Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego
Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego – prawo do lokalu będące jedną z form korzystania z lokali spółdzielczych.
Przez umowę o ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego spółdzielnia zobowiązuje się oddać osobie, na rzecz której ustanowione jest prawo, lokal mieszkalny do używania, a osoba ta zobowiązuje się wnieść wkład mieszkaniowy oraz uiszczać opłaty określone w ustawie i w statucie spółdzielni[1].
Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego może być ustanowione na rzecz członka spółdzielni albo członka spółdzielni i jego małżonka[1].
Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego jest niezbywalne, nie przechodzi na spadkobierców i nie podlega egzekucji[1].
Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu nie jest zaliczane przez ustawodawcę do katalogu ograniczonych praw rzeczowych, a swą strukturą najbliższe jest prawie najmu. Pozycja członka spółdzielni jest jednak mocniejsza niż zwykłego najemcy lokalu.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz.U. z 2024 r. poz. 558).
Artykuł uwzględnia ograniczony pod względem terytorialnym stan prawny na 11 marca 2010. Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć prawnych w Wikipedii.