Wikipedia

Stanisław Łyżwiński

polski polityk, rolnik, przedsiębiorca, poseł na Sejm RP IV i V kadencji

Stanisław Józef Łyżwiński (ur. 6 maja 1954 w Skaryszewie) – polski polityk, związkowiec, rolnik, przedsiębiorca, poseł na Sejm IV i V kadencji (2001–2007).

Stanisław Łyżwiński
Data i miejsce urodzenia

6 maja 1954
Skaryszew

Poseł na Sejm RP IV i V kadencji
Okres

od 2001
do 2007

Przynależność polityczna

Samoobrona
Rzeczpospolitej Polskiej

Cytaty w Wikicytatach

Życiorys edytuj

Działalność do 2001 edytuj

W 1974 ukończył zasadniczą szkołę rolniczą[1]. W 2004 został absolwentem liceum dla pracujących[2].

Od 1975 prowadził wraz z żoną Wandą 30-hektarowe gospodarstwo rolne w Hucie Skaryszewskiej koło Radomia. Prowadził również własną działalność gospodarczą. Założył kilka firm, zajmujących się m.in. przetwórstwem pierza, produkcją kostki brukowej i działalnością usługową dla rolnictwa. W latach 80. należał do Polskiego Związku Łowieckiego. Był prezesem koła łowieckiego w Radomiu[3].

W latach 1975–1982 należał do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Z ramienia tej partii sprawował w okresie 1976–1985 funkcję radnego Rady Narodowej Skaryszewa. W wyborach parlamentarnych w 1993 bez powodzenia kandydował do Sejmu z 11. miejsca listy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform w województwie radomskim (otrzymał 347 głosów)[4]. Następnie wstąpił do Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, a później do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Zasiadał we władzach powiatowych tych partii w Radomiu. W 1995 został członkiem Związku Zawodowego Rolnictwa „Samoobrona”, którego był wiceprzewodniczącym. W 2000 zasiadł w prezydium i radzie krajowej Samoobrony RP.

Lata 2001–2005 edytuj

W wyborach w 2001 został, liczbą 9080 głosów wybrany na posła IV kadencji z okręgu piotrkowskiego. W latach 2001–2005 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego sejmowej Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych. Był też członkiem Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

W złożonym w 2001 oświadczeniu lustracyjnym przyznał się, że był świadomym i tajnym współpracownikiem organów bezpieczeństwa. Według jego tłumaczeń został zarejestrowany przez funkcjonariuszy SB, jednak nie wykonywał żadnych czynności dla tej instytucji[5]. W 2002 Andrzej Lepper powołał go na opiekuna Ogólnopolskiej Młodzieżowej Organizacji Samoobrony RP[6].

W 2003 został obserwatorem, a od 1 maja do 19 lipca 2004 pełnił funkcję posła do Parlamentu Europejskiego, zasiadał w Komisji Gospodarczej i Walutowej Europarlamentu[7]. W październiku 2003 Sąd Rejonowy w Radomiu skazał go na karę 5 tys. zł grzywny za udaremnienie egzekucji komorniczej[8]. Wyrok ten został w lutym 2004 uchylony przez Sąd Okręgowy, a sprawa skierowana do ponownego rozpoznania[9]. W grudniu 2004 ponownie rozpatrujący tę sprawę Sąd Rejonowy uniewinnił go od popełnienia stawianego mu zarzutu[10]. W październiku 2003 został również skazany przez Sąd Rejonowy w Radomiu na karę 12 tys. zł za oszustwa podatkowe popełnione wraz z żoną. W marcu 2004 Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok skazujący, jednocześnie zmniejszając wysokość grzywny o 3 tys. zł[11][12]. Również w 2004 objął funkcję przewodniczącego Samoobrony RP w województwie łódzkim.

Działalność od 2005 edytuj

W wyborach w 2005, otrzymawszy 21 101 głosów, uzyskał ponownie mandat poselski. Od 2005 do 2006 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego klubu parlamentarnego Samoobrony RP oraz koordynatora struktur partii w województwie małopolskim[13]. W latach 2005–2007 był wiceprzewodniczącym Komisji Łączności z Polakami za Granicą. W grudniu 2006 został wykluczony z Samoobrony RP w związku z tzw. seksaferą w Samoobronie[14], pozostając w jej klubie parlamentarnym oraz we władzach ZZR „Samoobrona”[15].

