Silvanus
Silvanus (Sylwan[1], łac. Silvanus) – w mitologii rzymskiej pierwotnie bóg lasów i dzikiej przyrody, utożsamiany z Marsem. W późniejszym okresie uznawany za boga pól, trzód, sadów, zagajników, rolnictwa oraz opiekuna domu i majątku.
Miał być synem pasterza i kozy bądź kobiety z Tusculum imieniem Valeria i jej własnego ojca. Był bogiem dokuczliwym, straszącym wędrowców przemierzających lasy, zaś Rzymianie straszyli nim dzieci.
Nie posiadał oficjalnie ustanowionego kultu, był jednak bóstwem niezwykle popularnym wśród wieśniaków, plebejuszy i niewolników. W ofierze składano mu owoce i potomstwo zwierząt domowych, jednak czynności ofiarne mogli wykonywać tylko mężczyźni.
Silvanus utożsamiany był z Faunusem lub greckim Panem. Mitraiści natomiast identyfikowali go z ubóstwioną duszą byka, zabitego przez Mitrę.
Przedstawiany był jako silny starzec w wieńcu z bluszczu, odziany w wieśniaczy strój, z sierpem w ręku i z psem. Wyobrażany był także pod postacią kamienia lub drzewa.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Arthur Cotterell: Słownik mitów świata. Katowice: Książnica, 2001, s. 206. ISBN 83-7132-588-6.
Bibliografia edytuj
- Andrzej Kempiński: Encyklopedia mitologii ludów indoeuropejskich. Warszawa: Iskry, 2001. ISBN 83-207-1629-2.
- Joël Schmidt: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Katowice: Książnica, 1996. ISBN 83-7132-266-6.