Wikipedia

Spectacular Bid

Spectacular Bid (17 lutego 1976 – 9 czerwca 2003) – amerykański koń wyścigowy pełnej krwi angielskiej. Zwycięzca wielu prestiżowych gonitw, w tym Kentucky Derby i Preakness Stakes 1979.

Spectacular Bid na Claiborne Farm w 1981.

Życiorys edytuj

Syn ogiera Bold Bidder i klaczy Spectacular przyszedł na świat na Bluck Pond Farm niedaleko Lexington w stanie Kentucky.[1] Był maści siwej – gdy jeszcze się ścigał, jego kolor określano jako „stalowoszary”, natomiast z wiekiem jego sierść stała się dużo jaśniejsza. Gdy miał rok, został zakupiony przez Hawksworth Farm. Trenował go Bud Delp.

Sezon 1978 edytuj

Karierę rozpoczął 30 czerwca od zwycięstwa w gonitwie Maiden Special Weight. Trzy tygodnie później wygrał Allowance. 2 sierpnia zajął czwarte miejsce w Tyro Stakes. Osiemnaście dni później dobiegł drugi w Dover Stakes. Do końca sezonu wziął udział w jeszcze pięciu gonitwach, wygrywając wszystkie z nich. Było to World's Playground Stakes, Champagne Stakes, Young America Stakes, Laurel Futurity Stakes i Heritage Stakes.[2] Został ogłoszony najlepszym dwuletnim ogierem sezonu.

Sezon 1979 edytuj

7 lutego wygrał Hutcheson Stakes.[3] Dwanaście dni później wygrał Fountain of Youth Stakes.[4] W marcu wygrał dwie gonitwy – Florida Derby i Flamingo Stakes. 26 kwietnia wygrał Blue Grass Stakes, a dziewięć dni później, po zaciętej walce na ostatniej prostej z koniem General Assembly, udało mu się wygrać Kentucky Derby.[5] Dwa tygodnie później zdeklasował konkurencję w Preakness Stakes, wygrywając o 5½ długości.[6] Nie zdobył jednak Triple Crown, ponieważ zajął trzecie miejsce w Belmont Stakes.[7] Mogła być to wina urazu – rano w dniu Belmont Stakes, koń nadepnął na agrafkę, która wbiła się w kopyto i doprowadziła do infekcji. Koń nie wykazywał jednak żadnych oznak kulawizny, więc stanął do wyścigu.

Na tor powrócił dopiero pod koniec sierpnia, wygrywając gonitwę Allowance. 8 września wygrał Marlboro Cup Invitational. W październiku wziął udział w Jockey Club Gold Cup, jednak zajął drugie miejsce. Pokonał go Affirmed – zdobywca Triple Crown z 1978 roku. To był ostatni przegrany wyścig w jego karierze. W 1979 roku wygrał jeszcze Meadowlands Cup, ustanawiając nowy rekord toru na dystansie 11⁄4 mili. Został ogłoszony najlepszym trzyletnim ogierem sezonu, jednak tytuł Konia Roku odebrał mu Affirmed.

Sezon 1980 edytuj

Jako czterolatek, Spectacular Bid wziął udział w dziewięciu gonitwach i wygrał wszystkie z nich. 5 stycznia zwyciężył w Malibu Stakes[8], a dwa tygodnie później – w San Fernando Stakes.[9] Wygrywając Strub Stakes na dystansie 2 kilometrów ustanowił niepobity do dziś rekord świata na tej nawierzchni i dystansie, pokonując go w 1:57.8 minuty.[10] W tym roku wygrał jeszcze Santa Anita Handicap[11], Mervyn LeRoy Handicap, Californian Stakes, Washington Park Handicap oraz Haskell Invitational. Karierę zakończył pamiętnym Woodward Stakes, które wygrał walkowerem – Spectacular Bid przerażał potencjalną konkurencję tak bardzo, że wielu właścicieli wolało wystawić swoje konie w Meadowlands Cup. Pozostało wtedy trzech innych uczestników, jednak Winter's Tale został wycofany z powodu kontuzji. Joe Cantey, trener konia Temperence Hill, chciał, by jego podopieczny zdobył tytuł najlepszego trzylatka i uznał, że przegranie ze Spectacular Bidem o 20 długości na oczach całego świata nie pomogłoby mu w zdobyciu tego tytułu. Ostatni uczestnik, Dr. Patches, szybko został wycofany – Jan Nerud wiedział, że wystawianie go do pojedynku z najlepszym koniem w kraju i jednym z najlepszych na świecie nie jest dobrym pomysłem. Z tego powodu 20 września Spectacular Bid stanął na torze sam i ukończył Woodward Stakes w czasie 2:02.4.[12] Po tym wyścigu planowano wystawić go w Jockey Club Gold Cup, jednak kontuzja zmusiła go do zakończenia kariery wyścigowej. Zdobył tytuł najlepszego starszego ogiera oraz Konia Roku 1980.

