Sexting (także seksting) – forma komunikacji elektronicznej, w której przekazem jest seksualnie sugestywny obraz lub treść. Termin powstał w pierwszych latach XXI wieku jako zrost angielskich słów sex (seks) i texting (czynność wysyłania wiadomości SMS). Z czasem jego znaczenie poszerzyło się na wysyłanie podobnych komunikatów także za pomocą innych mediów, na przykład komunikatorów internetowych, wiadomości MMS czy portali społecznościowych.
Ludzie uprawiający sexting korzystają głównie z aplikacji mobilnych. Prócz najpopularniejszych z nich, takich jak Facebook Messenger czy Snapchat, wykorzystywane są takie programy jak AntiChat czy KiK Messenger. Część z nich docelowo przeznaczona jest do poznawania kobiet i mężczyzn zainteresowanych wymianą prywatnych materiałów erotycznych[1].
W sierpniu 2012 termin został wpisany do słownika Merriam-Webster jako wyraz ugruntowany w języku angielskim[2], rozpowszechnił się także w innych językach.
Seksting uznawany jest za jedno z najważniejszych zagrożeń społeczno-wychowawczych stojących przed młodymi ludźmi korzystającymi z Internetu, obok pornografii, pedofilii w sieci, stalkingu i innych form cyberprzemocy[3].
W 2020 i 2021 przeprowadzono w Polsce badania Nastolatki 3.0 wśród uczniów klas VII szkół podstawowych i klas II szkół ponadpodstawowych. Opublikowano je w raporcie Dzieci się liczą 2022. W trakcie badań do otrzymywania półnagich zdjęć przyznało się 8,3% badanych uczniów, a 2,2% do ich wysyłania. W 2017 podobne badania przeprowadziła Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę na próbce młodzieży w wieku 15–18 lat. Wówczas do otrzymywania zdjęć przyznało się 42% osób, a do ich wysyłania 13%. Większe rozpowszechnienie sekstingu zaobserwowano u młodzieży starszej, jednak udział w takich praktykach brali już 12-latkowie, a nawet dzieci młodsze[4].
Przypisy edytuj
- ↑ 6 aplikacji do sextingu – Sexting.pl, „Sexting.pl”, 19 czerwca 2017 [dostęp 2017-09-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-16] (pol.).
- ↑ F-bomb makes it into mainstream dictionary, „The Washingtion Times” [dostęp 2016-02-16] (ang.).
- ↑ Tomasz Biernat, Janusz Gierszewski, Wielowymiarowość bezpieczeństwa środowiska wychowawczego, Powszechna Wyższa Szkoła Humanistyczna „Pomerania”, 17 grudnia 2014, s. 20, ISBN 978-83-941893-0-3 [dostęp 2016-02-16] (pol.).
- ↑ Katarzyna Kulesza, Czy świat dla dzieci jest bezpieczny? Skala krzywdzenia dzieci, [w:] Niebieska Linia, nr 4/2023, s. 27, ISSN 1507-2916.