Skrzydło laminarne
Skrzydło laminarne – odmiana skrzydła samolotu, którego profil jest tak dobrany, aby zmaksymalizować powierzchnię skrzydła, nad którą powietrze przepływa laminarnie. Skrzydła laminarne charakteryzują się niskim oporem aerodynamicznym, są cieńsze niż skrzydła o klasycznym profilu, krawędź natarcia jest bardziej zaostrzona, a górne i dolne powierzchnie skrzydeł są zazwyczaj symetryczne. Maksymalna grubość skrzydeł laminarnych znajduje się zazwyczaj mniej więcej w połowie długości cięciwy (waha się pomiędzy 35-70%), profile klasyczne maksymalną grubość mają na jednej czwartej długości cięciwy[1].
Utrzymanie laminarnej warstwy przyściennej jest możliwe tylko w niewielkim zakresie małych kątów natarcia i jest wrażliwe na odkształcenia i zabrudzenia opływanej powierzchni.
Historia edytuj
Pierwszym na świecie samolotem z profilem laminarnym płata IAW-743 był bombowiec PZL.37 Łoś zaprojektowany przez Jerzego Dąbrowskiego w latach 30. w fabryce PZL w Warszawie[2].
Pierwszym samolotem zaprojektowanym ze skrzydłem laminarnym na Zachodzie był North American P-51 Mustang, ale ówczesna technologia nie pozwalała na wytwarzanie powierzchni o odpowiednio wysokiej jakości i w praktyce część zalet tego profilu nie była wykorzystana[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Conventional Airfoils And Laminar Flow Airfoils. [dostęp 2010-12-18]. (ang.).
- ↑ Jerzy B. Cynk: Samolot bombowy PZL P-37 Łoś. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1990. ISBN 83-206-0836-8.
- ↑ Laminar Flow Airfol. [dostęp 2010-12-18]. (ang.).