Stanisław Abramowski
Stanisław Abramowski ps. Bury, Partyzancik (ur. 14 lutego 1922 w Kałuszynie, zm. 30 lipca 1948 w Warszawie) – plutonowy Wojska Polskiego.
 plutonowy
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa |
| Odznaczenia | |
| |
_02.jpg)
Życiorys edytuj
Urodził się 14 lutego 1922 w Kałuszynie w rodzinie Adama i Kazimiery z Olszewskich.
Członek ruchu oporu w czasie II wojny światowej oraz polskiego powojennego podziemia antykomunistycznego. Żołnierz Armii Krajowej, Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” oraz Narodowych Sił Zbrojnych (Narodowego Zjednoczenia Wojskowego), żołnierz oddziałów partyzanckich „Mściciela” (WiN) oraz „Orła” (NSZ-NZW). Żołnierz niezłomny.
W okresie okupacji niemieckiej był żołnierzem Obwodu AK Mińsk Mazowiecki, ps. „Bury”. We wrześniu 1944 został wcielony do ludowego Wojska Polskiego. Pełnił służbę w 15 Pułku Piechoty (w tym czasie odniósł ranę postrzałową w piszczel, trafił do szpitala w Mińsku Mazowieckim, skąd uciekł), z którego zdezerterował w 1945.
W połowie 1946 wstąpił do Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” (WiN). Od czerwca 1946 walczył w oddziale WiN Janusza Kotowskiego „Mściciela” (OP „Pogoń” kpt. Henryka Hebdy "Korwina"), działającym w powiatach Siedlce, Węgrów i Mińsk Mazowiecki. Nosił ps. „Partyzancik”. Uczestniczył w wielu akcjach bojowych w ramach samoobrony przed komunistycznym aparatem represji. 31 marca 1947 ujawnił się przed komisją amnestyjną w Węgrowie, w czerwcu 1947 wznowił działalność konspiracyjną. W listopadzie 1947 po rozbiciu oddziału w Garczynie Małym i ujęciu jego dowódcy przez UB początkowo ukrywał się we wsi Abramy, a w grudniu związał się z oddziałem NSZ Zygmunta Rześkiewicza "Parabelki" v. "Grota" i Zygmunta Jezierskiego "Orła" z Mrozów. Po miesiącu wrócił do domu rodzinnego, nadal się ukrywając.
Ujęty 26 kwietnia 1948. Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie na sesji wyjazdowej w Kałuszynie, pow. Mińsk Mazowiecki, oskarżając go o udział w „bandzie WiN” i dziesięć napadów na spółdzielnie i członków PPR, skazał go 21 lipca 1948 w trybie doraźnym na karę śmierci. Rozprawa odbyła się w obecności tysiąca osób. Razem ze Stanisławem Abramowskim na karę śmierci skazano Feliksa Bąka i Czesława Chrzanowskiego.
W prośbie o łaskę Kazimiera Abramowska, matka skazanego, pisała: „Miarkuję ja sobie, że za sroga to kara na moje dziecko. Bo ja uważam, że sprawa z nim beznadziejna nie jest”. Bolesław Bierut z prawa łaski nie skorzystał.
Stanisław Abramowski został stracony 30 lipca 1948 w więzieniu mokotowskim przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.
6 grudnia 2012 Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie i Instytut Pamięci Narodowej ogłosiły, że zidentyfikowano szczątki Stanisława Abramowskiego wśród ofiar pomordowanych przez organa bezpieczeństwa publicznego w latach 1945–1956, pochowanych w Kwaterze na Łączce przy murze cmentarnym Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie[1][2]. Identyfikację szczątków odnalezionych na kwaterze "Ł" przeprowadza PUM w Szczecinie w ramach Polskiej Bazy Genetycznej Ofiar Totalitaryzmów.
Przypisy edytuj
- ↑ Kolejni bohaterowie – ofiary terroru komunistycznego – odzyskują tożsamość. ipn.gov.pl. [dostęp 2013-02-21].
- ↑ Odnalezieni. Polska Baza Genetyczna Ofiar Totalitaryzmów. [dostęp 2013-02-22].
Bibliografia edytuj
- AIPN, Teczki więźniów 1948, Abramowski Stanisław; APW, WSR w Warszawie, Sr. 811/48.
- Zamordowani bohaterowie odzyskują nazwiska. 2013-08-22. [dostęp 2013-08-24].
- Straceni w więzieniu mokotowskim. [dostęp 2013-08-24].
- UB Siedlce między „Korwinem” i „Młotem”. [dostęp 2016-11-12].
- „Gorący” rejon NSZ Mrozy. [dostęp 2014-01-20].