Stanisław Wycech

polski żołnierz, kombatant, weteran I wojny światowej i Bitwy warszawskiej

Stanisław Wycech (ur. 27 czerwca 1902 w Sadolesiu w pow. węgrowskim, zm. 12 stycznia 2008 w Warszawie) – major[1] Wojska Polskiego, do 2008 był najstarszym polskim żyjącym weteranem I wojny światowej i bitwy warszawskiej.

Stanisław Wycech
major major
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1902
Sadoleś

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 2008
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Jednostki

22 Pułk Piechoty,
15 Pułk Piechoty „Wilków”

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości z Mieczami Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Odznaka „Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych”

Życiorys edytuj

W 1917 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 został żołnierzem 22 pułku piechoty w Siedlcach, a następnie 15 pułku piechoty „Wilków”. W 1920 walczył na wojnie z bolszewikami.

W czasie II wojny światowej zajmował się kolportażem prasy podziemnej i przewożeniem broni dla placówek Armii Krajowej w powiecie węgrowskim. W powstaniu warszawskim na Dolnym Mokotowie i Czerniakowie, gdzie pełnił funkcję Komendanta Obrony Cywilnej.

Po kapitulacji Mokotowa trafił do obozu w Pruszkowie, a następnie został wysiedlony w okolice Wolbromia. Po wojnie był jednym z organizatorów mikołajczykowskiego Polskiego Stronnictwa Ludowego w Warszawie oraz nadzorował kolportaż „Gazety Ludowej”. W 1946 PSL wysunęło jego kandydaturę w kampanii przedwyborczej do Sejmu. Z tego powodu represjonowany, dwa dni po wynikach wyborów trafił do więzienia. Zwolniony po interwencji Czesława Wycecha.

Mieszkał w Warszawie, na Woli. Działał w środowisku kombatanckim, uczestniczył w najważniejszych uroczystościach państwowych. W 2000 przyznano mu tytuł Honorowego obywatela Radzymina.

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

Linki zewnętrzne edytuj