W sierpniu 2007 Sejm uchylił mu immunitet. Wieczorem 23 sierpnia 2007 przebywający w gdańskim szpitalu Stanisław Łyżwiński został zatrzymany przez funkcjonariuszy policji[16]. 24 sierpnia 2007 prokurator Prokuratury Okręgowej w Łodzi przedstawił posłowi siedem zarzutów[17], m.in.: oferowania byłej radnej łódzkiego sejmiku i byłej dyrektor jego biura poselskiego Anecie Krawczyk pracy w zamian za korzyść osobistą (o charakterze seksualnym), zmuszania jej i dwóch innych kobiet do usług seksualnych, nakłaniania Anety Krawczyk do dokonania aborcji, zgwałcenia radnej rady powiatu tomaszowskiego oraz podżegania do porwania i przetrzymywania jako zakładnika byłego wspólnika w celu zmuszenia go do spłaty długu. Polityk nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. 26 sierpnia 2007 Stanisław Łyżwiński został na mocy postanowienia Sądu Okręgowego w Łodzi tymczasowo aresztowany[18]. W wyborach w 2007 nie ubiegał się o reelekcję.

W 2009 w Sądzie Rejonowym w Tomaszowie Mazowieckim rozpoczął się proces, w którym został oskarżony o wyłudzenie 60 tys. zł[19] na szkodę Kancelarii Sejmu. W 2010 postępowanie zawieszono ze względu na zły stan zdrowia Stanisława Łyżwińskiego.

11 lutego 2010 po trwającym od maja 2008 procesie karnym Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim uznał Stanisława Łyżwińskiego za winnego wszystkich zarzucanych mu czynów i skazał go na karę łączną 5 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę[20]. Tego samego dnia sąd ten uchylił stosowany dotąd wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Obrońcy Stanisława Łyżwińskiego złożyli apelację od wyroku[21]. W trakcie przebywania Stanisława Łyżwińskiego w areszcie jego żona, adwokaci oraz niektórzy dziennikarze i politycy (m.in. eurodeputowany Janusz Wojciechowski[22]) wskazywali na drastyczne pogorszenie jego stanu zdrowia (skutkujące m.in. koniecznością poruszania się na wózku inwalidzkim[23]) oraz poddawali krytyce prowadzenie procesu w tych okolicznościach (m.in. część rozpraw odbywała się w areszcie z uwagi na brak możliwości transportu oskarżonego do budynku sądu[24])[22][25][26][27][28].

W marcu 2011 Sąd Apelacyjny w Łodzi skierował do ponownego rozpoznania sprawę Stanisława Łyżwińskiego w zakresie zarzutów wykorzystywania seksualnego Anety Krawczyk i drugiej z działaczek partii wspólnie i w porozumieniu z Andrzejem Lepperem i jednocześnie utrzymał w mocy skazujący go wyrok w zakresie 5 pozostałych zarzutów (wszystkich, które dotyczyły tylko Stanisława Łyżwińskiego, w tym zgwałcenia). Sąd ten orzekł w tym zakresie nową karę łączną do 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając mu na jej poczet okres tymczasowego aresztowania[29]. W lipcu 2011 został przedterminowo zwolniony z odbywania reszty orzeczonej kary[30]. Miesiąc później współoskarżony Andrzej Lepper popełnił samobójstwo, co skutkowało umorzeniem postępowania w tym zakresie[31]. W styczniu 2012 Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Apelacyjnego w zakresie czterech z pięciu zarzutów, utrzymując go co do przestępstwa podżegania do porwania (za co ostatecznie wymierzono karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności) i jednocześnie kierując sprawę do ponownego rozpoznania przez sąd odwoławczy w pozostałym zakresie[32]. Postępowania karne wobec Stanisława Łyżwińskiego zostały zawieszone z uwagi na zły stan jego zdrowia[31][33].

Życie prywatne edytuj

Żonaty z Wandą Łyżwińską, również posłanką dwóch kadencji. Mają dwóch synów.

