Stanisław Kunicki (profesor)
Stanisław Kunicki (ur. 3 maja 1859 w Brześciu, zm. 8 grudnia 1942 w Warszawie) – profesor Politechniki Warszawskiej, inżynier specjalista w zakresie budownictwa żelaznego.
.jpg)
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 maja 1859 |
| Data i miejsce śmierci |
8 grudnia 1942 |
| Profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: Statyka budowli, budowa mostów i dróg żelaznych | |
| Alma Mater |
Petersburski Instytut Inżynierów Dróg Komunikacji |
| Nauczyciel akademicki | |
Życiorys edytuj
_01.jpg)
Urodził się 3 maja 1859 w Brześciu n. Bugiem, w rodzinie Konstantego Kunickiego h. Bończa (1825–1897) i Julii z Puczniewskich (zm. 1898)[1]. Ukończył II Korpus Kadetów w Petersburgu (1876)[2]. W 1881 roku skończył z odznaczeniem petersburski Instytut Inżynierów Dróg Komunikacji. W 1884 roku objął stanowisko asystenta przy Katedrze Mostów Instytutu. Jednocześnie rozpoczął pracę jako inżynier w wydziale mostów przy Ministerstwie Komunikacji. Prowadził również wykłady z mechaniki budowlanej w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu.
W 1891 r. na podstawie rozprawy O natężeniach powstających w dźwigarach mostów żelaznych wskutek sztywnych połączeń węzłowych prętów otrzymał stopień naukowy adiunkta, zmieniony potem na stopień doktora nauk technicznych. W 1896 r. został profesorem nadzwyczajnym, a wkrótce profesorem zwyczajnym.
W 1912 r. został zasłużonym profesorem Instytutu Inżynierów Dróg Komunikacji w Petersburgu. 10 kwietnia 1919 roku został tam wybrany rektorem i godność tę piastował do 15 czerwca 1921 r. Pracę naukową i dydaktyczną łączył z praktyczną działalnością (od 1890 r.) w Technicznej Radzie Ministerstwa Komunikacji, której przewodniczył inny Polak – prof. Stanisław Kierbedź, a także w Radzie Inżynierskiej, prezesując równocześnie Komisji Mostowej tej Rady. Wchodził również w skład Komitetu Technicznego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, zajmując się w nim mostami.
Prof. S. Kunicki był w tym czasie autorem projektów dużych kolejowych mostów żelaznych, m.in. 19-przęsłowego o długości 1 km. Był ekspertem przy budowie mostów w Petersburgu, Władywostoku, na Wołdze i Amurze.
W końcu sierpnia 1921 roku prof. S. Kunicki powrócił do Polski, gdzie objął w 1922 r. stanowisko starszego referenta w Departamencie Budowy i Utrzymania Dróg Żelaznych Ministerstwa Kolei Żelaznych, które pełnił do 1924 r.
Pracę dydaktyczno-naukową kontynuował na Politechnice Warszawskiej od roku akademickiego 1922/23, na Wydziale Inżynierii Lądowej prowadząc wykłady i ćwiczenia z budownictwa żelaznego, natomiast na Wydziale Architektury ze statyki budowlanej. Prof. S. Kunicki opublikował przeszło 50 prac z dziedziny statyki budowli, budowy mostów i dróg żelaznych.
W czasopiśmie kół naukowych Politechniki Warszawskiej Ars Technica zamieścił serię artykułów pt. W kwestii norm obliczania żelaznych mostów kolejowych, zaś Wydawnictwo Towarzystwa Bratniej Pomocy Studentów Politechniki Warszawskiej wydrukowało dwa konspekty jego wykładów Linie wpływowe i Parcie ziemi na mury podporowe. Kilkakrotnie uczestniczył w międzynarodowych kongresach, m.in. w Paryżu i Londynie. Działał w Stowarzyszeniu Techników Polskich w Warszawie. Był członkiem i laureatem Société des Ingénieures Civils de France.
Był mężem Ludwiki Bizzarri[2].
Zmarł 8 grudnia 1942 r. w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera F/G-3-9,10)[3].
Stanowiska edytuj
- 1884 – Asystent przy Katedrze Mostów Instytutu Inżynierów Dróg Komunikacji w Petersburgu
- 1891 – Adiunkt, a następnie doktor nauk technicznych w Państwowym Uniwersytecie Politechnicznym w Sankt Petersburgu
- 1892 – Docent statyki budowli
- 1896 – Profesor nadzwyczajny, a następnie zwyczajny
- 1912 – Zasłużony profesor Instytutu Inżynierów Dróg Komunikacji
- 1919 – Rektor Instytutu Inżynierów Dróg Komunikacji
- 1922 – 1924 Starszy referent w Departamencie Budowy i Utrzymania Dróg Żelaznych Ministerstwa Kolei Żelaznych
- 1922/23 – Wykładowca na Wydziale Inżynierii Lądowej PW
- 1925 – Profesor zwyczajny w Katedrze Budowy Mostów
Członkostwa edytuj
- Członek Société des Ingénieures Civils de France
Publikacje edytuj
W dorobku publikacyjnym S. Kunickiego znajdują się m.in.[4]:
Wykłady:
- Linie wpływowe, wyd. Towarzystwa Bratniej Pomocy Studentów Politechniki Warszawskiej
- Parcie ziemi na mury podporowe, wyd. Towarzystwa Bratniej Pomocy Studentów Politechniki Warszawskiej
Artykuły:
- W kwestii norm obliczania żelaznych mostów kolejowych, wyd. Ars Technica
Przypisy edytuj
- ↑ Stanisław Kunicki z Kunic Wielkich h. Bończa [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-08-05].
- ↑ a b Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: 1939, s. 164. [dostęp 2021-08-05].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: KUNICCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-10].
- ↑ Kunicki, Stanisław (1859–1942). Katalog elektroniczny Biblioteki Narodowej. [dostęp 2016-08-29].
Bibliografia edytuj
- Stanisław Kunicki (1859–1942). W: J. Piłatowicz: SYLWETKI PROFESORÓW POLITECHNIKI WARSZAWSKIEJ. (pol.).
- Stanisław Kunicki w Bibliotece cyfrowej Politechniki Warszawskiej. [dostęp 29. 08. 2016]. (pol.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Publikacje Stanisława Kunickiego w bibliotece Polona