Stanisław Sołtykiewicz

Stanisław Sołtykiewicz (ur. 7 stycznia 1897, zm. 25 marca 1955 w Londynie) – rotmistrz Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej oraz II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Stanisław Sołtykiewicz
rotmistrz rotmistrz
Data i miejsce urodzenia

7 stycznia 1897
Witunicze obok Mińska Litewskiego

Data i miejsce śmierci

25 marca 1955
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

211 Pułk Ułanów
23 Pułk Ułanów Grodzieńskich
2 Pułk Ułanów Grochowskich
Brygada Rezerwowa Kawalerii Wołkowysk
Oddział Wydzielony Wojska Polskiego
I Korpus Polski

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa, kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Wojska

Życiorys edytuj

Od 1919 do 1920 roku uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej na froncie litewsko-białoruskim w składzie 211 pułku ułanów, przemianowanym w styczniu 1921 roku na 23 pułk Ułanów Grodzieńskich. W międzyczasie ukończył kurs podchorążych kawalerii. 1 grudnia 1921 roku został promowany na stopień podporucznika kawalerii.

Po zakończeniu działań wojennych nadal służył w szeregach 23 pułku ułanów. 1 grudnia 1923 roku został awansowany do stopnia porucznika kawalerii. Ukończył kurs dla dowódców szwadronów w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Po 1932 roku przeniesiony do 2 Pułku Ułanów Grochowskich im. Generała Józefa Dwernickiego. 1 stycznia 1936 roku został awansowany do stopnia rotmistrza. Do lata 1939 był dowódcą szwadronu gospodarczego 2 pułku ułanów.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 dowodził 1 szwadronem 2 pułku ułanów. Walki z wrogiem prowadził na szlaku bojowym pułku. Po walkach pod Zambrowem jego szwadron został przez Niemców odcięty. Po kilku potyczkach z wrogiem przebił się ze szwadronem 7 września do Ośrodka Zapasowego Suwalskiej i Podlaskiej Brygad Kawalerii w Wołkowysku, gdzie po reorganizacji szwadronu, został przydzielony do tworzonego 102 pułku ułanów w składzie Rezerwowej Brygady Kawalerii „Wołkowysk”, gdzie objął funkcję zastępcy dowódcy 102 pułku ułanów.

17 września 1939 roku 102 pułk ułanów przesuwał się trasą w kierunku MostyOstryna. Po agresji sowieckiej, od 19 września 1939 roku pułk kontynuował marsz w kierunku Wilna, dotarł do Grodna i uczestniczył w jego obronie. Wziął udział w walkach z sowietami w rejonie Sopoćkin, 22 września 1939 roku skąd wycofał się za Kanał Augustowski. 23 września gen. Wacław Jan Przeździecki wydał rozkaz nakazujący przekroczenie granicy z Litwą. Stanisław Sołtykiewicz, wraz z grupą oficerów i podoficerów, postanowił odłączyć się od 102 pułku ułanów i zameldował się w Podmacharcach u mjr. Henryka Dobrzańskiego by kontynuować dalszą walkę w szeregach 110 Rezerwowego pułku ułanów. Jednak niedługo później pułk został zdemobilizowany.

Znalazł się w grupie oficerów i żołnierzy zdecydowanych na kontynuowanie walki z wrogiem. Utworzono oddział, którego dowództwo objął mjr Henryk Dobrzański, a rotmistrz Stanisław Sołtykiewicz objął funkcję zastępcy dowódcy oddziału. Uczestniczył w przebijaniu się z Białostocczyzny przez Puszczę Kozienicką w kierunku Gór Świętokrzyskich. Po potyczce z Niemcami we wsi Wólka, stoczonej 3 października 1939 roku postanowił opuścić oddział. Następnie przedostał się przez granicę na Węgry a stamtąd na Zachód, gdzie podjął służbę w PSZ.

Po klęsce Francji, ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie w Szkocji służył w I Korpusie Polskim. Po zakończeniu wojny do 1947 r. służył w Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Zmarł w Londynie 25 marca 1955. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie.

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Dekret Naczelnika Państwa z 25 kwietnia 1922 r. L. 12330/V. M. Adj. Gen. (Dziennik Personalny MSWojsk. z 1922 r. Nr 13, s. 381)
  2. a b Rocznik oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 162, 650. [dostęp 2015-06-25].
  3. Rocznik oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 578, 626. [dostęp 2015-06-25].
  4. Soltykiewicz, Stanislaw - TracesOfWar.com [online], tracesofwar.com [dostęp 2021-11-11].
  5. a b Na podstawie fotografii

Linki zewnętrzne edytuj