Wyniki wyborcze edytuj

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
1993 Bezpartyjny Blok Wspierania Reform Sejm II kadencji nr 37 347 (0,13%)  [4]
2001 Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej Sejm IV kadencji nr 10 9080 (3,72%) [34]
2005 Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej Sejm V kadencji nr 10 21 101 (9,47%) [35]

Przypisy edytuj

  1. ↑ Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. IV kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2002.
  2. ↑ Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. V kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2006, s. 136.
  3. ↑ Samoobrona strzela do grubego zwierza. wp.pl, 31 marca 2004. [dostęp 2010-07-24].
  4. ↑ a b M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470.
  5. ↑ Kim jest poseł Stanisław Łyżwiński. gazeta.pl, 3 grudnia 2006. [dostęp 2010-03-10].
  6. ↑ Dziewczyny bały się Łyżwińskiego. interia.pl, 6 grudnia 2006. [dostęp 2010-07-11].
  7. ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2010-03-10].
  8. ↑ Łyżwińscy skazani. rp.pl, 21 października 2003. [dostęp 2011-02-25].
  9. ↑ Proces Łyżwińskiego od nowa. rp.pl, 12 lutego 2004. [dostęp 2011-02-25].
  10. ↑ Łyżwiński uniewinniony. rp.pl, 22 grudnia 2004. [dostęp 2010-03-10].
  11. ↑ Łyżwińscy zapłacą grzywnę. rp.pl, 26 marca 2004. [dostęp 2011-02-25].
  12. ↑ Posłowie z wyrokami: państwo Łyżwińscy. interwencja.interia.pl, 14 października 2005. [dostęp 2010-07-10].
  13. ↑ Łyżwiński do Małopolski. rp.pl, 15 czerwca 2006. [dostęp 2010-07-14].
  14. ↑ Lepper dla WP: To polityczny koniec posła Łyżwińskiego. wp.pl, 14 grudnia 2006. [dostęp 2010-07-04].
  15. ↑ Wykluczyli Łyżwińskiego tylko na niby?. interia.pl, 31 stycznia 2007. [dostęp 2011-03-26].
  16. ↑ Łyżwiński zatrzymany. wprost.pl, 23 sierpnia 2007.
  17. ↑ Prokuratura przedstawiła Łyżwińskiemu zarzuty. interia.pl, 24 sierpnia 2007. [dostęp 2010-07-11].
  18. ↑ Łyżwiński aresztowany. gazeta.pl, 26 sierpnia 2007. [dostęp 2010-03-10].
  19. ↑ Łyżwiński choruje, procesy stoją. wyborcza.pl, 23 kwietnia 2009. [dostęp 2010-07-11].
  20. ↑ Karetka wywiozła Łyżwińskiego z aresztu. tvn24.pl, 11 lutego 2010. [dostęp 2020-02-15].
  21. ↑ Łódź: 10 lutego apelacja w sprawie „seksafery” w Samoobronie. dzienniklodzki.pl, 13 grudnia 2010. [dostęp 2010-12-14].
  22. ↑ a b „Proces „kiblowy” powrócił w wolnej RP”. onet.pl, 30 stycznia 2010. [dostęp 2021-01-06].
  23. ↑ Łyżwiński przyjechał do sądu na wózku. wyborcza.pl, 16 marca 2009. [dostęp 2021-01-06].
  24. ↑ Sąd pojedzie do Łyżwińskiego do aresztu. wyborcza.pl, 6 listopada 2009. [dostęp 2021-01-06].
  25. ↑ Joanna Skibniewska, Dymanie w samoobronie, „NIE” nr 1/2013.
  26. ↑ Współczuję Łyżwińskiemu. dziennik.pl, 24 marca 2009. [dostęp 2021-01-06].
  27. ↑ Łyżwińska pisze do Czumy: mój mąż wrakiem człowieka. rp.pl, 14 marca 2009. [dostęp 2021-01-06].
  28. ↑ Lepper o Łyżwińskim: jest w strasznym stanie. wprost.pl, 4 lutego 2010. [dostęp 2021-01-06].
  29. ↑ Lepper (na razie) wolny, Łyżwiński mniejszy wyrok. tvn24.pl, 30 marca 2011. [dostęp 2020-02-15].
  30. ↑ Skazany bohater „seksafery” nie pójdzie do więzienia. wp.pl, 27 lipca 2011. [dostęp 2011-07-27].
  31. ↑ a b Piotr Pytlakowski: Seks bezterminowo odroczony. polityka.pl, 5 lutego 2013. [dostęp 2013-02-05].
  32. ↑ Łyżwiński znów będzie sądzony za seksaferę. rp.pl, 25 stycznia 2012. [dostęp 2012-01-26].
  33. ↑ Sąd nie dla Stanisława Łyżwińskiego. rp.pl, 26 lutego 2015. [dostęp 2015-02-26].
  34. ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2021-01-06].
  35. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2021-01-06].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Łyżwiński&oldid=73384517”