Shintō sekciarskie
Shintō sekciarskie (jap. 教派神道 kyōha-shintō) – jeden z odłamów japońskiej religii narodowej shintō, obejmujący różne nieortodoksyjne i eklektyczne szkoły.
Wszystkie ruchy zaliczane do shintō sekciarskiego powstały w okresie Edo, niezależnie od głównego nurtu tej religii, a ich początki związane były z działalnością charyzmatycznych przywódców religijnych. Charakteryzuje je ludowy charakter oraz synkretyzm religijny. Po restauracji Meiji dekretem rządowym z 1876 roku oddzielono je od oficjalnego i tradycjonalistycznego shintō świątynnego (jinja-shintō). Do 1908 roku ustalona została oficjalna lista 13 szkół kyōha-shintō, podzielonych na pięć grup[1]:
- Sekty czystego shintō
- Sekty konfucjańskie
- Sekty górskie
- Jikkō-kyō
- Fusō-kyō
- Mitake-kyō (lub Ontake-kyō)
- Sekty oczyszczające
- Sekty uzdrowicielskie
Po roku 1945 w łonie kyōha-shintō powstały nowe odłamy wywodzące się z 13 oficjalnych szkół, zaś sekta tenri-kyō oficjalnie zerwała związki ze zorganizowanym shintō, podkreślając swoją niezależność.
Przypisy edytuj
- ↑ Stuart D.B. Picken: Historical Dictionary of Shinto. Lanham: Scarecrow Press, 2011, s. 176. ISBN 978-0-8108-7172-4.
Bibliografia edytuj
- Stuart D.B. Picken: Essentials of Shinto. An Analytical Guide to Principal Teachings. Westport: Greenwood Press, 2004. ISBN 0-313-26431-7.