Sieradzki Park Etnograficzny

Sieradzki Park Etnograficzny
	Oddział Muzeum Okręgowego w Sieradzu
	; Wejście główne
Państwo	Polska
Województwo	łódzkie
Miejscowość	Sieradz
Adres	Grodzka 1; 98-200 Sieradz
	Położenie na mapie Sieradza Sieradzki Park Etnograficzny
	Położenie na mapie Polski Sieradzki Park Etnograficzny
	Położenie na mapie województwa łódzkiego Sieradzki Park Etnograficzny
	Położenie na mapie powiatu sieradzkiego Sieradzki Park Etnograficzny
	51°35′31,8″N 18°44′53,1″E/51,592167 18,748083
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Sieradzki Park Etnograficzny – skansen wsi sieradzkiej zlokalizowany we wschodniej części^[1] Sieradza, przy ul. Grodzkiej, u stóp Wzgórza Zamkowego. Stanowi oddział Muzeum Okręgowego w Sieradzu.

Historia edytuj

Zamysł stworzenia skansenu w Sieradzu powstał w latach 60. XX wieku z inicjatywy dyrektora Muzeum Regionalnego w Sieradzu, Zofii Neymanowej^[2], która w 1972 przygotowała w tym zakresie pierwszą koncepcję, współpracując z Anną Korytowską. Park powołano decyzją Powiatowej Rady Narodowej w Sieradzu nr 91/516/73 z 26 stycznia 1973. Jako siedzibę wskazano łęgi nadwarciańskie. Prace budowlane rozpoczęto w 1975^[3].

Pierwszym zrekonstruowanym obiektem był dom tkacza z ul Długiej w Zgierzu (początkowo zaplecze dla robotników budowlanych^[3]), a kolejnym zagroda Szczepana Muchy (1908-1982), rzeźbiarza ludowego ze wsi Szale wraz z kolekcją prac artysty z lat 1972-1983 wewnątrz^[2]. Prace przy budowie skansenu przerwał kryzys gospodarczy. Do idei powrócono w 1986 potwierdzając umiejscowienie placówki. 17 stycznia 1987 wojewoda sieradzki wydał decyzję o budowie parku^[3].

Placówka realizuje program Krzesiwo, w ramach którego odbywają się warsztaty i spotkania z twórcami ludowymi, co wychodzi naprzeciw postulatowi promowania kultury ludowej regionu sieradzkiego^[1].

Obiekty edytuj

Na terenie skansenu stoją:

chałupa tkacza ze Zgierza, lata 20. XIX wieku,
dom z zagrodą rzeźbiarza ludowego Szczepana Muchy ze wsi Szale, położonej w Gminie Klonowa
zagroda typu otwartego charakterystyczna dla Ziemi sieradzkiej wraz z płotem i podwórzem, na którą składają się:
- chałupa z Męki z 2. połowy XIX wieku,
- obórka z wozownią z Wiertelaków z przełomu XIX i XX wieku,
- stodoła z Rudy koło Sieradza z początku XX wieku,
spichlerz (komora) z Brąszewic-Zabrodzia z około 1810,
rekonstrukcja pieca chlebowego z Kopyści pod Łaskiem z 1955,
wiata z maszynami i urządzeniami wiejskimi (młocarnie, wialnie, przetaki i inne),
Skrzynia czasu z pamiątkami i wspomnieniami mieszkańców Ziemi sieradzkiej zakopana pod głazem 26 czerwca 2010^[4].