Na 30 startów wygrał 26 z nich i łącznie zarobił 2 781 608 dolarów.

Emerytura i śmierć edytuj

Po przejściu na emeryturę zamieszkał na Claiborne Farm w Kentucky. Jego padok sąsiadował z padokiem Secretariata. Konie polubiły się, czasami nawet ścigały się wzdłuż płotu. W 1991 został sprzedany do Milfer Farms w Unadilla w stanie Nowy Jork.

Spectacular Bid nie osiągnął dużego sukcesu jako reproduktor, jednak kilku z jego potomków zwyciężało, w tym:

  • Spectacular Joke
  • Bite the Bullet
  • Spectacular Sue
  • Spectacular Love
  • Princess Pietrina

Spectacular Bid padł 9 czerwca 2003 roku na zawał mięśnia sercowego.[13]

Magazyn The Blood-Horse umieścił go na dziesiątym miejscu rankingu 100 Najwybitniejszych koni wyścigowych XX wieku.[14] W 1982 roku wprowadzono go do National Museum of Racing and Hall of Fame. W książce A Century of Champions uznano go za trzeciego najlepszego konia wyścigowego XX wieku (pierwsze miejsce zdobył Secretariat, drugie Citation).

Linki zewnętrzne edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Feb. 17, 1976 - Spectacular Bid Born [online], Spectacular Bid: The Last Superhorse of the 20th Century, 17 lutego 2019 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  2. ↑ 40 Years Ago: Spectacular Bid Wins the Heritage Stakes [online], Spectacular Bid: The Last Superhorse of the 20th Century, 11 listopada 2018 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  3. ↑ February 7, 1979: Spectacular Bid Wins His 3-Year-Old Debut [online], Spectacular Bid: The Last Superhorse of the 20th Century, 8 lutego 2019 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  4. ↑ Feb. 19, 1979 - Spectacular Bid Cruises in Fountain of Youth [online], Spectacular Bid: The Last Superhorse of the 20th Century, 19 lutego 2019 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  5. ↑ Steve Cady, Spectacular Bid Takes Kentucky Derby by 2¾ Lengths, „The New York Times”, 6 maja 1979, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  6. ↑ Toledo Blade - Wyszukiwanie w archiwum Wiadomości Google [online], news.google.com [dostęp 2019-03-03].
  7. ↑ Steve Cady, Coastal Wins Belmont, „The New York Times”, 10 czerwca 1979, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  8. ↑ Jan. 5, 1980 - Spectacular Bid Cruises in Malibu [online], Spectacular Bid: The Last Superhorse of the 20th Century, 5 stycznia 2019 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  9. ↑ January 19, 1980: Bid Wins San Fernando [online], Spectacular Bid: The Last Superhorse of the 20th Century, 20 stycznia 2019 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  10. ↑ February 3, 1980 - Spectacular Bid Breaks a World Record [online], Spectacular Bid: The Last Superhorse of the 20th Century, 3 lutego 2019 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  11. ↑ March 2, 1980 - Spectacular Bid wins Santa Anita Handicap [online], Spectacular Bid: The Last Superhorse of the 20th Century, 2 marca 2019 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  12. ↑ Bid Goes Solo In Woodward, „The Washington Post”, 21 września 1980, ISSN 0190-8286 [dostęp 2019-03-03] (ang.).
  13. ↑ Park City Daily News - Wyszukiwanie w archiwum Wiadomości Google [online], news.google.com [dostęp 2019-03-03].
  14. ↑ Blood-Horse magazine List of the Top 100 U.S. Racehorses of the 20th Century [online], Thoroughbred racing Wiki [dostęp 2019-03-03] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Spectacular_Bid&oldid=67692027”